Het meisje met de zwavelsokjes

Ik heb mij met de titel van dit blog enige literaire vrijheid toegeëigend maar dat zal Hans Christian Andersen mij niet kwalijk nemen. Het sprookje van 'Het meisje met de zwavelstokjes' gaat over een jongedame die op oudejaarsavond op haar blote voeten door de stad loopt om zwavelstokjes te verkopen terwijl de meeste mensen thuis in de warmte van het haardvuur zitten. Ze krijgt het zó koud dat ze een stokje afsteekt voor warmte en bij elk stokje ervaart ze iets magisch (wat ik hier niet verklap)... Dat wordt herhaald tot er geen stokje over is. De volgende ochtend vindt men haar op straat: doodgevroren maar met een glimlach op haar gezicht. Ik vind het een van Andersens verdrietigste verhalen maar daarin ligt de vergelijking met mijn verhaal zeker niet!

In de afgelopen periode was ik nogal huiselijk en dat is opmerkelijk voor iemand die zich afficheert als 'een reislustige Hollandse'. Ik verbleef op de meeste dagen lekker binnen, naast de verwarming. Dagelijks was ik wel op ons zonovergoten terras te vinden, maar veel verder van huis ging ik niet. En al die weken droeg ik mijn huissloffen. Het zijn van die opoe-pantoffels: roodgroengeruit van buiten met een witte, harige binnenkant en een roodvilten zool. Schoeisel van een pantoffelheld, een held op (zwavel)sokken welteverstaan...

Ik heb nooit gedacht dat mijn suffe sloffen zo'n zwavelgeur konden gaan verspreiden! Tot op heden had ik geen last van zweetvoeten maar ik begin zo langzamerhand een hekel aan mijzelf te krijgen. Het komt vast door die synthetische binnenkant. De sloffen walmen dat het een aard heeft en geen kous ontkomt eraan: die verworden stuk voor stuk tot zwavelsokjes. Alhoewel ik met deze sloffen ongemerkt door het huis ga, vertelt hun geur precies waar ik ben... Het wordt hoog tijd voor teenslippers!

Afgelopen weken legde de auto slechts 160 kilometer af dus daarmee is het bewijs van 'inhuizigheid' wel geleverd, vermoed ik. In eerdere blogs schreef ik al over het belang van milieuvriendelijk handelen. Toen wij in de zomer van 2008 in Nederland kampeerden, gebruikten wij de auto gemiddeld drie dagen per week niet. Dat deden wij bewust om de CO2-uitstoot te verminderen. Toentertijd verbleven wij in Kijkduin, een Haagse deelgemeente. Met een bushalte voor de ingang van de camping en de eigen fietsen voor de deur was dat heel gemakkelijk. Nu wonen we op een heuvel aan de Costa Blanca waar fietsen, wat mij betreft, niet zo voor de hand ligt vanwege de steile hellingen om ons heen. Er is ook geen bushalte in de directe omgeving maar bussen pendelen wel regelmatig tussen de omliggende steden en dorpen.

Sinds twee weken hebben wij een milieuvriendelijk hulpje-in-de-huishouding erbij: er is namelijk een waterfilter geïnstalleerd in een van de keukenkastjes. Het is niet zomaar een filter, het is een heuse Doulton! John Doulton vond bijna 200 jaar geleden de ceramische waterfilter uit waardoor Britten in die tijd het sterk vervuilde water van de Theems-rivier konden drinken, zonder ziek te worden.
Je vraagt je nu waarschijnlijk af wat een waterfilter met zwavelsokken te maken heeft? Wel, deze filter faciliteert mijn huismussenbestaan.
De kwaliteit van ons Spaanse drinkwater is altijd goed geweest maar ik meende toch een bijsmaak te proeven. Om die reden dronk ik liever mineraalwater dat wij wekelijks in grote flessen het huis binnensleepten, als berinnen naar hun winterhol... Dat alles is echter met de komst van de Doulton niet meer nodig want de verfrissende versnapering komt nu uit de kraan. Ik drink sinds kort heerlijk kraanwater zonder smaak en ik drink er meer van dan voorheen! De prettige bijkomstigheid is dat we de dagelijkse boodschappen nu te voet kunnen doen want er is geen gesleep meer nodig met 5-literflessen water. En zo blijf ik dus dicht bij huis, in mijn pantoffels!

Maar het is niet alleen eigenbelang. Het scheelt ook aanzienlijk bij het scheiden van het afval. Onze bijkeuken stond wekelijks vol zakken met gescheiden afval dat onder andere was bestemd voor de gele 'plastic container'. In tegenstelling tot wat velen denken, loopt dit deel van Spanje op het gebied van gescheiden afvalinzameling vóór op Nederland: er zijn bijna overal separate opvangbakken voor papier en karton, plastic, blikjes, flessen (in alle kleuren) en batterijen. Wij dragen aan dat proces graag een steentje bij. Ik durf echter niet met zekerheid te stellen dat alles ook gescheiden wordt verwerkt maar dat ga ik eens navragen bij de Spaanse vuilnismannen... Die zullen hun collega direct herkennen aan haar zwavelsokjes!