Smachten naar de zomer

Vorig jaar november zeiden mijn liefje en ik het tegen elkaar aan de vooravond van ons vertrek naar Bali: voor de volgende overwintering reizen we eerder naar de zon. Desalniettemin vertrekken we dit jaar niet veel eerder. Hoog tijd is het wel. Het begint hier aan de Costa Blanca te fris voor ons te worden. Ik realiseer mij dat het aanstellerig klinkt maar ik kan je verzekeren dat dit semi-Hollandse lichaam niet meer tegen kou kan. Dat van mijn liefje evenmin. Haar gewrichten beginnen akelig te kraken. Sinds 2005 leven we permanent in zonnige oorden en daaraan wen je snel, zowel psychich als fysiek. Vroeger vonden we vier seizoenen lekker, nu hebben we genoeg aan twee. De warme, welteverstaan.

Om ons heen zie ik nog veel mensen in korte broek en korte mouwen maar wij trekken aan het einde van de middag graag een lange broek en lange mouwen aan. We zetten zelfs ’s avonds de kachel af en toe aan. We slapen al weken onder de donzen dekbedden. Ook de spijsvertering verandert als er een nieuw jaargetijde aanbreekt. Momenteel hebben we behoefte aan troostvoedsel: linzenschotel, bonenpuree, champignonragoût, stamppotten, wildgerechten. Het wildseizoen geldt nu. Mijn liefje opperde recent dat ze om die reden wel een weekendje naar Cazorla wilde. Dat lieflijke dorp in Andalusië is omgeving door een nationaal park waarin onder andere patrijzen, reeën, wild zwijnen, steenbokken en herten leven (overigens ook beren). Ik herinnerde haar eraan dat het er kouder is dan hier… dat weerhoudt ons dus. Ter compensatie maken we thans herfstschotels in eigen keuken.

Als de kachel snort, de maag is gevuld en de voetjes warm in Uggs-pantoffels steken, kijken we elkaar smachtend aan. We smachten niet (persé) naar elkaar, we smachten naar de zomer. De weervrouw meldt mij dagelijks wat de temperaturen zijn op ons aanstaande overwinteradres: rond 30 graden Celsius overdag, circa 20 graden ‘s avonds. Joehoe, laat het avontuur in Buenos Aires maar beginnen!

Die stad, het Parijs van Zuid-Amerika, is de startplaats van een drie maanden durende rondreis die ons naar warme oorden zal brengen. Het is hartje zomer in dat deel van de wereld. Op sommige plekken zal het zelfs heel heet worden, de rondreis zullen we in minder warme streken beëindigen. In Ecuador gaan we namelijk op grote hoogte verblijven. Onze reistassen zullen tevens lange mouwen, sokken en een warme trui bevatten. Tijdens de start van de Volvo Ocean Race schafte mijn liefje een windstopper met warme voering aan. Met logo: life at the extreme. Dat is precies de bedoeling: dat er leven blijft zitten in haar uiteindjes! Dat kekke jack moet haar, in combinatie met wollen muts en handschoenen, van top tot teen op temperatuur gaan houden. Het leven is in de herfst pas goed als je elkaar de das om doet!

Wij gaan op avontuur maar de deelnemers aan de Volvo Ocean Race doen daar een flinke schep bovenop. In negen maanden tijd bevaren zij alle oceanen en doen ze -bijna- alle continenten van de wereld aan. De eerste etappe van deze imposante bootrace, die 8.500 nautische mijlen betrof, is volbracht. Mijn favoriete crew, de dames van Team ASC, finishte als zesde van de zeven boten. Even dreigden ze laatste te worden maar op de meet versloegen ze het Spaanse team, MAPFRE. Die kwam net voor de eindstreep in de luwte van de Tafelberg terecht waardoor de dames konden passeren. Inmiddels werden in dat, als laatste geëindigde, team twee bemanningsleden vervangen. Ik wist niet dat Spanjaarden zo snel boter bij de vis kunnen doen?! Het was wel enigszins gênant: de hekkensluiter voer twee dagen na de winnaars van de etappe, Team Abu Dhabi, de haven van Kaapstad binnen… Die hadden toen al ettelijke porties biefstuk en bordenvol andere koolhydraten achter de kiezen! Nog een saillant detail: een van de nieuwe bemanningsleden van team MAPFRE is Rob Greenhalgh, de broer van Libby Greenhalgh… navigator van de vrouwenboot die de Spanjaarden versloeg!

Morgenmiddag vindt de in-port race in de haven van Kaapstad plaats (60 minuten). De regels veranderden dit jaar: deelnemers kunnen in zo’n korte race net zo veel punten scoren als op lange trajecten. De winnaar krijgt 1 punt, de verliezer 7. Het zijn wel twee separate tellingen. De score van de in-port races gaat de beslissing geven als boten gelijk eindigen. Het team met het minste aantal punten mag zich uiteindelijk winnaar van de Volvo Ocean Race 2014-2015 noemen. 

Op 19 november start de tweede lange etappe van de race. De boten zeilen dan naar Abu Dhabi (Verenigde Arabische Emiraten), ruim 6.000 nautische mijlen noordoostwaarts. Ik ga de voortzetting van de race weer dagelijks volgen via de informatieve app. Inmiddels heb ik ook de app van team SCA op de iPad gezet. Ik hoop dat de meisjes op het nieuwe traject meer geluk hebben en zeker meer wind in de zeilen zullen vangen. De beste stuurlui staan aan boord. Zij gaan eveneens het zomerse weer tegemoet, zullen de evenaar wederom passeren - net als wij (op de Galapagoseilanden). Onze wegen zullen elkaar in de komende maanden nergens kruisen, helaas.

Nagekomen bericht: inmiddels is de in-port race achter de rug. Abu Dhabi was wederom eerste, gevolgd door team Brunel van schipper Bouwe Bekking, de dames werden derde en het Spaanse team MAPFRE was weer hekkensluiter. De boten worden nu in gereedheid gebracht voor de start van traject twee, op woensdag aanstaande. Ook dan is de start weer live via de app te volgen.