Kings, queens & stalkers

Afgelopen weekend dineerden we weer bij Casa Araez in Pilar de la Horadada. Dat Spaanse restaurant ligt op fietsafstand van ons nieuwe huis. We vierden daar in het verleden onder andere de boodschap ‘kankervrij’ voor mijn liefje en de Semana Santa, met vrienden Bernadette en Ben & Joan. We kwamen er een tijd niet omdat de logistiek op een drukke avond nogal eens kon haperen. Het scheen weer dik in orde te zijn dus onlangs keerden we met plezier terug.

Dit avondje uit was met Joan & Ben, Joan’s ouders en twee van hun vrienden. Het restaurant zat propvol gasten, velen van hen van buitenlandse origine. Ik bestelde gegrillde geitenboutjes die mals en sappig waren. Na het diner reden we met Joan & Ben stiekem door onze straat. Ik was geroerd toen ik het nieuwe bord aan de poort zag hangen… Vendido, verkocht!

Wij vulden inmiddels 20 dozen en zes kratjes met verhuisspullen dus we zijn goed bezig. Er blijft nog veel te doen maar we hebben tijd. Zoals gezegd, zijn wij goed in projecten en verhuizen is zoiets. Bijna elke nacht richt ik de nieuwe woning in, niet in mijn dromen maar als ik wakker lig. Het hoort erbij, ik ken het van mijn (intense) zelluf.

Gisteren hadden we een afspraak in de aanstaande casa met Spaanse winkeleigenaar Antonio uit Torrevieja, wiens bedrijf wij daar 15 jaar geleden bezochten om badkamermeubels te kopen. Wij kwamen tot die conclusie toen we zijn winkel na zoveel jaren opnieuw binnenstapten. Hij is een ervaren middenstander met een goed oog voor kwaliteit, goede merken en mooie ontwerpen.

Antonio kwam veel later aan dan wij afspraken maar dat hoort bij Spanje. We spraken af om half elf in de ochtend maar een uur later was hij nog nergens te ontdekken. Een telefoontje naar de winkel maakte duidelijk dat er sprake was van een misverstand. Aan de andere kant van de lijn hield men rekening met 16 maart... Tja. Een nieuwe afspraak, voor later die dag, werd gemaakt. Wij waarschuwden daarop de huidige eigenaren maar wij hadden dermate veel vragen dat de aanvankelijke tijd met hen goed werd besteed. We maten alle kamers nogmaals op, keken naar lichtpunten, bekeken de vele bergruimten. 

Uren later die dag zaten wij wederom voor het huis, wachtend op Antonio. We zijn binnen van harte welkom maar ik voel mij soms bezwaard. De huidige eigenaren hebben recht op hun privacy en zijn drukdoende met inpakken. Zij pakten inmiddels 35 dozen in! Wow. Ik luisterde naar de stilte, het geruis van de zee en de vogeltjes.

Wij introduceerden onszelf onlangs als ‘The Stalkers’ bij Dick & Lynn en zij namen dat met goed gevoel voor ironie over. Het is de onschuldige variant. In de Volkskrant las ik over de tool Stalkscan.com die aan de hand van iemands Facebook-profiel op zoek gaat naar onzichtbare foto’s, filmpjes, verborgen groepen waarvan hij of zij lid is. Alsnog voor iedereen zichtbaar. Eens een plasseksliefhebber, voor altijd eentje. Ik begrijp niets van de drijfveren achter de maak van een dergelijk programma. Wat is daarvan nu de lol?

Mijn liefje en ik lopen af en toe langs ons nieuwe adres en soms leidt dat tot onaangekondigde huisbezoeken. Dick & Lynn zijn schatten. Ik weet zeker dat het huis spick & span zal worden overgedragen, hij werkte inmiddels alle boorgaten weg. Als dank voor hun medewerking nodigden we hen uit voor een etentje bij Casa Araez, vóór de overdracht bij de notaris.

Ik zat dus in de auto voor de deur een krantje te lezen terwijl mijn liefje op de hoek van de straat uitkeek naar een witte bestelwagen. Het gevoel van straatmadelief was niet ver weg… Het was één uur, het werd twee uur en nog was geen Antonio te bekennen. Wel Dick. Hij kwam om kwart over twee met een grote, witte envelop naar onze auto gelopen. Het was de eerste post op het gewijzigde adres (huisverzekering) die aankwam. Dat werkt. Op ons huidige adres komen bestellingen niet aan daarom gebruiken wij doorgaans een ander afleveradres. Dat is binnenkort verleden tijd. Joehoe! Wij voelen ons de koningin te rijk.

Op enig moment kwam een grijze personenwagen vanaf de verkeerde kant de straat binnengereden. Dat was Antonio. Met duizend excuses. Als hij er eenmaal is, is hij professioneel en een ideeënman; dat staat mij aan. We willen een van de badkamers (die met bad) veranderen in een inloopdouche, willen graag een vaatwasser in de keuken en een gashaard die warmte en gezelligheid brengt in de woonkamer. Alles kan, wat hem betreft.

De zwarte, industriële gaskachel met indrukwekkende afvoerpijp zal in de eerste week van maart worden geplaatst. Volgende week gaan we terug naar Antonio’s winkel om verder te praten over de badkamerverbouwing. Hij nodigde ons zelfs uit om naar zijn eigen badkamer te komen kijken. Dat is ook Spanje.

Terug naar het Spaanse leven

We zijn weer geaard in Spanje. Het is lekker om terug te zijn op het Spaanse honk. Het eigen bed, de heerlijke douche, de favoriete smaken Nespresso-koffie, Nederlandse televisieprogramma’s, het zonnige terras, betrouwbare wifi, de verwarming als we daaraan behoefte hebben. Ook al is Spanje comfortabel qua termperatuur, toch loop ik te sniffen, heb ik een snotkop en een wattenhoofd. Het verbaast mij niets, ik loop altijd wel iets op na een lange vliegreis. Reizend met een paar honderd mensen in een koektrommel-under-pressure gaat bijna nooit zonder consequenties. Mijn liefje doet niet voor mij onder. Haar niesbuien zijn drie huizen verderop te horen.

In de afgelopen dagen richtte ik mijn vitrinekast met schelpen en andere strandvondsten opnieuw in. Op de waanzinnig mooie kusten van West-Australië vond ik interessante dingen: eikapsels van diverse soorten haaien, sponzen en stukjes koraal. Ze liggen nu bij elkaar op een glazen plaat. Tevens vond ik een aantal spirula spirula’s, fragiele schelpjes die in compartimenten zijn onderverdeeld. Als je ze te hard vastpakt, verkruimelen ze in je hand. Het is een kosmopolitische schelp die vooral in warme zeeën voorkomt. En ik vond heel platte, witte schelpen die eerder een dekseltje van iets lijken maar die ik niet eerder aantrof en niet kan identificeren. 
Schelpen rapen op idyllische stranden is minder onschuldig dan het lijkt. Uit onderzoek door de universiteiten van Florida en Barcelona (gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift PLOS One in 2013) blijkt dat de constante verwijdering van de schelpen op toeristische stranden gevolgen kan hebben voor het ecosysteem.

De wetenschappers deden daarvoor maandelijkse tellingen van het aantal mollusken op een stuk van het Spaanse strand Llarga. Ze vergeleken hun resultaten tussen 1978 en 1981 met tellingen tussen 2008 en 2010, en gingen ook na in welke mate het aantal toeristen is veranderd. Uit die vergelijking blijkt dat het aantal toeristen in de regio verdrievoudigde maar dat tegelijkertijd het aantal mollusken op het strand sterk  verminderde: gemiddeld met 60%, in de toeristische topmaanden loopt dat zelfs op naar 70%. Die teloorgang is niet toe te schrijven aan visserij of andere oorzaken, volgens de onderzoekers, en worden dus waarschijnlijk verklaard door toeristen die schelpen rapen en meenemen. 
Ik maak mij daaraan ook schuldig maar ik kan het niet laten...

De reis die we recent maakten, lijkt veel langer geleden dan het in werkelijkheid is. Precies een week geleden was onze eerste dag in Spanje, de dag daarvoor dobberde ik nog in de Indische Oceaan. Dat blijft een vreemd tijdsbesef; het lijkt alsof het sterker wordt met de jaren. Het voelt dan ook bijna alsof ik toe ben aan een volgende reis... reizen is verslavend (maar een reislustig mens kan ook overdrijven). Deze maand gaan we wel weer een binnenlands uitstapje maken. Mijn verjaardag komt eraan en dan gaan we doorgaans op pad. Mijn liefje houdt het weer in het zuiden van Spanje in de gaten.

In Bali en Australië kookte ik geen dag; wel maakte ik onderweg regelmatig goedgevulde salades maar dat noem ik geen koken. In de eerste dagen na thuiskomst maakte mijn liefje verse erwtensoep en ook ik maakte mijn eerste gerecht: moussaka op nieuwe wijze. Ik maakte deze keer mijn eigen bechamelsaus en dekte de schotel af met aardappelpuree. Het was een smakelijke poging. 

In Australië keek ik heel af en toe naar een uitzending van MKR en Masterchef Australia. Het blijven inspirerende en onderhoudende kookprogramma’s. Er loopt nu eveneens een serie Masterchef Holland die ik echter niet op de voet volg. Ik kan nog niet precies de vinger op de zere plek leggen maar op een of andere manier pakt het programma mij (nog?) niet. Ze hebben iemand nodig als Poh Ling Yeow... Ik ontmoette haar in persoon tijdens het Albany Oyster Festival en kocht haar dikke kookboek dat ze met veel plezier signeerde. Dat wordt voorlopig mijn leidraad in de keuken, naast de Culinaire Kalender 2014 van Onno Kleyn en Karin Luiten. 365 dagen kookgeluk!

Gisteravond gingen we met onze vrienden Ger & Monika naar restaurant 'Casa Araez' in Pilar de la Horadada, een dorp op circa 10 minuten afstand. We hoorden goede berichten over dit Spaanse restaurant voordat we naar Bali vertrokken maar waren toen niet in de gelegenheid het te bezoeken. Het stond dan ook hoog op het programma voor nu en het werd een geslaagd culinair bezoek. Wereldkaart, mooie gerechten (traditionele met een twist), lekkere wijn, aardige bediening, prettige inrichting. Een aanwinst voor de plaatselijke horeca en een regelrechte aanrader!

Afscheid van Spanje

Niet eerder verbleef ik zo vele maanden achtereen in Spanje! We keerden in februari terug van een rondreis door vasteland Maleisië en eiland Borneo en trokken bij terugkomst hier onze pantoffels aan. En de verwarming ging aan. Toen ik de reistassen naar de opslag terugbracht, bleek een enorme lekkage in het pand de spullen in onze schuur met een schimmellaag te hebben bedekt. Tot op de dag van vandaag leeg ik met regelmaat het reservoir van de vochtafdrijver in het schuurtje. Die klus neemt vriend Ben in de komende maanden over.

Diezelfde maand vierden mijn liefje en ik ons 24-jarige verbond. We vierden onze beide verjaardagen op mooie locaties in Andalusië, wat ons betreft de mooiste provincie van Spanje. Niet eerder beleefden wij zo’n mooie zomer aan de Costa Blanca: warm maar verfrissend, suave en romantisch. We dobberden menigmaal in de heerlijke golven en keken vanaf onze strandstoelen over de branding uit. Ook vandaag genieten we overigens van het zonovergoten terras waarvan de kussens inmiddels zijn gewassen en opgeborgen.

In de loop van dit jaar streken hier veel migrerende vogels neer wier beelden en geluiden ik vastlegde met mijn camera die ik in Maleisië aanschafte (zie webalbums). Onlangs las ik het boek ‘Vrijheid’ van Jonathan Franzen; een roman die gaat over natuurbehoud, vogels en menselijke verhoudingen. Een aanrader! Ook kruisten veel immigrerende vrienden ons pad: Bernadette, Ger & Monika, Hugo & Emmy, Leon & Richard, Joan & Ben, Frans & Roland, Justin en zijn ouders, en vele anderen. Ze brachten ons veel gezelligheid.

Dit jaar werd ik tevens vice-president van de Vereniging van Eigenaren. Ik was er in de afgelopen maanden lekker druk mee. Zo bracht ik bezoek aan de burgemeesteres, fungeerde ik als zwembadmeesteres, maakte ik met andere betrokkenen het lokale strand schoon, bracht ik de geluidsoverlast van het nabijgelegen winkelcentrum tot acceptabele proporties terug en voerde ik het plaatselijke duivenproject aan.

Lezen en dat vrijwilligerswerk wisselde ik af met mijn kookhobby: ik keek kookprogramma’s als Masterchef Australia, My Kitchen Rules en Poh’s Kitchen en haalde daar veel energie en kookzin uit. Vele experimentele gerechten werden bereid, zowel in hun keuken als in de mijne (soms tot verdriet van mijn liefje)... Thuiskoken werd ook dit jaar weer goedkoper in Spanje. Tevens maakten wij met vrienden uitstapjes naar Spaanse restaurants. Elke keer komen er nieuwe plekken bij; de laatste ontdekking heet Casa Araez in Pilar de la Horadada.

Met deze blog sluit ik ons verblijf aan de Costa Blanca af. Spanje was in de afgelopen maanden goed voor ons. We komen volgend voorjaar dan ook met veel plezier terug. De reistassen liggen inmiddels gepakt in de logeerkamer. We gaan naar Bali waar een lege villa op ons wacht. De batterijen van camera’s en iPod zijn opgeladen, mijn reader is gevuld. Net als die van mijn liefje; ze kreeg het ‘ouwetje’ van Emmy kado. Ik vind het leuk dat we nu tegelijkertijd hetzelfde boek kunnen lezen en daarover van gedachten kunnen wisselen. 

We gaan voor het eerst landen op de nieuwe luchthaven van Denpasar. Terminal One here we Come! In het digitale boek dat ik thans lees, 'De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween' van Jonas Jonasson (een vermakelijke ironische schelmenroman), komt een situatie voor dat een vliegtuig zonder toestemming verzoekt te landen. Degene aan boord die met de Balinese verkeersleiding overlegt, noemt zich Mister Dollar. Voornaam: Eenhonderdduizend. De luchtverkeersleider veinst het slecht te hebben verstaan: "wat was uw voornaam nog maar eens?" Tweehonderdduizend... ze mogen landen. De gezagvoerder glimlacht: u bent hier vast eerder geweest. Indonesie is een land met mogelijkheden, antwoordt de hoofdpersoon. Tja. 
We keren voor het eerst terug naar ons huis zonder een (groot) deel van het personeel persoonlijk te kennen. Elsa, Yudha en Ketut kijken in ieder geval naar ons uit. Echtgenoot en vader Ketut voegt zich pas in Januari 2014 bij ons, als zijn werk op het Amerikaanse cruiseschip erop zit. Een nieuwe avontuur in de tropen kan beginnen. Mijn volgende blog verschijnt binnenkort uit Noord-Bali. Leo Dovente.