Alles op z’n tijd

Ik reed terug naar huis na een bezoek aan Chiringuito Rocío in San Pedro (provincie Murcia). Een chiringuito is een ouderwetse houten strandtent. Rocío is de naam van de eigenaresse die we in de afgelopen weken persoonlijk leerden kennen. Zij is een aardig mens, haar vers bereide vis, vergezeld van ons favoriete glaasje rosé maakt het een goede ervaring, terwijl we -bijna- met onze voetjes in het zand zitten. Vooral de sardientjes en de gambas rojas uit eigen baai zijn het proeven meer dan waard.

Op de terugweg viel mijn oog op een poster van de Dominicaanse zanger Juan Luis Guerra, wiens muziek ik vele jaren geleden leerde kennen. Ik kocht toentertijd een Spaanstalige CD van hem voor mijn liefje. Het ging mij met name om het lied 'Burbujas de Amor' (liefdesbubbels). In 2009 werd het lied nog gedenkwaardiger. Als je wilt weten waarom, kun je dat hier lezen.

Hij zou met zijn veelkoppige band 4.40 optreden in de stierenvechtersarena van Murcia-stad; een openluchtconcert dus. Dat sprak mij extra aan. Ik stelde voor naar zijn optreden te gaan, als een sentimental journey maar ook als kadootje aan onszelf omdat we het zo goed doen in de aanhoudende bloedhitte. Kaarten bleken nog beschikbaar dus we reserveerden er twee bij Ticketmaster. Je kon arena of tribune kiezen, beiden met dezelfde prijs. Tegelijkertijd boekten we een hotelkamer voor één nacht. We komen graag in de historische universiteitsstad Murcia maar in de zomer is het er bloody hot dus dan vermijden we de plaats. Voor JLG maakten we graag een uitzondering.

Het is maar een uurtje rijden van ons huis, met regendruppels op de voorruit reden we de stad binnen. We genoten van een late lunch bij restaurante El Churra. We kozen een tafeltje met zicht op de tapasbar, de hammen aan het plafond en de semi-open keuken. We vroegen aan de bediening of we de verrassende kaart als souvenir mochten meenemen. Geen probleem. Daarop zag ik hem de dop van het zoutvaatje-met-restaurantnaam afschroeven, een servetje over de opening vouwen en de dop weer opschroeven. “Zo… dat is een véél leuker souvenir”. We kregen het kleinood met opdruk cadeau! Dat was niet de laatste verrassing. De gerechten waren heerlijk, de bediening fantastisch, de rekening uiterst acceptabel. Vooral het toetje vond ik memorabel: gefrituurde citroenbladeren met een suiker-kaneellaagje; dat blijkt typisch Murciano te zijn.

De tour in Spanje is vernoemd naar Guerra’s recentste album: Todo tiene su hora, alles op zijn tijd. Het concert zou om 22:30 uur beginnen maar wij besloten eerder een plaats te zoeken; dat was een verstandig besluit. We hadden kaartjes voor de arena maar daar bleken alleen staanplaatsen te zijn. Uren staan kan ik niet meer met de sneue heup. Ik vroeg aan iemand van de organisatie of we twee zitplaatsen op de tribune mochten zoeken. Geen probleem, we kregen doorgangspassen. Eenmaal boven zag ik twee vrije plaatsen op de hoek van een rij, bijna recht tegenover het podium; de bar bevond zich om de hoek. Voor ons zaten drie Zuid-Amerikaanse vrouwen, achter ons drie Spaanse vrouwen. Zij wuifden zich met Spaanse waaiers koelte toe en mijn liefje en ik pikten een graantje mee. De wachttijd vloog om, de duisternis trad in; het was een zwoele avond, ik zag slechts één ster boven de arena. Uiteindelijk zat de bak zo goed als vol.

En toen: baaaammmm! Daar stond hij op zijn lange benen, met zijn prettige stem en veelkleurige band. Voordat hij begon te zingen, deed hij een rondje nationaliteiten te midden van zijn gehoor. Midden- en Zuid-Amerika waren ontzettend goed vertegenwoordigd, hier en daar zelfs met vlaggen. Veel van zijn nummers zijn Latin Classics. Voor een voorproefje heb ik enkele nummers opgenomen op mijn blogsite, bij 'Mijn Muziek'. 

Een van zijn eerste nummers was het aanstekelijke 'Ojalá que llueva café' (ik wens dat het koffie regent). De voetjes van de dames voor ons gingen van de vloer. Dat ging zo de hele avond door: zij zongen elke tekst uit volle borst mee, hele nummers werden op de smartphone opgenomen. Ook de titelsong 'Todo tiene su hora' zette de zaal in vuur en vlam. Merengue, salsa, bachata, bolero met soms een vleugje klassiek: Guerra’s muziek is een bonte mengeling van stijlen. Het decor was afwisselend, spetterend creatief en heel kleurrijk. Hier zie je een YouTube-filmpje van het recente optreden in Murcia (van een andere concertganger).

Als de ruimte niet open was geweest, was het dak eraf gegaan. De sfeer was fantastisch, ik genoot van de avond al was de akoestiek niet geweldig. Zelfs Guerra moest af en toe tijdens een lied zijn oortje aandrukken. Desondanks, brachten zijn opzwepende songs vele voetjes van de vloer, inclusief de mijne! Het einde van het concert bestond uit een medley van romantische liedjes. Mijn liefje en ik laafden ons aan de liefdesbubbels als toegift. Lest best.

Na het concert liepen we in een dikke stroom mensen naar buiten. Hoe kwamen we terug naar het hotel? Op enig moment vroeg ik aan een localo die zijn hond uitliet waar de dichtstbijzijnde taxistandplaats was. Ah, wilden wij een taxi? Nou, dan belde hij die toch voor ons! Zo geschiedde. Hij liet ons weten dat taxi 241 ons op kruispunt X zou ophalen. Tien minuten later reed die taxi voor. Om 25:00 uur liepen we de lobby van het hotel binnen. We hadden nog wel zin in een afzakkertje dat ons bij nader inzien werd aangeboden door het hotel. Een, in alle opzichten, mooie stadservaring. ¡Viva Musica, Viva Murcia!