Wervelwind

Illustratie: Javier Munoz

De strijd zou oorspronkelijk gaan tussen twee mannen op leeftijd. De oudste van hen presteerde slecht in het eerste televisiedebat. Zijn campagneteam en partijprominenten zetten hem ertoe aan van zijn herverkiezing af te zien. De rest is geschiedenis. De 81-jarige Joe Biden trok zich terug. Zijn tegenstander is 78 jaar. Hij is nu de oude man! 

President Joe Biden nam de enig juiste beslissing: hij maakte plaats voor een jongere kandidate (60) met meer kans om te winnen. Kamala Harris is niet de eerste vrouw die zich in een presidentiële verkiezingsstrijd mengt; dat was Hillary Clinton. Maar Harris is tot nu toe de grootste kanshebster die door het glazen plafond kan stoten. Ze straalt veel energie uit, wordt waarderend ‘Whirlwind Kamala’ genoemd, zet zich haar hele leven al in voor de publieke zaak. Ze is een belofte, een boegbeeld voor jonge en oudere vrouwen in het algemeen, voor zwarte en gekleurde vrouwen en voor vrouwen met een (deels) Aziatische achtergrond en voor leden van de LGBTIQ-gemeenschap. Verder spreekt zij Amerikanen aan die uitkijken naar een gelijkwaardiger en optimistischer toekomstperspectief.

Volgens Trump zou het land op de rand van de afgrond staan, is Amerika een pas verwijderd van hel & verdoemenis; zelfs een burgeroorlog wordt niet uitgesloten. Hij voedt die negatieve gevoelens maar al te graag. Hij zou zich als nieuwe president (de 47^ste) het liefst ontplooien tot dictator en alle macht naar zich toe trekken, daarmee een einde makend aan de democratie. Stemmen hoeft dan niet meer. Zijn ja-knikkende entourage vindt dat allemaal best. Ze zijn te schijterig om deze machtwellusteling in hun midden een halt toe te roepen. Een gevaarlijke situatie, voor het land en voor de wereld.

Met Trump wordt een grumpy old man uit de mottenballen gehaald die niet het welzijn voor het land of zijn bewoners als prioriteit stelt maar  eigenbelang en het welvaren van zijn rijke vrienden. 

Hij is de man die eerder dit jaar een product op de markt bracht onder de naam ‘Victory47’. Het is een parfum met een frisse geur van citrus die overgaat in cederhart, ondersteund door een rijke basis van leer en amber, waardoor een indrukwekkende aanwezigheid ontstaat. Victory is meer dan een geur: het is een parfum voor de movers, de shakers en de geschiedenisschrijvers. Don’t get me wrong: ik kocht het geurtje niet. Deze omschrijving trof ik aan op de website van Trumps merchandising. Dat zegt alles over de man en zijn volgelingen. 

Wie ook alles zei over deze man was de Amerikaanse cabaretier Seth Meyers enige tijd geleden toen hij weer begon aan een nieuw seizoen van zijn Daily Show. Daarin somde hij het volledige strafblad van Donald Trump op alsof hij voorlas uit eigen werk. Hij kwam adem tekort... Een veroordeelde crimineel in het Witte Huis? Niet als het aan de voormalig Officier van Justitie van Californië ligt! 

Voor Harris zijn de veroordelingen van Donald Trump in civiele- en strafzaken een schot voor open doel. In elke toespraak refereert ze aan haar vroegere werk als aanklager. “Ik pakte allerlei soorten boeven aan. Roofdieren die vrouwen misbruikten, fraudeurs die consumenten oplichtten, valsspelers die de regels overtraden voor hun eigen gewin. Dus luister goed naar me als ik zeg: Ik ken Donald Trumps type.”

Ik geloof graag dat het destijds lastig voor haar was om sociale progressiviteit te allen tijde te combineren met de eisen die worden gesteld aan een officier van Justitie. Haar job zal lang niet altijd gemakkelijk zijn geweest. Niet alles dat ze deed, was even suksesvol. Maar ze deed iets voor de goede zaak. Ze is geen Supervrouw maar wel een super vrouw, wat mij betreft. Kamala is gewend om met duistere types als Trump om te gaan. 

Ze zal dan ook niet verblikken of verblozen als hij het zoveelste scheldwoord op haar persoonlijk afschiet. Hij blijft het proberen, inmiddels wanhopig. ‘Kamala who?’ Hij verhaspelde haar naam, noemde haar expres Kamála in plaats van Kámala maar dat kwam hem op aantijgingen van racisme te staan. ‘Lachende Kamala’ werkte evenmin want die gulle schaterlach is zeer herkenbaar en eerder een voordeel dan een nadeel. Hij noemde haar een gek (lunatic), de meest linkse van de hele club, een communiste, een fasciste en een antisemiet. Trump wist kennelijk niet dat Kamala als sinds 2014 is getrouwd met Doug Emhoff, een Joodse man. 

Waarin een (fysiek) grote kerel piepklein kan zijn. Tja. 

Sinds Kamala de beoogde kandidaat van de tegenpartij is, is Trump de weg kwijt. Zijn campagneteam probeert hem bij de les te houden maar tot dusver vangt men bot. Hij gaat op pad met voorbereide scripts maar eenmaal voor een enthousiast publiek van Trumpers en MAGA-adepten doet hij waar hij zelf zin in heeft. Hij praat liever uit de losse pols en dan begint de onzin pas echt. Je hoeft overigens nooit lang te wachten op de eerste leugen.

In een Amerikaanse krant las ik een verslag van een recent optreden voor publiek. Toen hij dacht dat de microfoon uitstond, hoorde eenieder hem mompelen ‘Waar is Joe nou gebleven?’ Op een een ander moment tijdens diezelfde ralley zei hij tegen het publiek dat hij verwachtte dat Joe terugkeert om zijn positie op te eisen. Hoe pathetisch. Hij is nu niet alleen zelf de oude man, hij lijkt verdwaasd! Joe Biden dacht hij te kunnen verslaan (daarop leek het inderdaad) maar sinds Kamala’s nominatie loopt hij achterop in de peilingen. Zij staat in de laatste polls enkele procentpunten op hem voor, zelfs in swing states die tot voor kort tot Republikeins gebied werden gerekend. Ik hoop dat ze dit kan vasthouden. 

Er zijn ook prominente Republikeinen die het voor Harris opnemen. Waaronder ex-MAGA personen, die hebben aangegeven niet op Trump en zijn maat te gaan stemmen. Zij zetten hun kaarten op de frissere en hoopvollere Kamala Harris c.s. Een aantal van hen was zelfs spreker op de Democratische Conventie van afgelopen week. De eerste persvoorlichter van Trump deed dat bijvoorbeeld. Zij vertelde dat Trump zijn kiezers achter de schermen ‘basement dwellers’ noemt. Ze was de eerste van het Trump-team die ontslag nam. De week hieraan voorafgaand organiseerde de groep ‘Republicans for Harris’ een bijeenkomst die werd gevolgd door 70.000 personen. Het zijn vooral gematigde Republikeinen die niets ophebben met hun huidige partij, die de Trump Cult Club werd.  

De keuze voor Kamala’s running mate, Tim Walz (60), verbaasde menig vriend en vijand. Hij is een man uit een dorpje in Minnesota, ging op zijn 17^de bij de National Guards, werd daarna leraar en voetbalcoach. Hij is inmiddels tweemaal gekozen als gouverneur voor zijn staat. Een progressieve, aardige en down to earth man die zich inzet voor uiteenlopende gemeenschappen. Een man die glashelder praat, zijn speech was uiterst effectief. Een man die opbiechtte dat zijn vrouw en hij te maken kregen met onvruchtbaarheid toen ze een gezin wilden stichten. Toen zij na jaren alsnog zwanger werd, noemden ze hun kind Hope. Hij komt over als vaderfiguur, een vriendelijke en behulpzame buurman. Toen Walz Trump en zijn running mate J.D. Vance als een ‘weird’ stel neerzette om hun uitspraken en ideeën, bleek dat een schot in de roos. Dat woord beklijfde. 

Net als Kamala Harris heeft Tim Walz een erfenis uit de tijd van de beruchte moord op de zwarte George Floyd door politieagenten in Minnesota. Hij zou na de rellen die uitbraken te lang hebben gewacht met het inzetten van de Nationale Garde, een onderdeel van het leger. Een probleem voor Trump is echter dat hij destijds als president vol lof was over Walz zijn aanpak. Daar is zelfs een opname van.

Walz ondertekende als gouverneur een wet die scholen verplicht maandverband en tampons beschikbaar te stellen in toiletten. Alle toiletten in die staat. Dus ook in wc’s voor jongens, om transgenders niet uit te sluiten. ‘Tampon Tim’ werd door Trump en zijn team uitgeprobeerd als bijnaam tijdens ralleys. Echt aanslaan deed het niet. Het bestrijden van menstruatie-armoede vinden de meeste Amerikanen namelijk een goed idee. Net als het recht op abortus, het zelfbeschikkingsrecht van de vrouw. Dat wordt een heel belangrijk verkiezingsthema.   

Met natte ogen luisterde ik naar de speeches van Michelle en Barack Obama tijdens de afgelopen DNC. Ze werden met overdonderend enthousiasme begroet door het publiek in Chicago (ook hun thuishaven). Twee begenadigde sprekers, met het hart op de juiste plek. En zonder praatpapier! Michelle’s rode draad was het leven van vrouwen in de VS. Ze begon met haar recent overleden moeder en eindigde bij Kamala en haar moeder. Een Indiase die als 19-jarige in haar eentje de oceaan overstak om een droom te gaan verwezenlijken: vrouwen genezen van borstkanker. Haar speech raakte mij. 

Barack eerde Joe Biden als broer en president, prees hem voor zijn onbaatzuchtigheid. Biden wijdde zijn hele leven aan de publieke zaak en diende zijn land. Als president deed hij goede dingen tijdens zijn ambtstermijn: het land door de coronacrisis loodsen, 15 miljoen banen creeëren, een recordaantal klimaatacties nemen qua hernieuwbare energiebronnen en klimaatslimme boerderijen bouwen, zorgkosten substantieel verlaten, het beschikbaar stellen van anticonceptiepillen via drogisterijen, infrastructuur renoveren. Uiteindelijk gaat het vooral om de inhoud. 

De speech van Bill Clinton (net 78 geworden) tijdens deze Conventie focuste vooral daarop. Hij zei bijvoorbeeld dat er sinds 1989 in de VS 51 miljoen banen waren gecreeërd: 50 miljoen onder een Democratische president, 1 miljoen onder een Republikein. Die cijfers spreken voor zich. Hij maakte overigens de meeste grappen over Trump. Zoals deze: Trump is als een tenor die warmdraait voor de opera: me, me, me. Met Kamala als president wordt het you, you, you.  

Kamala Harris is sinds vandaag dus officieel de Democratische kandidaat. Als ‘Happy Warrior’ gaat zij met Waltz ten strijde trekken; tegen nepnieuws en doom & gloom, voor democratie en de zogenaamde ‘opportunity economy’. Haar bij vlagen emotionele speech moet je beluisteren op YouTube. Die was top. En niet één verspreking. Kamala Harris for the People! 

De recentste daad van de sneue Trump was een nepcollage met AI van Taylor Swift, de zangeres die 550 miljoen volgers heeft op social media. Zij zou zich daarin uitspreken voor hem als kandidaat. In his dreams! Gen Z lijkt sowieso hard te gaan werken voor Kamala. Hij lijkt echt ten einde raad... Zo wordt hij een lachwekkende ouwe zeur. Er resten hem nog slechts 75 dagen om beledigende bijnamen te verzinnen. 

Komma-la

Het mag dan zeekomkommertijd zijn in de media, er gebeurt veel interessants in de wijde wereld. Zo las en bekeek ik in de afgelopen dagen het nieuws in de aanloop naar 75 jaar onafhankelijkheid in Indonesië. Daarover trof ik gisteren een interessant artikel aan in de Volkskrant van journalist Sander van Walsum, getiteld ‘De oorlog in Indonesië zal nog wel even een brandende kwestie blijven’. Dat is een verwijzing naar het vuistdikke boek over de brandende kampongs van Generaal Spoor van historicus Rémy Limpach dat ik in 2016 met heel veel interesse las. Dat werk gaat over de oorlogsexcessen van de Nederlandse strijdkrachten in Nederlands-Indië. Het betreffende krantenartikel, anno 2020, toont eens te meer aan hoe gevoelig en complex de kwestie nog steeds is.

In 2016 stelde het Nederlandse kabinet geld beschikbaar voor nader onderzoek naar het Nederlandse beleid voor, tijdens en na de dekolonisatieoorlog. Momenteel wordt onderzoek gedaan door drie wetenschappelijke instituten. Onlangs liet het Niod (penvoerder van het project) weten dat, als gevolg van covid-19, de resultaten pas eind november 2021 kunnen worden gepresenteerd; maanden later dan gepland. De betrokken onderzoekers staan nu echter al volop bloot aan kritiek en scepsis. Van Walsum stelt in zijn artikel dat de “Federatie Indische Nederlanders de vrees uitspreekt dat de Bersiap te weinig aandacht krijgt.” [Barefootinfo: deze Bersiap was een gewelddadige periode in de Nederlandse en Indonesische geschiedenis, zich vooral afspelend tussen oktober 1945 en begin 1946. Na de Japanse capitulatie pleegden revolutionaire Indonesische jongeren en paramilitairen tijdens het ontstane machtsvacuüm terreur tegen Indo’s en mensen met een Nederlandse en Europese etniciteit.]

Het krantenartikel gaat verder. “Volgens het comité Nederlandse Ereschulden speelt deze episode juist een veel te grote rol in het onderzoek, met de bedoeling de aandacht van 350 jaar kolonialisme af te leiden. De belangenbehartiger van Molukse KNIL-veteranen en hun nabestaanden vreest daarentegen dat het onderzoek met een antikoloniale vooringenomenheid wordt uitgevoerd. Voor de Antifascistische oud-Verzetsstrijders Nederland staat nu echter al vast dat de KNIL-militairen per definitie oorlogsmisdadigers waren.” 

Het laatste is er nog lang niet over gezegd; het zal ook niet de laatste blog van mijn hand zijn over dit beladen onderwerp. Het raakt mij, om uiteenlopende redenen. 

Op tv keek ik onder andere naar een documentaire over mensen uit Nederlands-Indië die na de onafhankelijkheidsverklaring door Soekarno (‘proklamasi’) van Yogja naar Rotterdam vertrokken. Ze legden zich neer bij het verlies van hun moeder- of vaderland. In Nederland was helaas weinig aandacht voor hun geleden ontberingen en verlies. In het koude kikkerlandje aan de Noordzee werden ze kil onthaald. Een van de uitspraken die mij bijbleef was dat de Nederlandse overheid destijds sneller was met het sturen van rekeningen voor dekens en tweedehands kleding die ze ontvingen, dan met het uitbetalen van hun pensioenen.

Ook zag ik daarna de documentaire over Bep Rietveld (dochter van Gerrit), die in een jappenkamp portettekeningen maakte van jonge en oude Nederlandse gevangenen. Ontroerende beelden, hemeltergende verhalen. Ter gelegenheid van 75 jaar bevrijding organiseert het Museum Flehite in Amersfoort nu een expositie van haar werk die tot januari 2021 duurt. 

Afgelopen weekend vierde onze Yuda in Bali zijn 13de verjaardag. Hij werd door zijn ouders gefêteerd op vissaté, gefrituurde kippepoten en een birthday cake. Het gaat vaak over eten met hen… waar je mee omgaat, word je mee besmet! Tijdens die Whatsapp-videosessie spraken we tevens over de crisis bij voetbalclub Barça. Yuda denkt dat Messi opstapt en naar Inter Milan verhuist. Ik heb geen idee, hij wel. Dit jaar waren er op de dag van de Onafhankelijkheid (17 augustus) geen festiviteiten en marsen van kinderen door de straten, het zogenaamde gerak jalan, vanwege covid. Kroepoekhappen was evenmin aan de orde. Deze eersteklasser stuurde ons een foto van zichzelf, opkijkend en saluerend naar de nationale vlag. Hij is en blijft een brave borst. We stonden er, met hem, bij stil. Yuda for President!

Het Groningse Winsum werd gisteren verkozen tot het mooiste dorp van Nederland. Wij waren daar ooit voor een vakantieuitstapje. Mijn liefje, van Grunningse origine, zocht direct op Funda naar een geschikte boerenschuur die kan worden verbouwd tot zomerhuisje. Niet dat ze dit met mij overlegde, hoor.  No pasa nada, ik ben wel het een en ander gewend. Er staan kennelijk 24 panden te koop, inclusief 1 woonboot. Die laatste ligt op een heel rustige plek dus die wordt het! Met ons aardbevingsverleden in regio Torrevieja, Bali en Nieuw-Zeeland schrikt niets ons meer af. 

Ook kwam er deze week officieel bericht van het Spaanse koningshuis over de verblijfplaats van de verguisde ex-koning Juan Carlos die deze maand met de staart tussen de benen vaderlandse bodem verliet. Hij verblijft inmiddels in de Verenigde Arabische Emiraten. Terug naar de bron, zal ik maar zeggen. De tientallen miljoenen die Juan Carlos als corrupt appeltje voor de dorst achterhield, is van lokale oliesjeiks afkomstig. 

Het bericht dat het aantal corona-positief geteste personen in de regio Valencia steeg met 1.022%, kwam hier ook hard binnen. Die stijging werd bereikt tussen 16 juli en 13 augustus jongstleden. Het aantal besmettingen in het gezondheidsdistrict Orihuela steeg met 7.800%; het absolute lokale record. In de regio Alicante steeg dat met 6.400%. Met stip op 2, eveneens een dubieuze eer. Wij vallen onder gezondheidsregio Torrevieja en daar steeg het percentage in diezelfde periode met 2.500%. Dat komt in dit geval neer op een toename van 2 naar 52 besmette personen. Geen getallen die vrolijk stemmen. Ik houd mijn hart vast. In onze wijk werden afgelopen weekend nóg meer parkeerplaatsen langs de stranden gesloten, ter ontmoediging. Dat leek te werken… maar voor hoelang?

Momenteel wordt in de Verenigde Staten de Democratische Conventie gehouden. Tijdens deze virtuele bijeenkomst in Wisconsin (een belangrijke swingstate) wordt Joe Biden officieel tot presidentskandidaat gekozen en hij onvouwt daar de grote lijnen van zijn campagneplan tegen Trump. De 77-jarige presidentskandidaat wil de ziel van Amerika redden (1), banen, onderwijs en zorg in het land herstellen (2), corona bestrijden (3), zwarte kiezers en vrouwen aan zich binden (4), links Amerika tevreden stellen (5) en de VS weer wereldleider maken (6). Geen misselijke opdracht. Daarbij kan hij wel wat hulp gebruiken.

Michelle Obama en Bernie Sanders beten het spits af. Vandaag (Amerikaanse tijd) spreken Bill Clinton, Bidens echtgenote Jill en congreslid Alexandria Ocasio-Cortez de conventiegangers toe. Morgen doen Hillary Clinton, Nancy Pelosi (voorzitter van het Huis van afgevaardigden), Barack Obama en Kamala Harris dat. Er zullen ook Republikeinse 'Never Trumpers' spreken. Joe Biden zal op donderdag de conventie afsluiten met zijn acceptatiespeech.

President Trump staat achter in de peilingen maar hij is een betere debater dan Biden, die zich nogal eens verspreekt en dan weer zijn excuses moet aanbieden. Fingers crossed dat die schade beperkt blijft. Tijdens de Republikeinse Conventie van volgende week zal Trump officieel zijn presidentskandidatuur claimen (hij is de enige kandidaat) en zijn aanvalsplan op Biden ontvouwen. Ik denk dat Biden een grote kans heeft de aanstaande verkiezing te winnen maar het is eerst zien, dan geloven! 

Vorige week koos Biden zijn running mate: Kamala Harris. Jong en divers qua achtergrond. Daarmee lijkt hij zijn verkiesbare kansen flink te vergroten. Deze vrouw zou weleens de Hoop in bange dagen kunnen zijn... Ze is linkser dan Biden maar is geen representant van de progressieve linkervleugel van de partij (van de kant van Bernie Sanders en Elizabeth Warren). Biden verklaarde dat hij zichzelf als tussenpaus ziet, gezien zijn leeftijd. Hij zou het stokje graag overdragen aan een jongere generatie. Wordt Harris dan de eerste Afrikaans-Aziatische vrouw als vice-president van dit land? Ze zou dan zelfs kans maken de eerste vrouwelijke president van kleur in de Verenigde Staten te worden. Hillary Clinton blijkt enthousiast te zijn over haar aanstelling. 

Dat bracht mij ertoe de vorig jaar verschenen autobiografie van Kamala Harris (haar voornaam spreek je uit als komma-la en betekent ‘lotusbloem’) te lezen. Haar boek is getiteld ‘The Truths we Hold’. Ik ben nog niet op de helft maar het pakte mij vanaf de eerste bladzijde. 

Harris (1964) is dochter van een Jamaïcaanse vader en een Indiase moeder. Zij is wel degelijk op Amerikaanse bodem geboren! Haar vader Donald Harris werd als buitenlandse student toegelaten tot de universiteit van Californië (Berkeley) waar hij economie studeerde en later professor werd aan Stanford. 

Haar moeder Shyamala Gopalan studeerde jong af aan de universiteit van Delhi waarna ze een Masters-studie deed (alsmede haar PhD behaalde) aan diezelfde universiteit van Berkeley. Haar beide ouders waren actief in de burgerrechtenbeweging. Zij werd een briljante wetenschappelijk onderzoeker op het gebied van borstkanker. (In 2009 overleed zij aan darmkanker.)

De ouders scheiden als oudste dochter Kamala zeven jaar oud is. Shyamala voedt haar beide dochters (er is ook zusje Maya) alleen op in Californië, gecombineerd met haar onderzoeksbaan. Als er één ding is dat mij direct duidelijk wordt in het boek, is dat de beide meiden heel veel wijze lessen, stimulus en steun ontvangen van hun moeder. Zelfstandigheid, onafhankelijkheid, gevoel voor rechtvaardigheid en ambities worden hen met de paplepel ingegeven. Dochter Harris gaat rechten studeren aan de beroemde zwarte Howard University en weet al op jonge leeftijd dat ze later de publieke zaak wil dienen. Het is dan ook niet vreemd dat Komma-la Devi Harris het ver schopt.

De autobiografie begint met haar verkiezingscampagne voor officier van Justitie van San Fransisco (2004). Voor iemand die van haar moeder tevens het belang leerde van bescheidenheid en het onbelang van ijdelheid, was campagne voeren voor zichzelf, in regen en wind, op het parkeerterrein van de supermarkt en bij bushokjes, met een strijkplank onder haar arm die ze uitklapte als tafeltje (idee van haar moeder), geen sinecure. Contact maken bleek echter gemakkelijker dan gedacht. Ze werd de eerste vrouw en zwarte DA van de staat, gevolgd door de functie van procureur-generaal. Biden heeft de hervorming van politie en justitie niet expliciet op zijn programma staan; die zaken lijken nu bij Harris in goede handen. 

In het begin van het boek somt zij op waarom veranderingen broodnodig zijn. Sommige van haar statistieken zijn schokkend om te lezen. Miljoenen, vooral zwarte mensen zitten in de VS in de gevangenis vanwege eenvoudig marijuanagebruik. In gevangenissen van 15 Amerikaanse staten zitten meer personen achter de tralies dan er inwoners zijn. Zwarte mannen gebruiken net zoveel drugs als witte mannen maar ze worden tweemaal vaker gearresteerd en ze betalen driemaal zoveel borg als witte mannen (als ze zich dit al kunnen veroorloven). Zwarte mannen krijgen voor hetzelfde vergrijp bijna 20% langere celstraffen dan witte mannen. Zwarte vrouwen zijn momenteel de snelst groeiende groep gevangenen. In the land of the free is sprake van diepgeworteld en stelselmatig racisme.

Harris is sinds 2017 senator namens Californië en deed mee aan de recente strijd om de Democratische presidentskandidatuur. Ze stapte vroegtijdig uit die race. Ze is nu weer prominent terug in de race. Hoe veel verder zij gaat? Wordt zeker vervolgd!