¡Feliz Pascua!

In een online krant las ik vanmorgen dat mensen in Manilla, de hoofdstad van Filipijnen zich vrijwillig aan het kruis lieten spijkeren, om boete te doen voor hun zonden. De bijgevoegde foto vertoonde een man in pijn, terwijl een collega met hamer en spijkers een van zijn handen aan het kruis timmerde. Eén voet zat al vast, de vrije voet bungelde in de lucht. Daarna werden hij en enkele mede-gekruisigden omhoog gehesen. Ik vroeg mij af hoeveel zonden hij zal hebben begaan om zoiets voor zichzelf te rechtvaardigen? Brrrrrrr.

Gelukkig gaat het er in Spanje tijdens de semana santa rustiger aan toe. De heilige week is hier een van de belangrijkste weken van het jaar. Elk jaar kiezen wij een stad of dorp uit waar we een of meer avonden naar de paasprocessies gaan kijken. Het is integraal onderdeel van onze inburgering, educación permanente. Dit jaar viel de keuze op San Miguel de Salinas, een dorp op steenworp afstand van de eigen woonomgeving. We gingen op Goede Vrijdag, wat eigenlijk helemaal niet zo’n goede vrijdag is, als je je realiseert wat er die dag wereldwijd in katholieke kringen wordt herdacht.

De betreffende processie in San Miguel wordt Procesión del Santo Entierro genoemd. Tijdens die rondgang wordt op chronologische wijze het lijden, sterven en de opstanding van Jezus uitgebeeld. Grote beelden worden op de schouders genomen en al wiegend door stad of dorp gedragen, vergezeld van tromgeroffel en andere vormen van muziek. Wij, niet religieuzen, vinden het altijd een indrukwekkende vertoning. Zo ook gisteravond.

San Miguel de Salinas heeft minder dan 4.000 inwoners, salinas zijn de zoutmeren die in de directe omgeving liggen. Het dorp is klein en dat maakte de processie een tamelijk intieme gebeurtenis. Zoals gebruikelijk, begon het geheel later dan op het programma stond, al stonden beelden en dragers reeds rondom het kerkplein toen wij het terrein op liepen. 

In Spanje neemt jong en oud actief deel aan deze Paasprocessies. Ik zag een muzikant met het syndroom van Down en rolstoelgangers in de optocht. Ik zag dit jaar slechts een puntmuts, er werd relatief weinig snoep aan de kinderen uitgedeeld. Er was een pubergroep die een klein Christusbeeld op de schouders droeg. Vroeger was dit uitsluitend werk voor zeer stoere mannen, tegenwoordig worden vele beelden van piepschuim gemaakt, waardoor het dragen ook vrouwenwerk werd. Zij waren ook in San Miguel goed vertegenwoordigd. Vele jonge en oude vrouwen waren gehuld in zwarte mantillas, de traditionele hoofdsluier van katholieke Spaansen.

Het heen-en-weer gedraaf voor foto’s ging mij niet in de koude kleren zitten. Stilstaan en lijdzaam toekijken is echter niets voor mij. Na afloop van de processie, kon ik mijn rechterbeen met moeite hoog genoeg tillen om in de auto te gaan zitten... ik moest het vannacht bezuren. De fysiotherapie die ik afgelopen week volgde, brengt verlichting van pijn en mobiliseert mijn sneue heup maar ik heb nog wel even te gaan. Volgende week staan nieuwe sessies gepland.

Morgen organiseren mijn liefje en ik wederom een Paasbrunch; een traditie die we met plezier in ere houden. In voorgaande jaren was Bernadette onze gaste; zij vertoeft dit jaar elders. Deze keer schuiven onze vrienden (en buren) Hugo & Emmy aan. 

En ei hoort erbij. Met Pasen viert men immers dat Jezus uit de dood is opgestaan en wat is nu een mooier symbool van nieuw leven dan een ei?! Op het menu staan dan ook: zelfgemaakte eiersalade en kwarteleitjes met twee dips. Maar ook Wagyu-miniburger, zalm op toast, geitenkaassalade, paasbroodjes, Spaanse cava en een gezond groentenfruitsapje.

Ik wens je vrolijke Paasdagen toe!