Bij Alfonso

Van verschillende kanten kreeg ik vragen over mijn vorige blog: welk restaurant in de eigen woonomgeving heeft een Michelinster en wat serveert men? Het betreft Casa Alfonso in Dehesa de Campoamor dat we onlangs weer eens bezochten. Ik ken het restaurant  sinds 2006 en elk jaar gaan we er wel een keertje naartoe, als mijn liefje en ik iets te vieren hebben. 

Chef Alfonso Egea (1955) werd geboren in San Pedro del Pinatar, een vissersdorp op een kwartier rijden van hier. Ik herlas een interview met hem uit 2012, van de hand van een journalist van de nationale krant La Verdad. Daaruit komt een gecompliceerd, geëngageerd en gepassioneerd mens naar voren. In dat interview las ik onder andere dat hij leerde koken van zijn moeder, medicijnen studeerde, met zijn echtgenote twee Colombiaanse kinderen adopteerde, niet op een onbewoond eiland zou willen wonen omdat hij gin-tonics en vrouwen te zeer zou missen. En omdat hij niet voor anderen kan koken. Want daar gaat het hem om: mensen verleiden met zijn kookkust.

Qua restaurants hebben we de regel dat we eerst zelf op onderzoek uitgaan, voordat we anderen naar een restaurant meenemen of iets aanbevelen. Ik herinner mij dat Nelly zwijmelde bij de volcán de chocolate die als toetje op Diederiks bord lag. Een andere vriendin met wie wij het restaurant bezochten, bestempelde haar dessert als een culinair orgasme... Kortom 's mans culinaire prestaties mogen er zijn.

Vroeger ging het er in Casa Alfonso anders aan toe dan nu. Toen liep het bedienend personeel in traditioneel zwart-witte kleding met stropdas, werden stoelen aangeschoven en servetten opnieuw gevouwen zodra je opstond. Je kent het wel: typisch gedrag dat je aantreft in Michelinster(ren)restaurants. Dat kon niet iedereen bekoren maar zelf had ik geen last van het geknipmes. Ook was de voormalige inrichting van het restaurant tamelijk traditioneel, met kroonluchters en koperen potten en pannen, zilveren bestek en cloches op tafel.

Tegenwoordig is de gang van zaken minder stijf en is de inrichting strak en artistiek, met moderne kunst aan de muren; een van de andere passies van Alfonso Egea. Wellicht dat de chef het ceremonieel eromheen in de loop van de jaren minder belangrijk vond? Ik weet het niet want ik vroeg het hem niet. Het gebeurt in meer toprestaurants: superchefs geven hun ster(ren) terug, openen gastrobars en bistro’s, gaan terug naar de basis terwijl innovatie hoog in het vaandel blijft staan. De focus ligt op authentieke gerechten met seizoensgebonden, lokale producten. Ook Alfonso’s gerechten veranderden door de jaren al bleef hij mediterraans koken met lokale producten.

Ik kreeg de chef zelf aan de lijn en reserveerde voor lunch een tafeltje voor twee. Toen we aankwamen, zat de toegang dicht. Wel stond er een pijl met verwijzing naar een andere deur. Wij liepen om het pand heen naar de achterzijde, waar licht brandde. Die deur bleek open. Ik stapte binnen… in de keuken?! Aan de aanwezige kok vroeg ik of we de verkeerde deur hadden genomen. Hij vond van niet. Daarna liep de chef zelf binnen en zei dat we verder moesten komen. Wij hadden naar verluidt voor kwart voor twee gereserveerd. Hij bracht ons naar een tafeltje en schonk een glaasje cava voor ons in. Ik zei dat het mijn fout was, dat ik niet had opgelet aan de telefoon. (Tja, dat goede Spaans van mij?!)

Aan het begin van dit jaar veranderde Alfonso zijn aanpak drastisch: de website werd gemoderniseerd en de bestaande menukaart ging op de schop. Als gast kun je nu kiezen tussen verrassingsmenu Allegro (5 amuses, 2 voorgerechten, vis of vlees), Moderato (5 amuses, 5 voorgerechten, vis, vlees en dessert) en Especial Alfonso (5 amuses, 5 voorgerechten, vis, vlees, kaas, 2 toetjes); een bijpassend wijnarrangement is separaat beschikbaar. De creatief gevouwen menukaart, met mooi gedrukt Kandinsky-binnenwerk, mag je houden.

Wij kozen voor Allegro, de variant met de minste gangen. Wel vermeldde ik dat mijn liefje allergisch is voor schaal- en schelpdieren. We begonnen met een lauwwarme soep van courgette en walnoot, gevolgd door een luchtige puree van bloemkool met zalmeitjes en ansjovis, daarna een tongstrelende tonijnmousse met croutons en baby-leaf, blokjes tomaat en olijfolie (mijn favoriet), vervolgens een plakje gerookte tonijn met mediterrane tomaatjes uit de oven en als laatste amuse: krokante beignet van kabeljauw met aïoli en pijnboompit. Het is opmerkelijk dat groenten en vis de sterren van dit palet zijn. De olijfolie is van eersteklas kwaliteit, bieslook de mooiste en lekkerste die ik ooit zag en proefde. De passie voor mooi eten spat van de bordjes.

De voorgerechten bestonden uit geurige rijst met groene groenten (onder andere mini-artisjokken), groene kruiden en eetbare bloemen. Onder ceramische cloches. Ik vroeg aan de chef, die zelf regelmatig een gang kwam serveren, of er jasmijn in het gerecht zit. Dat was niet het geval, het aroma kwam van de combinatie van ingrediënten.

Daarna kwam nog een gekarameliseerde ui met milde chili en sardientjes door. De opmaak van dat bord was pretty as a picture, de smaken subtiel en mooi gecombineerd. Daarna liep het allemaal anders dan gedacht: alhoewel we volgens het menu moesten kiezen tussen vis en vlees, kregen we ongevraagd een mooi stukje zeebaars (mero) in bouillon, gevolgd door een superverse filet van zonnevis (San Pedro) met gefrituurde kuit. Ook niet volgens het menu. Tenslotte kregen we een yoghurtdessert met rood fruit, evenmin besteld maar wel welkom. Toen was het tijd voor heerlijke koffie met zelfgemaakte bonbons. De rekening vermeldde wat we bestelden. 

Dit bezoek aan Casa Alfonso vond ik in alle opzichten genoeglijk; het is en blijft een restaurant voor nieuwsgierige fijnproevers. Een aanrader! Mijn liefje miste haar stukje vlees.