Barefoot on the Beach

De afgelopen dagen verbleven wij op de Togian-eilanden. We waren te gast in een strandresort met houten huizen op palen. Elk huisje had een balkon met bank en hangmat, wij hadden een veranda. Dat kwam omdat wij de familiebungalow boekten: twee verdiepingen met elk een tweepersoonsbed met klamboe; mijn liefje en ik sliepen op de begane grond, Bernadette sliep boven. Er was een mandikamer met Europese toilet.

De eigenaresse van het resort, Sylvie, is een excentrieke Amerikaanse die 14 jaar geleden enkele hectaren grond op het eiland Bomba aanschafte en daar slechts tien huisjes voor gasten (langs de kustlijn) en evenzoveel huisjes voor haarzelf en het personeel bouwde. Wij hadden uitzicht over de Baai van Tomini waar het snorkelgebied voor de deur lag. In de verte zag je onbewoonde eilanden. Vanwege de afgelegen lokatie was er slechts electriciteit tussen 6 uur en 11 uur ’s avonds die door een generator werd opgewekt. Het trekt vooral jonge mensen die in het gebied komen duiken maar tijdens ons verblijf waren er ook families met kinderen.

Er werd heel goed gekookt op het resort. De kokkies kwamen uit het plaatsje Bomba. Dagelijks stonden grote vissen op het menu die 's ochtend nog zwommen. Plaatselijke vissers, de Bajo’s (zeezigeurners), leverden hun vangst aan de deur van Sylvie af. We aten barracuda, grouper en snapper maar ook pizza en zelfgebakken chips. De gasten ontbeten, lunchten en dineerden gezamenlijk aan lange tafels en dat bracht een soort (jeugd)herbergsfeer teweeg. Het leidde tot leuke ontmoetingen, interessante gesprekken -vaak over reizen- en nieuwe kaartspellen. We kaartten met een stel uit Zwitserland en vier Hollanders die elkaar op de boot naar het eiland leerden kennen. Een van hen, een Portugees uit Nederland, deed zijn vriendin op het eiland een huwelijksaanzoek. Zij accepteerde.

Het weer was weliswaar niet stabiel maar zeker goed te noemen. Het droge seizoen brak aan maar dagelijks viel er wel een bui(tje). De eerste nacht was warm en klam, de tweede nacht lekker fris. Gedurende één nacht was de regen van moessonproporties: het hing als een gordijn voor onze veranda. Er was dan ook even geen uitzicht. Mijn liefje en ik waren vroeg op want het dak lekte. Ik werd wakker door een plens regenwater in mijn gezicht!

De dagen op Togian zal ik mij vooral herinneren door de boeiende natuurverschijnselen die we er meemaakten. Zo waren er op een van de avonden koraalwormen te zien rondom de pier. We liepen er heen en richtten onze schijnwerper op één plek in het water. Daarna deden we de lampen uit en lieten we ons verbazen door het daaropvolgende spektakel: lichtgevende dunne slangen maakten creatieve figuren in het water. We keken onze ogen uit. En ik deed een wens. Mijn liefje en ik spraken jaren geleden af dat we dat mochten doen als we iets bijzonders voor de eerste keer meemaken. We vonden fosfordeeltjes op het strand waarmee je lichtgevend kon schrijven. Ook zag ik lichtgevend koraal dat er onder water uitzag als een discobol. Op de een na laatste avond van ons verblijf zagen we twee vallende sterren in 5 minuten. Daarmee wensten we onszelf eveneens iets toe. Die nacht was de sterrenhemel van grote schoonheid. We zagen de Melkweg, Orion, Venus en ettelijke andere hemellichamen.

Het snorkelgebied was mooi: kristalhelder water, op sommige plekken was er sprake van badwatertemperatuur, met een grote verscheidenheid aan koraalsoorten, grote en kleine tropische vissen, grote scholen, kleine roggen met blauwe stippen en een overvloed aan doopvontschelpen in alle maten. Zowel in het water als langs de kustlijn. Enkele exemplaren gaan mee naar huis ter uitbreiding van de schelpencollectie. Mijn reismaatjes werden dermate verkouden dat snorkelen lastig was. In onze afwezigheid -wij gingen op excursie om neushoornvogels te zien- deed een kleine rifhaai de baai aan, naar verluidt. Ook snorkelden we langs een steile rifrand. Het enige dat ik jammer vond, is dat het bijzondere Marionameer met zijn veelkleurige, niet-stekende kwallen, op ruim 6 uur varen lag. Dat vonden wij teveel van het goede dus een duik tussen de jelly fish werd overgeslagen.

Inmiddels zetten we weer voet aan vaste wal. We zijn thans in Gorontola, na een reis per gecharterde speedboot (3.5 uur) en auto (4 uur). Per boot passeerden we de evenaar! Morgenochtend gaan we vroeger-dan-vroeg op om een vlucht met Wings Air te halen. Een propellorvliegtuig zal ons naar Manado brengen, in het noordoosten van Sulawesi. Daarna zullen we wederom in een boot stappen voor een verblijf in een boetiekhotel op eiland Bunaken. Daar zullen we dan eindelijk onze eerste vakantiecocktail drinken. We kijken er alledrie naar uit.