Feest

Gisteren vond in Murcia een groot defilé plaats dat Entierro de la Sardina heet, een van de bekendste Spaanse lentefeesten en wij hadden zin om het mee te maken. We stonden vroeg op, smeerden broodjes voor onderweg en waren klaar om te gaan. Totdat de rendang met sajoerboontjes van de avond ervoor roet in het eten gooide. We besloten de rondgang van de sardien dit jaar aan ons voorbij te laten gaan.

Uitgestrekt op de chaise longue, in huispak, met de kachel aan (hoezo lente?!), een mooi boek en informatieve tijdschriften onder handbereik, mijn liefje zacht spinnend met de Volkskrant naast mij: zo gek pakte de gemiste kans niet uit. Fraaie klassieke muziek klonk door het huis. Het bloemenduet van opera Lakmé van Léo Delibes, getiteld “Viens, Mallika” deed mij zwelgen. Ooit hoorde ik dat nummer op een Nederlandse radiozender maar ik kreeg de aftiteling niet mee. De volgende dag zong ik de titel en de melodie voor aan de muziekverkoper in de winkel, met goed resultaat. De muziek werd herkend en de CD besteld. De ironie wil dat dit lied draait om een Hindoe-prinses (Bali – Indonesië, van de rendang en sajoerboontjes) die haar maatje mee vraagt op een bootreis?!

Over meereizen gesproken, vandaag loopt vriend Leon de Marathon van Rotterdam, met 14.999 anderen. You never walk alone. Het was een van de dingen op zijn bucketlist die hij systematisch lijkt af te werken. Hardlopen is populairder dan ooit, zelfs barefoot running zit in de lift. De NOS meldde dat het aantal hardlopers steeg maar dat ze langzamer worden: 500 lopen de marathon uit in maximaal drie uur. 

Dit jaar ontving elke marathondeelnemer een gepersonaliseerde oorchip met uniek startnummer. Ik installeerde de bijbehorende app die tevens een tracker bevat waarmee je kunt volgen hoe hij het doet, aan de hand van het startnummer. Via de applicatie zie je onder andere waar de deelnemer zich bevindt. Op twee punten langs het parcours -bij kilometerpaal 37 en op 500 meter voor de finish- staan electronische borden waarop de loper met een berichtje kan worden aangemoedigd. Wij stuurden twee boodschappen voor Don Léon, zoals wij hem noemen. Het is te hopen dat hij tegen die tijd nog helder genoeg uit zijn ogen kijkt om het op te merken. Dankzij die oorchip is dit grootste sportevenement van Nederland zelfs leuk voor bankzitters!

Leon verwacht de afstand in 4 uur en een beetje af te leggen. Ik vind hem nu al een held al hoop ik dat het bij één marathon blijft. 42 kilometer hardlopen, pfffff…. Ik geloof niet dat tweevoeters, afgezien van enkele Kenianen, zijn gemaakt voor dergelijke inspanningen. Toen wij onze bootreis langs de Galapagoseilanden maakten, was er een Amerikaanse medepassagier, Tony, die 42 marathons in zijn leven liep. Hij was net tegen zijn zin met pensioen gegaan. Echtgenote Mary mopperde op het feit dat hij een groot deel van de dag in bed lag. Dat begreep ik: hij bewoog zich moeizaam voort, leunde te pas en te onpas op zijn loopstok, had veel last van knieën, heupen en enkels maar was bang voor een chirurgische ingreep. Dat maakte hem een grumpy man. Zo wenst niemand oud te worden.

Dat is een goede brug: vandaag is mijn jaardag maar niet alleen de mijne. Het is tevens de geboortedag van David Letterman die eind deze maand met pensioen gaat, de onmogelijke ex-BBC‘er Jeremy Clarkson, de maker van het Britse automerk MG (maker van mijn tartan red MG-B die ik jarenlang reed), de gewaardeerde journalist en schrijver Jon Krakauer, de bevrijdingsdag van kamp Westerbork, de dag waarop Rus Yoeri Gagarin als eerste mens in de ruimte zweefde en waarop wetenschapper en astroloog Galileo werd veroordeeld voor ketterij: in tegenstelling tot de katholieke kerk was hij ervan overtuigd dat de aarde om de zon draaide. Visionair. De taart is van straatkunstenaar Cuellimangui uit Orihuela, de titel is "pide un deseo" (doe een wens). Die deed ik voor mijn nieuwe levensjaar.

Normaliter geven mijn liefje en ik elkaar op de verjaardag een binnen- of buitenlands reisje kado. (Net als Mallika’s maatje.) Dat was ook voor dit jaar gepland maar we doen het momenteel rustiger aan. Als vanouds heb ik veel zin om dingen te ondernemen maar het ondernemen is thans van korte duur en ’s nachts gaat er niets boven het eigen topdekmatras. Wel saai maar wat wil je: 55 jaar?! Hugo & Emmy komen het geheel straks opluisteren. Er zijn taartjes bij de koffie en voor een feestelijke lunch word ik meegenomen naar het enige restaurant in het dorp met een Michelinster. Komt het toch nog goed.