Kings, queens & stalkers

Afgelopen weekend dineerden we weer bij Casa Araez in Pilar de la Horadada. Dat Spaanse restaurant ligt op fietsafstand van ons nieuwe huis. We vierden daar in het verleden onder andere de boodschap ‘kankervrij’ voor mijn liefje en de Semana Santa, met vrienden Bernadette en Ben & Joan. We kwamen er een tijd niet omdat de logistiek op een drukke avond nogal eens kon haperen. Het scheen weer dik in orde te zijn dus onlangs keerden we met plezier terug.

Dit avondje uit was met Joan & Ben, Joan’s ouders en twee van hun vrienden. Het restaurant zat propvol gasten, velen van hen van buitenlandse origine. Ik bestelde gegrillde geitenboutjes die mals en sappig waren. Na het diner reden we met Joan & Ben stiekem door onze straat. Ik was geroerd toen ik het nieuwe bord aan de poort zag hangen… Vendido, verkocht!

Wij vulden inmiddels 20 dozen en zes kratjes met verhuisspullen dus we zijn goed bezig. Er blijft nog veel te doen maar we hebben tijd. Zoals gezegd, zijn wij goed in projecten en verhuizen is zoiets. Bijna elke nacht richt ik de nieuwe woning in, niet in mijn dromen maar als ik wakker lig. Het hoort erbij, ik ken het van mijn (intense) zelluf.

Gisteren hadden we een afspraak in de aanstaande casa met Spaanse winkeleigenaar Antonio uit Torrevieja, wiens bedrijf wij daar 15 jaar geleden bezochten om badkamermeubels te kopen. Wij kwamen tot die conclusie toen we zijn winkel na zoveel jaren opnieuw binnenstapten. Hij is een ervaren middenstander met een goed oog voor kwaliteit, goede merken en mooie ontwerpen.

Antonio kwam veel later aan dan wij afspraken maar dat hoort bij Spanje. We spraken af om half elf in de ochtend maar een uur later was hij nog nergens te ontdekken. Een telefoontje naar de winkel maakte duidelijk dat er sprake was van een misverstand. Aan de andere kant van de lijn hield men rekening met 16 maart... Tja. Een nieuwe afspraak, voor later die dag, werd gemaakt. Wij waarschuwden daarop de huidige eigenaren maar wij hadden dermate veel vragen dat de aanvankelijke tijd met hen goed werd besteed. We maten alle kamers nogmaals op, keken naar lichtpunten, bekeken de vele bergruimten. 

Uren later die dag zaten wij wederom voor het huis, wachtend op Antonio. We zijn binnen van harte welkom maar ik voel mij soms bezwaard. De huidige eigenaren hebben recht op hun privacy en zijn drukdoende met inpakken. Zij pakten inmiddels 35 dozen in! Wow. Ik luisterde naar de stilte, het geruis van de zee en de vogeltjes.

Wij introduceerden onszelf onlangs als ‘The Stalkers’ bij Dick & Lynn en zij namen dat met goed gevoel voor ironie over. Het is de onschuldige variant. In de Volkskrant las ik over de tool Stalkscan.com die aan de hand van iemands Facebook-profiel op zoek gaat naar onzichtbare foto’s, filmpjes, verborgen groepen waarvan hij of zij lid is. Alsnog voor iedereen zichtbaar. Eens een plasseksliefhebber, voor altijd eentje. Ik begrijp niets van de drijfveren achter de maak van een dergelijk programma. Wat is daarvan nu de lol?

Mijn liefje en ik lopen af en toe langs ons nieuwe adres en soms leidt dat tot onaangekondigde huisbezoeken. Dick & Lynn zijn schatten. Ik weet zeker dat het huis spick & span zal worden overgedragen, hij werkte inmiddels alle boorgaten weg. Als dank voor hun medewerking nodigden we hen uit voor een etentje bij Casa Araez, vóór de overdracht bij de notaris.

Ik zat dus in de auto voor de deur een krantje te lezen terwijl mijn liefje op de hoek van de straat uitkeek naar een witte bestelwagen. Het gevoel van straatmadelief was niet ver weg… Het was één uur, het werd twee uur en nog was geen Antonio te bekennen. Wel Dick. Hij kwam om kwart over twee met een grote, witte envelop naar onze auto gelopen. Het was de eerste post op het gewijzigde adres (huisverzekering) die aankwam. Dat werkt. Op ons huidige adres komen bestellingen niet aan daarom gebruiken wij doorgaans een ander afleveradres. Dat is binnenkort verleden tijd. Joehoe! Wij voelen ons de koningin te rijk.

Op enig moment kwam een grijze personenwagen vanaf de verkeerde kant de straat binnengereden. Dat was Antonio. Met duizend excuses. Als hij er eenmaal is, is hij professioneel en een ideeënman; dat staat mij aan. We willen een van de badkamers (die met bad) veranderen in een inloopdouche, willen graag een vaatwasser in de keuken en een gashaard die warmte en gezelligheid brengt in de woonkamer. Alles kan, wat hem betreft.

De zwarte, industriële gaskachel met indrukwekkende afvoerpijp zal in de eerste week van maart worden geplaatst. Volgende week gaan we terug naar Antonio’s winkel om verder te praten over de badkamerverbouwing. Hij nodigde ons zelfs uit om naar zijn eigen badkamer te komen kijken. Dat is ook Spanje.