Niet voor, niet achter, maar naast

Voor mijn beste vriendin Nelly in 2009 aan de gevolgen van ongeneeslijke longkanker overleed, vroeg ze mij (en anderen) op haar man en grote liefde Diederik te passen. Ik beloofde het haar zonder met de ogen te knipperen. Ik leerde hem via Nelly kennen. Inmiddels is hij de vriend die ik het langst ken: 34 jaar. Toen Nelly overleed, stierf een deel van Diederik met haar. Ook mij dompelde haar overlijden in diepe rouw; er zijn ettelijke momenten waarop ik haar mis.

Mensen die het tragische verlies van een geliefde meemaken, zeggen vaak dat mensen die dat niet hebben ervaren, geen idee hebben wat verdriet, gemis en pijn met je doet. Diederiks verdriet ervoer ik als kijken over de rand van de hel... Brrrr. Het verlies van zijn Nelly sloeg hem uit het lood. Haar dood veroorzaakte een gat in zijn leven, zijn geheugen en zelfs zijn lijf. In de afgelopen jaren hield ik contact met hem. Eerlijk gezegd, vond ik het niet eenvoudig om mijn belofte aan Nelly gestand te doen en mijn vriendschap met Diederik te onderhouden. Ieder mens rouwt op eigen wijze en vanzelfsprekend staat daar geen tijdslimiet op. Ik kan echter niet ontkennen dat ik opveerde als er een sprankje hoop uit zijn mail sprak, zó graag wilde ik dat hij de draad van het leven weer oppakte. Een rouwproces is pijnlijk en vreet energie en tijd.

In juli van dit jaar reisden mijn liefje en ik naar Nederland en ook Diederik zochten we op. We spraken af in Rotterdam en wandelden een dag lang met elkaar door die boeiende stad, keken naar nieuwe architectuur en andere nieuwe bezienswaardigheden en haalden herinneringen op. Het werd een memorabele dag, met een lach en een traan. Wij nodigden hem bij die gelegenheid uit om weer eens naar Spanje te komen. Wij waren er aan toe, Diederik zou onze uitnodiging overdenken.

Nelly en hij waren heel vaak onze gasten. Wat een pret hadden we met elkaar! De foto’s met schaterlachende mensen zijn niet op de vingers van acht handen te tellen. Zij waren de eerste vrienden die bij ons kwamen logeren (2002) en bleven graag komen, ook toen Nelly ernstig ziek werd. We maakten van alles met elkaar mee, deelden veel lief en leed. De foto is van de laatste keer dat we onszelf op het Spaanse terras op de foto zetten, op 15 november 2008. Wat oogden we jong. Mijn liefje en ik vertrokken de dag erna naar Noord-Bali, zij reisden terug naar Nederland. 

Het was daar dat ik anderhalve maand later het laatste telefoongesprek met Nelly voerde. Voorafgaand daaraan, schreef ze in een mail dat ze mij ‘nog even’ wilde spreken. ‘Nog even, nog even’… ik vroeg mijn liefje in paniek waarom ze die woorden gebruikte? (Ik heb de mail nog.) Ze staan in mijn herinnering gegrift. Het gesprek dat erop volgde, is dat niet. Te pijnlijk. Aan beide kanten van die lijn zaten twee huilende meisjes, hartsvriendinnen en maatjes. Niet lang daarna ontving ik het bericht van haar dood.

Tree hugger D.

Voor Diederik huurden we deze week een comfortabel appartement in hetzelfde blok. Zo voorkomen we dat hij slaapt in de logeerkamer waar hij en zijn Nelly zoveel mooie, dierbare maar ook emotionele momenten beleefden. We namen ons gedrieën voor deze week te vieren, en dat doen we! Op de eerste avond aten we bij onze favoriete chiringuito, met de voetjes in het zand. We verlieten de strandtent als laatsten. 
Inmiddels zijn we vele uitjes verder. We wandelden door het mooie Cartagena (waar wederom een cruiseschip lag afgemeerd), borrelden gisteravond uitgebreid op het terras van golfclub Las Colinas om het pensioen van mijn liefje te vieren. Nelly knipoogt ongetwijfeld naar ons vanwege de calorie-inname. Het is fijn hier weer samen te zijn. Diederik gaat zelfs onderzoeken of dit deel van Spanje voor hem wellicht overwinteringsplek kan worden in de toekomst.

‘Don’t walk behind me: I may not lead. Don’t walk in front of me: I may not follow. Just walk beside me and be my friend.’ Deze uitspraak is van de Franse schrijver en filosoof Albert Camus. Ik vind 'm fraai en uiterst toepasselijk.