Ontbijten aan de Jalan Nelly

De vrachtwagen met onze persoonlijke spullen uit Bali verscheen afgelopen week alsnog; met dezelfde Spaanse chauffeur die wederom in zijn eentje bleek te zijn. Eerder zei hij ons dat hij wel een collega zou hebben meegebracht als hij onze verhuisdozen naar onze voordeur had moeten brengen. Dat bleek dus onzin. Zijn bazin verordonneerde hem kennelijk de klus in zijn eentje te klaren. Dat bleek geen sinecure; hij was er ruim twee uur mee bezig.

Te zijn herenigd met -een deel van- mijn bibliotheek, de fotoboeken, vakantiefilms, schilderijen, muziek, verlichting, sierschalen en ander fijns voelt als eenwording. Ik ben weer compleet. Mijn liefje is vooral verheugd over de terugkeer van haar comfortabele terrasstoelen van Spaanse makelij. We deden wederom afstand van veel spullen. Mijn schelpencollectie is het enige dat uitbreidde in de afgelopen jaren. Ik vind het een toepasselijk aandenken aan mijn tijd in Bali en zal vooral de positieve herinneringen koesteren. Een deel van de collectie prijkt nu in de nieuw aangelegde 'terrastuin' (plantenbakken).

Wij zijn thans nog steeds druk doende met uitpakken, opbergen en (terug)plaatsen van de spullen. Het goede nieuws is dat er slechts één vaasje brak. Het kleinood is van de hand van de bekende Rotterdamse glasblazer Miranda van der Waal http://www.mirandavanderwaal.nl/). Zij komt uit een glasblazersfamilie en maakt prachtige voorwerpen. Ze vervaardigde ook onze eetkamerverlichting; die is altijd aan het Spaanse plafond blijven zitten. Alle andere voorwerpen die zij voor ons maakte, overleefden de bootreis. 
De Balinese inpakkers deden dus goed werk. Het slechte nieuws is dat de meeste verhuisdozen net zo strak door houten kratten zijn omsloten als een baby in een inbakerdoek! 

Op deze manier konden ze goed in de zeecontainer worden gestapeld, zonder dat er druk op de inhoud staat. Ik begrijp de bedoeling maar baalde van de uitwerking. Met een klauwhamer kon ik met veel moeite hier en daar een houten dwarsbalk verwijderen. De gebruikte spijkers waren bijna een hand lang. Hoe ik ook duwde of trok, de meeste dozen bleven muurvast in hun krat zitten. Soms zat er niets anders op dan de zijkant van een doos aan flarden te snijden om zo kleine voorwerpen te kunnen bevrijden. Het uitpakken vordert dus langzaam. En verpakking wegwerken lukt mondjesmaat: de afvalcontainers in onze wijk worden al twee dagen niet geleegd. De stellage van lege kratten op het terras lijkt steeds meer op een sloophoutontwerp van de Nederlander kunstenaar Piet Hein Eek. Een kwastje verf erover en het kan zo in de verkoop. Wat zeg ik?! Nog even en ik wil het gevaarte niet meer kwijt... Alle gekheid op een stokje: ik kan niet wachten tot alles weer op zijn 'oude plek' staat. Daarmee zal ons Spaanse huis weer ons thuis zijn.

Ook het straatnaambord 'Jalan Nelly' keerde terug. Dat teakhouten bord liet ik in 2010 door Ketut’s vader vervaardigen als aandenken aan mijn veel te vroeg overleden vriendin Nelly, die Bali helaas nooit met ons bezocht. Het stond jarenlang in de tropische tuin en nu hangt het hier aan een terraswand. Vanwege de zonnesterkte is het inmiddels tè warm om ‘s ochtends op het terras te ontbijten. Tom Poes verzon daarop een list. Ik schafte zwierige gordijnen aan die ik in dubbele rijen voor de glaswand monteerde, om de zon te weren. Het brengt mij soms in Marokkaanse sferen... Nu kunnen we de gehele dag in de Tweede Kamer vertoeven.

Bali is deze dagen nooit lang uit mijn gedachten. Onze villa staat daar en er leven nu eenmaal personen die mijn hart beroerden in de afgelopen jaren: Elsa en haar gezin. Echtgenoot Ketut keerde van zijn tweede avontuur op het Amerikaanse cruiseschip terug en is inmiddels weer als projectmanager bij ons aan de slag gegaan. Hij SMSte al enkele keren met ons. Onder andere om te zeggen dat hij blij is weer thuis te zijn en dat zijn jongste zoon Damai van anderhalf jaar in de eerste dagen bang voor hem was. Zijn oudste zoon Yudha daarentegen, was naar verluidt niet bij hem weg te slaan. Ketut zal zich in de komende weken c.q. maanden in villa Kerang ontpoppen tot de leukste reisleider van Banjar en omstreken. Onze -tijdelijke- verhuurvilla biedt in de komende periode onderdak aan vakantiegangers uit Nederland. Hij is een goede entertainer, zeker als er kinderen bij zijn.

Wij spraken Elsa twee weken geleden aan de telefoon. Het gaat goed met haar maar zij mist ons erg. Ik heb geen reden aan haar oprechtheid te twijfelen. Ik mis haar ook. Ze vroeg mij op de vrouw af wanneer we naar Bali terugkeren. Ik zei haar in alle eerlijkheid dat ik het nog niet weet. Ook Yudha kwam aan de lijn. Afgelopen week ontving hij zijn rapport; als leerling behaalde hij een score van 94 (op 100). Wij zijn trotse surrograat-nenek! Als vijfjarige gaat hij in het nieuwe schooljaar naar de blauwe klas. Mijn liefje denkt elke dag aan haar bijzondere Balinese vriendje. Toen ik zijn lieve kinderstem hoorde, raakte dat ook bij mij een gevoelige snaar. Hij blijkt dagelijks naar ons te vragen... het arme schaap. Ik zou nu in een tijdmachine willen kunnen stappen.