Bali boys in jurken

Afgelopen week ontvingen we welgeteld 22 filmpjes en een aantal foto's uit Bali. In één keer. Op Yuda’s middelbare school werd een voetbaltoernooi georganiseerd en daarvan maakte hij ons deelgenoot. Hij scoorde niet, wel zagen we een paar mooie assists van zijn voet voorbijkomen. Zijn leven bestaat al geruime tijd uit voetballen en voetbal kijken. Met zijn broer Damai, met vriendjes en nu dus ook met klasgenoten. Niks mis mee. 

Voor hem is dit WK Voetbal in Qatar een feest. We vallen hem vanzelfsprekend niet lastig met knekelvelden en verongelukte arbeidsmigranten uit Azië. Zijn vader is er zelf een dus we kijken wel uit! Daar kan hij zijn helden Messi, Ronaldo, Mbappé en Neymar rechtstreeks in actie zien. Voor de meesten van hen voor de laatste keer. Tijdens eerdere toernooien, ruim vóór de coronapandemie, mocht hij met een ouder af en toe naar een warung in de buurt waar de wedstrijden live op een groot scherm waren te zien. Die warung ging ten onder in coronatijd. Bali loopt vijf uur voor op Qatar dus om die wedstrijden nu te zien, moet hij midden in de nacht het huis verlaten. Geen goed plan voor een 15-jarige. Hij volgt de wedstrijden daarom op zijn telefoon. 

Hij was verdrietig om de uitschakeling van Neymars Brazilië (ik niet), om de sneue aftocht van Ronaldo op het wereldtoneel (ik niet), was blij met het sukses van Messi (ik niet) en Mbappé (ik ook). Over de incompetente en tamelijk partijdige Valenciaanse scheidsrechter Mateu Lahoz die de wedstrijd Argentinië-Nederland floot, hoorde ik hem niet. Gelijk heeft hij. Zestien gele kaarten, 48 overtredingen, verzuimen een rode kaart te geven aan de Argentijn Paredes die uit frustratie een bal keihard in de Nederlandse dugout schopte en de opzettelijke hands van Messi die niet werd bestraft, gingen geheel langs hem heen. 

Zelf vond ik die wedstrijd een dieptepunt en die scheids een schandvlek op de beroepsgroep. Lahoz zou voor deze ene wanprestatie USD$70.000 salaris hebben ontvangen. De dag erna kwamen nogal wat grappige whatsappmemes binnen van voetbalvrienden in Nederland die, net als ik, verongelijkt waren over het optreden van deze Spanjaard. Een aantal stuurden we door naar Yuda met de vraag “wat zie je hier?” Hij moest er altijd om lachen. Eén keer had hij het goed… “korupsi”. Vanmorgen las ik dat de FIFA onderzoek gaat doen naar het wangedrag van de twee  voetbalteams. Ik hoop dat ze de funeste rol van hun eigen FIFA-man in het veld, die met het fluitje, ook onder de loep nemen. Maar ja, stevig zelfonderzoek is deze corrupte organisatie vreemd.

Dit is tevens de laatste afbeelding als blogkop in de campagne ‘Verf lekker mee met de regenboog’. Deze is van de Nederlandse cartoonist Bas van der Schot. 

Het aparte was dat Yuda en zijn voetballende klasgenoten voor hun eigen schooltoernooi moesten opdraven in een jurk. Daar is zo’n OneLaf-speldje niets bij! Op de vraag waarom was zijn antwoord: “for fun”. In de aanloop naar die festiviteit zagen we hem jurken van zijn moeder en oma passen, zoekend naar de beste outfit. Altijd met een voetbal in de hand om misverstanden te voorkomen. Op de middag van Modeshow Futsal betrad hij de betonnen catwalk goedgekleed. “Dames en heren, model Yuda gaat vandaag gekleed in een bloemetjesjurk van de bekende Balinese ontwerpstudio Biasa.” (Not.)

Een aantal andere teamgenoten was niet zo kieskeurig als hij bij het kiezen van een voetbaltenue. Die van ons droeg de beste jurk, wat mij betreft. Zodra er werd gescoord, werd de rok frivool opgetild. Sommige jongens depten het zweet van hun gezicht met het vodje van hun ibu. Daarmee onthulden ze een stoere voetbalbroek als onderkleding. Men is nogal preuts in dat land… (Not.) De jongen naast Yuda op de foto, in zwarte halterjurk, had de slimheid en snelheid van een Messi. Het gegiechel van meisjes, waarschijnlijk klasgenoten, was op alle filmpjes hét achtergrondgeluid. Leuke koppies, mooie middag voor hen!

Tijdens onze recente maandelijkse videocall vroeg Yuda of we hem met iets anders wilden helpen. Zijn klas zou met een bus op schoolreis gaan. Naar twee belangrijke Hindoetempels op het eiland en als klap op de vuurpijl: naar de dierentuin. Jarenlang tekende ik dieren voor hem als hij als jochie bij ons kwam spelen. Ik las dierenboeken voor, deed de geluiden van dieren voor hem na. Als we rondreisden, ging elke dierenfoto die we maakten naar hem. Dan mocht hij dit toch niet missen?! Wij zouden niet willen dat hij –wellicht als enige van zijn klas- niet zou kunnen deelnemen aan die trip dus we maakten een donatie aan hem over. Dat uitje is hem van harte gegund. Ik ga ervan uit dat we wederom foto’s en filmpjes zullen ontvangen van de dag. Kan hij zijn jongere broertje en zusje (Varen en Santi) erover vertellen. 

Zijn ouders moeten aan het einde van dit derde schooljaar (het laatste jaar van Yuda’s junior high school) gaan beslissen waar hij de bovenbouw gaat doorbrengen. Nog drie jaar op deze school (senior high school) zou onze voorkeur hebben maar zijn ouders zijn degenen die erover beslissen. Yuda heeft zelf zeker ook een stem. Hij heeft het er naar zijn zin maar hij is nogal meegaand dus tegen een overplaatsing naar een andere school dichter bij huis of goedkoper zou hij niet protesteren, vermoed ik. Wij zouden het fijn vinden als ook zoon Damai (nummer 2) in Singaraja zijn middelbare schooltijd zou beginnen. We wachten af. 

We videoappten onlangs eveneens met vader Ketut. Ook hij vroeg om een gesprek. Vaak houden we ons hart vast als er zo’n verzoek komt. We maakten in de afgelopen jaren (14, om precies te zijn) nogal wat mee met hen… Aanvankelijk dachten we dat hij iets specifieks met ons wilde bespreken maar hij had gewoon zin in een face-to-face praatje. Hij werkt nu nog aan boord van een Amerikaans cruiseschip maar stapt volgende week in een Balinese haven van boord. Het is heel prettig voor hem dat hij niet vanaf de andere kant van de aardbol met een vliegtuig moet binnenvliegen. 

Ketut deelde onder andere zijn gedachten over de scholing van zijn (vier) kinderen, vertelde over de pech die hij heeft met een eerdere investering van €250. Voor vertrek kocht hij een moedergeit en een vaderbok die tijdens zijn afwezigheid worden verzorgd door een familielid die zijn baan verloor tijdens de coronapandemie. Nu blijkt dat moeders niet vruchtbaar is. Er hadden al lang babygeitjes moeten zijn geboren. Miskoop! Als hij weer thuis is, gaat hij haar verkopen en opnieuw op zoek naar een vrouwtje. 

Voor volgend jaar tekende hij alweer bij, bij zijn Amerikaanse werkgever. Zijn supervisor vroeg hem terug te keren en daarmee stemde hij in. Dat vond ik niet verwonderlijk: hij is een harde werker en een aardige vent. Wij zijn blij voor hem. In zijn woonomgeving op Bali liggen de banen niet voor het oprapen en bovendien krijgt hij op het schip een veel beter salaris waarvan iedereen in zijn gezin profiteert. Het heeft wel een prijs maar sinds de beschikbaarheid van communicatiemiddelen heeft hij geen heimwee meer. Hij kan op elk moment van de dag, waar hij ook vertoeft in de wijde wereld, contact zoeken met zijn dierbaren. 

Hij vertelde ons ook dat hij verdergaat met klussen aan zijn huis aan land, om het een nóg veiliger plek voor zijn gezin te maken. Enkele maanden geleden was er (opnieuw) een insluiper. Ik vermoed dat kwaaie types weten dat daar een vrouw alleen woont met haar jonge kinderen. Of dat ze denken dat er wat te halen valt omdat hij enkele maanden per jaar vaart. Jenny, moeder Elsa’s oudste zus, was in huis om op te passen toen ze een ongenode gast hoorde. Ze deed daarop alle lichten uit waardoor de snoodaard zich uit de voeten maakte, gelukkig. Jenny woonde tot voor kort met haar echtgenoot op Java maar keerde naar haar geboorteplaats op Bali terug na een scheiding. Kasian. Ze helpt haar jongere zus voorlopig in dit kinderrijke huishouden. We kennen haar, vinden haar een leuke, aardig vrouw.

Indonesië kwam in de afgelopen week negatief in de publiciteit. Het Huis van Afgevaardigden keurde het nieuwe Wetboek van Strafrecht goed waaraan tien jaar was gewerkt. Het vorige wetboek was een combinatie van koloniaal strafrecht uit 1917 (onder Nederlands bewind), lokaal gewoonterecht (adat) en recentere wettelijke aanvullingen sinds de onafhankelijkheid van het land in 1945. Dat er een nieuw wetboek moest komen, was dus niet vreemd maar deze verandering komt de gemiddelde Indonesiër niet ten goede, is de algemene teneur. 

Overspel, seks voor het huwelijk en ongehuwd samenwonen zullen voortaan strafbaar zijn. Vooral met dat laatste gaat de staat op de stoel van de moraalpolitie zitten en dat is een slechte ontwikkeling. Samenwonen is namelijk een privé-aangelegenheid! Dat gaat niemand anders iets aan. Elsa & Ketut woonden samen voor het huwelijk, zijn jongere broer met zijn latere echtgenote  deden het evenzeer en zovele anderen die we daar kennen of van wie we het weten. Mensen riskeren voortaan zes maanden celstraf. En voor overspel en seks buiten het huwelijk geldt hetzelfde. Daarop staat een jaar gevangenisstraf. 

Protesten in Jakarta - foto ANP/EPA

Abortus blijft strafbaar. Homoseksualiteit en genderdiversiteit zijn op zich niet strafbaar in Indonesië. Jongens in jurken hoeven er dus (nog?) niet op hun tellen te passen. Maar een homohuwelijk is en blijft onwettig. Vrouwen protesteerden in Jakarta tegen de nieuwe wet omdat zij menen dat die het lichaam van de vrouw gaat controleren. 

Er staan voortaan ook jarenlange celstraffen op het beledigen van het staatshoofd, op demonstreren zonder vergunning, op godslastering, het aanbevelen van atheïsme en communisme, kritiek op de nationale filosofie (Pancacila) en op ongeautoriseerde uitleg geven over voorbehoedsmiddelen. Dat is een democratie onwaardig. Zelfs afvalligheid wordt strafbaar, voor het eerst in de geschiedenis van Indonesië. Deze nieuwe wet gaat niet alleen gelden voor inwoners van het land, ook bezoekende buitenlanders krijgen ermee te maken. De nieuwe wet gaat over drie jaar in. 

Mijn liefje en ik zouden er niet meer willen (samen)wonen. In 2009 betrokken we een tropisch huis aan de Balizee, met een overheerlijk zwembad, maar daar zou ik onder de huidige omstandigheden niet meer naar willen terugkeren. Ons dorp kende een flink aantal lokale engerds die buitenlanders liever zagen gaan dan komen. Wij, twee vrouwen, werden er actief tegengewerkt. WIj kwamen met goede bedoelingen maar deden niet mee aan de powerplay en houden niet van corruptie. Vertrekken na vijf jaar was voor ons de enige optie. Wat we nooit zullen betreuren is dat we twee leuke Balinese mannetjes en andere mensen leerden kennen. Die zitten in ons hart, die band is voor altijd. 

De Indonesische minister van Law & Human Rights, Yasonna Laoly (1953), stelde dat het nieuwe Wetboek van Strafrecht een afspiegeling is van de “civilization of a nation”. Wat zegt dat dan over haar land? Zij deed de bezwaren tegen de nieuwe wet af met de opmerking “we kunnen niet iedereen tevreden stellen in een multicultureel en multi-etnisch land”. Wie het ermee oneens is, moet maar naar het Hooggerechtshof. Nou, dat zal een groot aantal mensenrechtenorganisaties zeker gaan doen! 

De internationaal geörienteerde Indonesische krant The Jakarta Post schamperde de dag na de goedkeuring in een hoofdredactioneel commentaar dat het nieuwe wetboek even koloniaal is als het oude. Het land zou hiermee achteruit bewegen, in plaats van vooruitgaan. Een onderzoeker van Human Rights Watch verwacht niet dat deze onderdrukkende wetten breed zullen worden toegepast. Het gevaar zit volgens hem eerder in de selectieve handhaving ervan. Geen hotel in Jakarta of Bali wil immers binnenlandse of buitenlandse klanten verliezen. “Dat geeft de politie weer een extra mogelijkheid om smeergeld te eisen.” Tja.

Helaas niks

Ik had er veel tijd en energie ingestopt, de blog die ik vanmorgen wilde plaatsen. Het ging over Hebe de Bonafini, een van de oprichtsters van de Dwaze Moeders van Plaza de Mayo, Buenos Aires. Zij overleed afgelopen weekend en vandaag is de eerste keer dat deze protesterende moeders, die alles zijn behalve dwaas, zonder haar op het plein zijn te vinden. 

Ik schreef een verhaal over wat haar overkwam tijdens het militaire regime van Videla en wat een collega van haar overkwam, Estela de Carlotto. Zij is oprichtster van de Grootmoeders van de Plaza de Mayo. We leerden de vrouwen kennen tijdens ons verblijf in de Argentijnse hoofdstad in 2014. 

Dat de Bonafini een lastig karakter had en in de loop van de tijd steeds radicaler werd in haar uitspraken en gedrag. Hoe de president van Argentinië reageerde op haar overlijdensbericht (ik ga haar missen) en werd terechtgewezen door haar collega-moeders (ze gaat helemaal nergens heen, ze blijft altijd bij ons), hoe koningin Maxima (Argentijnse van een bedenkelijke vader) dat wellicht wel wilde maar niet kon vanwege haar rol, dat er drie dagen van nationale rouw werden afgekondigd en dat ze haar laatste rustplaats zal vinden op de Plaza de Mayo, de plek waar ze iedere donderdag was te vinden. En meer.  

Deze dag begon zo mooi: strakblauwe lucht, de 24ste (relatiefeestdag). Bloggen lukte echter niet vanmorgen en dat was een domper. De laptop was zo dood als Hebe de B. Gisterenmiddag morste ik een beetje water uit een glas dat ik naast mijn werkplek op het bureau wilde zette. Het kwam op het toetsenbord terecht en ik maakte dat vliegensvlug droog. Daarna werkte ik nog een tijdje ongehinderd op de computer en gisteravond ook nog. Maar vanmorgen stond het scherm op zwart en dat bleef het. Holymoly... Black Thursday! De nieuwe foto voor mijn header werd daarmee tevens onbereikbaar. In het kader van de protestactie ‘Verf lekker mee met de regenboog’ wilde ik een nieuwe afbeelding plaatsen. En al mijn aantekeningen voor aanstaande blog schitteren evenzeer door afwezigheid. Mijn wantrouwen jegens Windows maakte dat ik niets in de wolk zet en mijn eigen backup maak ik niet dagelijks. Tja. Eigen schuld dikke bult. Het is dus dubbele rouw in Huize Barefoot maar voor mijn doen ben ik nogal gelaten. 

Inmiddels is mijn zieke vriendje bij de computerdokter. Ook hij heeft een hard hoofd in herstel maar misschien zijn de wondertjes de wereld niet uit. Doet Hebe iets magisch op haar cloud.

Dit bericht typ ik nu op mijn oude HPtje, een kleiner en veel langzamer apparaat met een compleet ander toetsenbord dan mij Spaanse nieuwe. Dat is nogal wennen maar het is beter dan niets.

Ik kan nu nog niet zeggen wanneer ik weer ga bloggen. Er valt veel te doen om in de tussentijd de oude laptop weer up and running te krijgen. De inspiratie is bovendien tijdelijk minimaal. Het spijt me, lo siento. Je zult even op de volgende moeten wachten. Tot dan!

Verf lekker mee met de regenboog

Afgelopen zaterdag was er weer een supergoede uitzending op tv van het satirische programma ‘Even tot hier’, het NPO-programma dat dit jaar de Gouden Televizierring ontving. Een van de onderwerpen was, dat kon niet uitblijven, de start van het WK Voetbal in Qatar. In hun versie werd de mascotte van het toernooi, La'eeb (een zwevend wezentje in wit), opgepakt en opgehangen omdat hij liefde predikte en mensen oproept “jezelf te zijn”. Paul de Leeuw kwam zijn Regenboog-hit uit 1992 ten gehore brengen. Ook die tekst werd voor deze gelegenheid aangepast. Vroeger vond ik deze luide Knuffelhomo des Vaderlands baanbrekend en verfrissend. Tegenwoordig denk ik vaak ‘tot hier en niet verder’... (Op tijd stoppen met programma's maken is ook kunst!) De campagne Verf lekker mee met de regenboog vind ik echter weer leuk. 

Er is al heel veel geschreven in de aanloop naar dit sportevenement en in de komende weken zal dat zo blijven. Vooral over de twee gezichten van Qatar: als piepkleine oliestaat is het land schatrijk in ryals maar vanwege de stricte islamitische regels is het straatarm in vrijheid en tolerantie. 

Het is opmerkelijk dat de Qatarese leiders (de emir en zijn sheiks) zich als organiserend land onvoldoende realiseerden dat zij -met hun gekochte uitverkiezing- in de schijnwerpers van de wereld terechtkwamen. Ik begrijp dat Qatar zich na de inval van Irak in oliestaatje Koeweit (1990-1991) als kleine vis in die grote Middenoostelijke zee kwetsbaar voelde en dat men daaraan iets wilde doen. Zo richtten de leiders van het land niet lang daarna de internationale radio- en tv-zender Al Jazeera op om zich in de kijker te zetten. In het slechtste geval zou dat ook helpen om te worden opgemerkt indien zij door een vijandige staat onder de voet zouden worden gelopen, net als de buren eerder. Dat lukte. Het mediabedrijf werd een gewaardeerd partner, niet alleen in de Arabisch-sprekende wereld.  

Maar niet alles dat het land sindsdien ondernam, pakte goed uit. Over de honderden, waarschijnlijk duizenden arbeidsmigranten die onder verdachte omstandigheden overleden tijdens de bouw van de voetbalstadions (8) in die grote, bloedhete zandbak is terecht veel geschreven. Voetballen in Qatar is ‘spelen op zanderige knekelvelden’, las ik ergens. Daaraan heb ik als blogger niets toe te voegen. 

Als voetballiefhebber ga ik wel kijken naar de verrichtingen van het Nederlandse en ook Spaanse elftal; die boycot ik niet. Ik heb principes maar ben niet roomser dan de Paus. Bovendien zat ik in de afgelopen jaren af en toe aan boord van een Qatar Airlines-vliegtuig, op weg naar Azië. Dat was telkens een prima reiservaring. Maar veel meer goed zul je mij niet horen verkondigen over Qatar. Altijd was ik mij bewust van het feit dat dit land een ultraconservatief moslimland is dat mij, als lesbische vrouw, waarschijnlijk stokslagen zou geven, zou stenigen of zelfs zou vermoorden als ik als inwoonster openlijk homoseksueel zou zijn. Maar op dat punt is het land ook hypocriet: als je uit een rijke familie komt, kom je met veel weg... Dat geldt niet alleen voor seksuele geaardheid maar ook bijvoorbeeld voor alcoholconsumptie. We landden enkele keren op het vliegveld van Doha en zagen daar mannen, gekleed in thawb (wit enkellang gewaad) en ghetra (hoofddeksel) net als La'eeb, met een biertje voor de neus aan de Skybar zitten. Dan kun je het westen wel beschuldigen van hyprocrisie maar kijk eens in spiegel! 

De Qatarees Khalid Salman, oud-voetbal international en ambassadeur van dit WK, gooide recent olie op het vuur door te zeggen dat homoseksualiteit niet alleen haram is -een islamitische zonde- maar ook een mentaal defect, een geestesziekte. Er achteraan zei hij ook nog iets vreselijks over vrouwen. Ik trok mijn wenkbrauwen dan ook hoog op. 

Nas Mohamed (hiernaast afgebeeld), de eerste en tot dusver enige persoon uit Qatar die uit de kast kwam en de zwijgcultuur verbrak, stelt dat Qatarezen dat oprecht geloven. Hij is van mening dat de gemiddelde Qatarees erg homofoob is. Daarom worden lhbti’ers door de staat aan conversietherapie onderworpen en onder religieuze en psychologische dwang gehersenspoeld. Dat noem ik een zonde tegen de mensheid.

Terwijl ik boven in huis aan het rommelen was, zei mijn liefje vanaf de begane grond iets over een scheidsrechter tijdens dit WK-voetbaltoernooi. Ik dacht dat ze zei “een transgender” maar het bleek “een Française” te zijn. Het blijkt te gaan om Stéphanie Frappart die met twee vrouwelijke collega’s -vrouwen uit Japan en Rwanda- op dit toernooi zal fluiten. (Frappart was de eerste vrouw die een voetbalwedstrijd leidde in de Champions League.) Goed dat deze vrouwen daar acte de présence geven maar toch minder leuk dan een transgender. In de voetbalwereld is er al wel een uit Israël, genaamd Sapir Berman. Deze 26-jarige hij werd een zij en wordt door de Europese Voetbalbond (UEFA) gesteund. 

FIFA-baas Gianni Infantino, de slippendrager van Qatar, zei tijdens de persconferentie vóór de aftrap van het toernooi dat zijn collega Bryan Swanson, die ook homoseksueel is, zegt zich veilig te voelen in Qatar. Hij verwijt het Westen hypocrisie maar ik verwijt hém struisvogelgedrag. Man-man-man, wat een oogkleppen! Hij weet toch ook -net als iedereen- dat buitenlandse homoseksuele bezoekers daar geen gevaar lopen? Hun aanwezigheid en gedrag zal tijdens dit toernooi door de vingers worden gezien. (Al moet dat nog blijken.) Dat ligt helaas heel anders voor Qatari.   

Vorig weekend las ik een mooi interview met de 35-jarige Nas Mohamed in de Volkskrant. Deze Qatarees-in-ballingschap, gay, arts en lhbti-activist weet als geen ander welk leed schuilt achter dit WK. “Dit regime houdt de wereld voor de gek.” Als openlijke homo vroeg in 2015 asiel aan in de Verenigde Staten toen hij daar studeerde. Twee jaar wachtte hij in spanning af of hij een verblijfsvergunning zou krijgen. De Amerikaanse overheid twijfelde namelijk of hij echt gevaar liep, omdat er geen bewijs is van geweld tegen lhbti’ers in Qatar. Als hij zou worden teruggestuurd naar zijn geboorteland zou hij liever zelfmoord plegen. Inmiddels runt Mohamed zijn eigen kliniek in San Fransisco waar hij vooral zorg verleent aan lhbti'ers, met veel aandacht voor hun seksuele en mentale gezondheid. 

Als daad van steun richtte deze activist ook de Proud Maroons op, ‘The National Football Supporters Group that Qatar never wanted’. Het zijn de enige voetbalsupporters ter wereld die geen fans kunnen zijn van hun eigen elftal omdat ze in de gevangenis zouden worden gegooid als ze er open over zijn. Mohamed is president van de club.

De naam Maroons is bewust gekozen want het is de koosnaam voor het nationale elftal (naar hun roodbruine tenue). Als het nationale team aan de bak is, gaat deze supportersgroep online publiceren dus ik houd de vinger aan de pols. Mohamed roept mensen op te reageren op sociale media met #ProudMaroons als het team een doelpunt scoort. Geen idee of en hoe vaak dat gaat gebeuren... 

De eerste loting van het thuisland was tegen het Nederlandse elftal maar daar werd ingegrepen. Men schatte in dat dit zou uitlopen op een drama voor de Maroons. In tweede instantie moesten ze tegen het team van Ecuador spelen. Het kan nepnieuws zijn maar het verhaal gaat dat Qatar zeven voetballers van het Zuid-Amerikaanse elftal met miljoenen omkocht om de openingswedstrijd te verliezen. Met 1-0, het doelpunt zou vallen in de tweede helft. De miljoenen mochten niet baten. De thuisploeg stond al na 20 minuten achter met 0-2 en verloor de wedstrijd met erbarmelijk spel. 

Qatar is over anderhalve week tegenstander van Oranje. Ik hoop dat we het thuisteam dan “from the matt playen”, om met coach Van Gaal te spreken. Vanmiddag speelt het Nederlands elftal de eerste wedstrijd van dit toernooi, tegen Senegal. (Die kunnen wel voetballen.) Ik zal voor de buis zitten en aanvoerder Virgil van Dijk met zijn OneLove-armband aanmoedigen. Als blogger ga ik de komende weken regenbogen verven, ook als de header niet past bij het onderwerp. Je bent gewaarschuwd.