Terug naar het Spaanse leven

We zijn weer geaard in Spanje. Het is lekker om terug te zijn op het Spaanse honk. Het eigen bed, de heerlijke douche, de favoriete smaken Nespresso-koffie, Nederlandse televisieprogramma’s, het zonnige terras, betrouwbare wifi, de verwarming als we daaraan behoefte hebben. Ook al is Spanje comfortabel qua termperatuur, toch loop ik te sniffen, heb ik een snotkop en een wattenhoofd. Het verbaast mij niets, ik loop altijd wel iets op na een lange vliegreis. Reizend met een paar honderd mensen in een koektrommel-under-pressure gaat bijna nooit zonder consequenties. Mijn liefje doet niet voor mij onder. Haar niesbuien zijn drie huizen verderop te horen.

In de afgelopen dagen richtte ik mijn vitrinekast met schelpen en andere strandvondsten opnieuw in. Op de waanzinnig mooie kusten van West-Australië vond ik interessante dingen: eikapsels van diverse soorten haaien, sponzen en stukjes koraal. Ze liggen nu bij elkaar op een glazen plaat. Tevens vond ik een aantal spirula spirula’s, fragiele schelpjes die in compartimenten zijn onderverdeeld. Als je ze te hard vastpakt, verkruimelen ze in je hand. Het is een kosmopolitische schelp die vooral in warme zeeën voorkomt. En ik vond heel platte, witte schelpen die eerder een dekseltje van iets lijken maar die ik niet eerder aantrof en niet kan identificeren. 
Schelpen rapen op idyllische stranden is minder onschuldig dan het lijkt. Uit onderzoek door de universiteiten van Florida en Barcelona (gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift PLOS One in 2013) blijkt dat de constante verwijdering van de schelpen op toeristische stranden gevolgen kan hebben voor het ecosysteem.

De wetenschappers deden daarvoor maandelijkse tellingen van het aantal mollusken op een stuk van het Spaanse strand Llarga. Ze vergeleken hun resultaten tussen 1978 en 1981 met tellingen tussen 2008 en 2010, en gingen ook na in welke mate het aantal toeristen is veranderd. Uit die vergelijking blijkt dat het aantal toeristen in de regio verdrievoudigde maar dat tegelijkertijd het aantal mollusken op het strand sterk  verminderde: gemiddeld met 60%, in de toeristische topmaanden loopt dat zelfs op naar 70%. Die teloorgang is niet toe te schrijven aan visserij of andere oorzaken, volgens de onderzoekers, en worden dus waarschijnlijk verklaard door toeristen die schelpen rapen en meenemen. 
Ik maak mij daaraan ook schuldig maar ik kan het niet laten...

De reis die we recent maakten, lijkt veel langer geleden dan het in werkelijkheid is. Precies een week geleden was onze eerste dag in Spanje, de dag daarvoor dobberde ik nog in de Indische Oceaan. Dat blijft een vreemd tijdsbesef; het lijkt alsof het sterker wordt met de jaren. Het voelt dan ook bijna alsof ik toe ben aan een volgende reis... reizen is verslavend (maar een reislustig mens kan ook overdrijven). Deze maand gaan we wel weer een binnenlands uitstapje maken. Mijn verjaardag komt eraan en dan gaan we doorgaans op pad. Mijn liefje houdt het weer in het zuiden van Spanje in de gaten.

In Bali en Australië kookte ik geen dag; wel maakte ik onderweg regelmatig goedgevulde salades maar dat noem ik geen koken. In de eerste dagen na thuiskomst maakte mijn liefje verse erwtensoep en ook ik maakte mijn eerste gerecht: moussaka op nieuwe wijze. Ik maakte deze keer mijn eigen bechamelsaus en dekte de schotel af met aardappelpuree. Het was een smakelijke poging. 

In Australië keek ik heel af en toe naar een uitzending van MKR en Masterchef Australia. Het blijven inspirerende en onderhoudende kookprogramma’s. Er loopt nu eveneens een serie Masterchef Holland die ik echter niet op de voet volg. Ik kan nog niet precies de vinger op de zere plek leggen maar op een of andere manier pakt het programma mij (nog?) niet. Ze hebben iemand nodig als Poh Ling Yeow... Ik ontmoette haar in persoon tijdens het Albany Oyster Festival en kocht haar dikke kookboek dat ze met veel plezier signeerde. Dat wordt voorlopig mijn leidraad in de keuken, naast de Culinaire Kalender 2014 van Onno Kleyn en Karin Luiten. 365 dagen kookgeluk!

Gisteravond gingen we met onze vrienden Ger & Monika naar restaurant 'Casa Araez' in Pilar de la Horadada, een dorp op circa 10 minuten afstand. We hoorden goede berichten over dit Spaanse restaurant voordat we naar Bali vertrokken maar waren toen niet in de gelegenheid het te bezoeken. Het stond dan ook hoog op het programma voor nu en het werd een geslaagd culinair bezoek. Wereldkaart, mooie gerechten (traditionele met een twist), lekkere wijn, aardige bediening, prettige inrichting. Een aanwinst voor de plaatselijke horeca en een regelrechte aanrader!