Tranentrekker

Muziek heeft altijd een belangrijke rol gespeeld in mijn leven. Er klonk dagelijks muziek in mijn ouderlijk huis: als peuter groeide ik op met zussen die al tiener waren. Mijn vader hield van muziek en was zelf nogal muzikaal. Hij was zanger in een koor en speelde in de plaatselijke fanfare. Hij hield met name van de Maastreechter Staar en Heino. Dus ik ook!
Volgens -sterke- verhalen in mijn familie brabbelde ik als kleuter al Duitse hits van Conny Froeboess mee... Zo geleerd, zo gedaan zal ik maar zeggen. Wat wèl echt waar is, is dat ik als tienjarige van mijn zakgeld mijn eerste plaatje kocht. Het was 'Het Soldaatje' van de Zangeres Zonder Naam. Het relaas over de soldaat was een en al kommer en kwel maar ware liefde redde hem! Dat werd zo ongeveer mijn eerste levensles.

Ook in mijn tienerjaren kocht ik regelmatig singles en langspeelplaten. Op de middelbare school voelde ik meer aansluiting met het muziekkamp van de 'soul' dan met het 'rock-kamp'. Mijn muzikale voorkeur veranderde wederom in mijn studentijd. Dat was de tijd van de live-concerten. Ik ging vaak met Nelly op pad. Terwijl ik dit typ, zie ik haar weer op haar tenen dansend door de kamer fladderen... We zagen samen veel memorabele optredens: van Bruce Springsteen, David Bowie, Diana Ross, Roxy Music, Tina Turner en anderen. En dan gingen we luid zingend in de auto terug naar huis! Ik prijs mij gelukkig met zoveel mooie herinneringen.

Ik genoot niet alleen op passieve wijze van muziek, ik leerde ook muziekinstrumenten bespelen. Ik begon met blokfluit op de lagere school (“wie niet?!”), ging verder met klarinet -dat speelde mijn vader; zo ging dat vaak- en stapte daarna over op de saxofoon. Dat vond ik als oudere tiener veel 'cooler'. En recent vond ik in een vergeten verhuisdoos de mondharmonica terug die ik ooit van mijn vader kreeg.
Na mijn dertigste begon ik aan pianoles. Ik ben tenslotte nooit te oud om te leren. Mijn pianospel werd helaas geen groot succes. Toetsen bleken mij veel minder te liggen dan kleppen maar er ontstond ook geen goede chemie tussen de pianoleraar en mij. De piano bleef achter bij een muzikale vriendin toen wij naar het buitenland verhuisden. Ik had nú wel graag piano willen spelen...

Jaren geleden kocht ik een iPod Photo waarmee ik mijn jukebox met favorieten en een opslagmedium voor mijn foto's (60Gb) voortaan altijd op zak had. Toen ik die iPod in 2004 aanschafte, was ik weliswaar een 'early adopter' maar Nelly noemde het een tijdje geleden “een vooroorlogs ding”. Ja, hij was wel zwaar, groot en saai wit maar hij deed het nog zo goed! Ik had in de loop van de tijd veel favoriete liedjes verzameld. En ik beken: dat deed ik met LimeWire. Na de recente rechterlijke uitspraak over inbreuk op het auteursrecht verwijderde ik het programma van mijn computer. Downloaden van illegale muziek is nu officieel strafbaar.

Ik ben onlangs in bezit gekomen van Nelly's iPod: een lichtgewicht, kleurig en plat apparaatje bomvol legale muziek en foto's. Zij vertelde mij vorig jaar dat ze mij een volle iPod wilde nalaten en vroeg mij wat ik erop wilde... Ik had dan altijd dubbele gevoelens: ik voelde terughoudendheid als liefhebbende vriendin die niet wil dat zij met haar afscheid bezig was en tegelijkertijd enthousiasme als muziekliefhebber. Ik begreep heel goed dat het Nelliaanse, goed voorbereide afscheid belangrijk voor haar was maar het bracht veel verdriet. Medio december emailde ze mij nog enthousiast dat ze een mooie verzamel-CD van Celine Dion had aangeschaft voor 'mijn iPod.' “Er staan wel meer dan 40 nummers op”. Welnu, het werden in totaal 1.067 muziekstukken. Jazz, klassiek, Motown, rock, franse chansons, easy listening, pop, dance, wereldmuziek, new age... werkelijk van alles en nog wat. Veelzijdig zoals Nelly was, zoals onze vriendschap was.

Op de iPod is de prachtige foto van Nelly van haar afscheidskaart te zien en ook de muziek van haar afscheid staat erop. Het geschenk is mij heel erg dierbaar. Je kunt je voorstellen dat het mij tot tranen kan roeren... Vooral als ik nu naar de tekst en de muziek van 'Somewhere over the rainbow' luister van Israel Kamakawiwo'ole, een Hawaïaanse hunk met ukelele. Ik kende het lied al wel want Nelly had het eeder op mijn vooroorlogse iPod gezet. Net als haar eigen levensverhaal en afscheid is ook dat van deze vriendelijke reus zeer memorabel. De song, inclusief YouTube-beelden, heb ik bij de muzieklinks op mijn weblog gezet.

Ik heb het idee dat mijn traanzakjes nog steeds al te gemakkelijk overlopen maar het lijkt niet meer op incontinentie-van-de-ogen. Ik mis Nelly.
Ik denk dat alle goede raadgevingen van vrienden en vriendinnen op dit moment hun werk doen. Enkele adviezen sprongen eruit, zoals die van BB die schreef “waakt voor uitdroging, B.!”. En het advies van mijn eigen liefje: ik moet maar boven de bloembakken op het terras gaan hangen wanneer ik de tranen voel komen. “Zo hebben de planten er ook nog wat aan in deze dorre tijd”. Het zal duidelijk zijn: zij beschikt over een praktische instelling en een probleemoplossend vermogen. Dat helpt een mens de (emotionele) winter door. Ik voel mij gezegend met zoveel lieve vrienden om mij heen. Inclusief dat lieve meisje 'over the rainbow, way up high'...