Helaas niks

Ik had er veel tijd en energie ingestopt, de blog die ik vanmorgen wilde plaatsen. Het ging over Hebe de Bonafini, een van de oprichtsters van de Dwaze Moeders van Plaza de Mayo, Buenos Aires. Zij overleed afgelopen weekend en vandaag is de eerste keer dat deze protesterende moeders, die alles zijn behalve dwaas, zonder haar op het plein zijn te vinden. 

Ik schreef een verhaal over wat haar overkwam tijdens het militaire regime van Videla en wat een collega van haar overkwam, Estela de Carlotto. Zij is oprichtster van de Grootmoeders van de Plaza de Mayo. We leerden de vrouwen kennen tijdens ons verblijf in de Argentijnse hoofdstad in 2014. 

Dat de Bonafini een lastig karakter had en in de loop van de tijd steeds radicaler werd in haar uitspraken en gedrag. Hoe de president van Argentinië reageerde op haar overlijdensbericht (ik ga haar missen) en werd terechtgewezen door haar collega-moeders (ze gaat helemaal nergens heen, ze blijft altijd bij ons), hoe koningin Maxima (Argentijnse van een bedenkelijke vader) dat wellicht wel wilde maar niet kon vanwege haar rol, dat er drie dagen van nationale rouw werden afgekondigd en dat ze haar laatste rustplaats zal vinden op de Plaza de Mayo, de plek waar ze iedere donderdag was te vinden. En meer.  

Deze dag begon zo mooi: strakblauwe lucht, de 24ste (relatiefeestdag). Bloggen lukte echter niet vanmorgen en dat was een domper. De laptop was zo dood als Hebe de B. Gisterenmiddag morste ik een beetje water uit een glas dat ik naast mijn werkplek op het bureau wilde zette. Het kwam op het toetsenbord terecht en ik maakte dat vliegensvlug droog. Daarna werkte ik nog een tijdje ongehinderd op de computer en gisteravond ook nog. Maar vanmorgen stond het scherm op zwart en dat bleef het. Holymoly... Black Thursday! De nieuwe foto voor mijn header werd daarmee tevens onbereikbaar. In het kader van de protestactie ‘Verf lekker mee met de regenboog’ wilde ik een nieuwe afbeelding plaatsen. En al mijn aantekeningen voor aanstaande blog schitteren evenzeer door afwezigheid. Mijn wantrouwen jegens Windows maakte dat ik niets in de wolk zet en mijn eigen backup maak ik niet dagelijks. Tja. Eigen schuld dikke bult. Het is dus dubbele rouw in Huize Barefoot maar voor mijn doen ben ik nogal gelaten. 

Inmiddels is mijn zieke vriendje bij de computerdokter. Ook hij heeft een hard hoofd in herstel maar misschien zijn de wondertjes de wereld niet uit. Doet Hebe iets magisch op haar cloud.

Dit bericht typ ik nu op mijn oude HPtje, een kleiner en veel langzamer apparaat met een compleet ander toetsenbord dan mij Spaanse nieuwe. Dat is nogal wennen maar het is beter dan niets.

Ik kan nu nog niet zeggen wanneer ik weer ga bloggen. Er valt veel te doen om in de tussentijd de oude laptop weer up and running te krijgen. De inspiratie is bovendien tijdelijk minimaal. Het spijt me, lo siento. Je zult even op de volgende moeten wachten. Tot dan!