Over soul food en gevederde vriendjes

Voor hen die het zich afvroegen: we zijn inderdaad teruggekeerd naar Spanje (en niet naar Bali) waar de zon in de afgelopen weken heerlijk scheen. Dat was goed 'thuiskomen'. Het is fijn om op te staan zonder grijs wolkendek, zonder sneeuw, storm of regen. Zo hadden mijn liefje en ik het ons vele jaren geleden voorgesteld en vandaag de dag gaat het zo. Voordat de luiken 's morgens open gaan, luidt de standaardvraag: “staatied'r?” De vraag is naar het wel of niet schijnen van 'el sol', de zon. Met het openen van de luiken komt er op de meeste dagen een goudgele gloed, zonnewarmte en veel vogelgekwetter de kamer binnenstromen. Ik vind niets heerlijker dan zó wakker worden. We constateerden dat het qua weer een aangename januari-maand was geworden. Lichttherapie ter bestrijding van een winterdepressie hebben wij hier niet nodig!

Volgens de orthomoleculaire voedingsleer liggen aan een depressie vaak tevens voedingstekorten ten grondslag. Volgens die leer gaat het erom evenwichtige voeding te nuttigen. De kookwijze die hierbij hoort, wordt orthomoleculair koken genoemd. Nu bestaat er tegenwoordig ook zoiets als 'moleculair koken' waarbij koks natuurkundige en chemische kennis gebruiken als basis voor hun gerechten. Wat de moleculairen tenminste met de orthomoleculairen gemeen hebben, is dat beide stromingen het voedsel op lage temperatuur garen. Zo wordt het eten lekkerder.

Momenteel heb ik veel behoefte aan lekker eten. Van de vele begrippen die in de culinaire wereld rondzingen, spreekt 'soul food' mij thans het meest aan. Mijn eigen definitie hiervoor is: voedsel dat het lichaam voedt èn de ziel bevredigt. Alhoewel ik in de afgelopen weken niet erg energiek was, stak ik wel op de meeste dagen enthousiast de handen uit de mouwen om iets smaakvols, gezonds en afwisselends te koken. Daarmee legde ik wel druk op eigen schouders. De mens is een vat vol tegenstrijdigheden en zelf ben ik daarop geen uitzondering: in plaats van het mij gemakkelijk te maken, legde ik mijzelf ingewikkelde recepten op. In de afgelopen dagen stonden ondermeer tweekleurenvispaté met witte asperges, lamsbout met kruidenkorst en verse artisjokkenharten en groentetimbaal met pasta en zelfgemaakte rucolapesto op het menu. Ik krijg er nog hartkloppingen van! Mijn koken is tegenwoordig zeker langzaam en eenzijdig kon het weekmenu niet bepaald worden genoemd... Afgelopen week heb ik de piepjonge 'Gran Feudo' van het nieuwe oogstjaar 2008 geproefd. Deze Spaanse rosé van Bodegas Julian Chivite in Navarra, is heerlijk fris en fruitig voor zomerse Spaanse avonden die er binnenkort aankomen. Overigens voor een heel mooie prijs (€3.10). Ik verwacht dat deze wijn in Nederland minstens het dubbele gaat bedragen.

Martin Bril, een van mijn favoriete Nederlandse columnisten, publiceerde op 30 januari 2009 een bericht op zijn website, getiteld 'Vogel in het donker'. Het was vroeg in de ochtend, hij lag in bed, somber tegen het leven aan te kijken zoals hij schreef. Dat vond ik niet verwonderlijk gezien het weer, zijn gezondheid en de toestanden in de wereld... Tot hij getjirp in eigen tuin hoorde. Hij luisterde ernaar en werd er vrolijk van. Hij was nooit een vogelliefhebber geweest maar dat was enige tijd geleden veranderd. Hij schreef het volgende:

“Om te ontdekken wat andere vogelmensen horen en waarnemen, bezoek ik op het internet af en toe de natuurkalender. Daar las ik gisteren dat de grote bonte specht zijn eerste roffel alweer had gegeven, ergens in de buurt van Culemborg [..].”

Ja, de natuur is zeker aan het ontwaken! Wij hebben voor het eerst dit jaar de grote groene specht teruggezien. Deze soort heeft een olijfgroen lijf, is zwart rondom het oog en rood op de kruin. De vogel zat minstens een kwartier rustig in een araucaria heterophylla -dat hebben wij weer- tegenover ons terras dus er was ruimschoots tijd het gevederde vriendje met de verrekijker te bestuderen en op de foto te zetten.

Enkele dagen ervoor was er volgens mijn liefje “een heel grote roofvogel” over ons huis gevlogen. Aan de afmetingen te zien die door haar werden uitgebeeld, moest het wel om een soort gaan die 'Bird Life Spain' nog niet had gespot... En ík, vogelgluurder bij uitstek, had die gelegenheid gemist! Er zitten inderdaad veel roofvogels in ons woongebied. Het zijn onder andere havikken, sperwers en valken. We zijn omringd door groen en tegenover ons ligt een natuurpark van bescheiden omvang dus dat trekt allerlei soorten en maten vogels aan. De nabijheid van Europa's grootste zoutmeren is bovendien goed voor het zien van bijzondere trekvogels.

Inmiddels hebben wij ook (nu beiden!) de grote witte reiger, de hop -met zijn oranje punkkuif- en de luid kwetterende groene halsbandparkieten gesignaleerd. Ook het aantal zwaluwen in de lucht neemt snel toe. En elke nacht hoor ik het 'gewiew' van de steenuilen. Alhoewel ik 's nachts liever niet wakker lig, kan ik er toch van genieten. Gevederde vriendjes zien of horen is verzachtend voor de gepijnigde ziel. Mij doet het goed.

Deze week zag ik tijdens een ommetje een dode roofvogel in een van de omringende tuinen liggen. Het bleek een torenvalkje te zijn dat bij leven prachtig was geweest! Ik heb een foto gemaakt van het ingeslapen diertje, want daarop leek het. Die heb ik zo van de vergetelheid kunnen redden. Een vriendendienst, zal ik maar zeggen...