O-la-lla!

Onlangs las ik in HOY Torrevieja over een bijzondere plaatselijke ontdekking. De badgasten Hector & Cristina vonden 's avonds tussen chiringuito Pura Vida en Vela Beach een karetschildpad (Caretta Caretta) op het strand van La Mata. In het Spaans heet die schilpaddensoort Tortuga Boba. Dat is geen veilige plek voor eieren. Alleen al een parasol boven de broedplaats kan moedertje natuur ernstig in de war sturen. 

Zij belden 112 en de politie was snel ter plaatse. Vervolgens werd de bioloog van de gemeente gebeld. Men ging voorzichtig op zoek naar het nest waarin de schildpad haar eieren zou hebben gelegd. Er is namelijk maar één reden waarom een schildpad zich aan land waagt: om eieren te leggen. Het bleken er 85 te zijn, op een diepte van 40 centimeter, zes meter van de branding.

Toen ik het artikel voor mijn liefje vertaalde, was haar eerste reactie: dat nest hadden wij moeten vinden! Ik was het direct met haar eens (ook een unicum…). De schildpad neemt namelijk een bijzondere plek in ons leven in. Niet alleen vinden wij het allebei een fantastisch zeedier waarmee we in menige zee en oceaan zwommen, de schildpad is hét symbool van mijn liefje in de Aziatische mythologie. Ons huis staat dan ook vol met exemplaren in verschillende materialen, die we uit alle windstreken meebrachten.

De Spaanse bioloog, Juan Antonio Pujol, sprak van een “historische vondst”. Niet alleen komt het zelden voor dat een karetschildpad op een strand aan de Middellandse Zee wordt aangetroffen, er werden nooit eerder schildpadeieren op een strand van Torrevieja gevonden. In 2001 werd voor het eerst een schildpad op een strand van Almería gezien. Twee wetenschappers van de faculteit Biodiversiteit en Evolutionaire Biologie van de Universiteit van Valencia kwamen op verzoek een kijkje nemen: Olalla Revuelta en Jesús Tomás. Alleen al hun eigennamen maken indruk… O-la-la, Jezus! Het is inderdaad een fantastische vondst.

Zij namen alle schildpadeieren in een grote koeldoos mee naar Playa de la Albufera, naar een strand om de hoek van hun eigen universiteit. Zo kunnen wetenschappers en vrijwilligers een oogje in het zeil houden en hebben de schildpadjes in het ei meer overlevingskans. Schildpadmama’s leggen hun eieren aan de wal en vertrekken dan voorgoed; haar kleintjes moeten vanaf dat moment voor zichzelf knokken. Olalla en Jesús zorgen met hun daden dus voor de instandhouding van de schildpadpopulatie in Spanje. Mama Tortuga zal in de toekomst hoogstwaarschijnlijk terugkeren naar het strand van La Mata om haar eieren te leggen. Het zal ongeveer twee maanden duren voordat de eieren uitkomen. Daarna zullen de zeebiologen beslissen of de baby’s langer in ARCA del Mar (onderdeel van El Oceanogràfic) blijven om aan te sterken.

Mijn liefje, Bernadette en ik gingen dit weekend met een catamaran naar het eiland Tabarca, voor de kust van Alicante. Het staat al jarenlang op ons programma maar de irreguliere terugvaart vanaf het eiland naar Torrevieja weerhield ons. In de ochtend gaat een boot heen en in de late middag keert die terug naar de haven van die plaats. In de afgelopen jaren leek het bovendien alsof er nauwelijks faciliteiten waren, ook niet voor de inwendige mens. Dat zou betekenen dat je een hele dag zou kunnen vastzitten op een eiland waarvan niet zeker is of het bevalt. Daaruit kwam onze schroom voort. 

Vorige week kwam ik er bij toeval achter dat er ook een boot naar het eiland vaart vanuit Santa Pola, zelfs elk half uur. Toen was de beslissing snel genomen: we gaan! Ik was aangenaam verrast door de goede parkeermogelijkheden rondom de haven. Wij vonden een schaduwrijke, betaalde parkeerplek. Rondom het eiland ligt een onderwaterreservaat waar ook de karetschildpad voorkomt. De snorkelset ging dus mee. De oversteek (heen-terug) kost €15 per persoon. Onze grote boot, inclusief glasbodem, deed een half uur over negen kilometer afstand. Er varen ook snellere boten maar wij hadden en hebben geen haast.

Alhoewel het eiland Tabarca het dichtst bij Santa Pola ligt, maakt het toch deel uit van de stad Alicante. Het kleinste eiland van Spanje dat in de 18de eeuw een schuilplaats voor piraten was, bestrijkt 400 bij 1800 meter. Het heeft een kleine dorpskern met kerk, museum en gouvernementshuis; verderop staan een fort, een wacht- en een vuurtoren. 

Er is een centraal gelegen familiestrand met ligbedden, parasols en douches en daaromheen mooie baaien. Bernadette en ik gingen in een daarvan te water en snorkelden rond enkele rotsen. Het werd geen Sulawesi-ervaring, er was geen schildpad te zien. Al snorkelend ploegden we door uitgestrekte velden met zeegras, hier en daar spotte ik grote en kleine vissen. Desalniettemin was het heerlijk zwemmen en dobberen in het kristalheldere water. De lunch bestond uit een moot plaatselijke witte vis voor mijn liefje en een zeer smakelijke paella met zeevruchten voor de waterratjes. 't Was fun in the sun!