Echt waar... Op beide foto's. Links zie je mij als Australopithecus afarensis, zoals ik er 3.7 miljoen jaar geleden moet hebben uitgezien. Rechts ben ik te zien als Homo Habilis van slechts 2.2 miljoen jaar oud. Een oermens maar wel een jonkie. Maya Angelou, Amerikanse schrijfster en zwarte activiste schreef ooit: “mensen vergeten wat je zegt en doet, maar ze vergeten niet snel welke emoties je bij hen losmaakte.” Ik verwacht dat deze foto's langer zullen nagalmen dan welk woord ook!Wekelijks bekijk ik de site van het Beagle-project 'In het kielzog van Darwin' (zie 'Mijn links'). Daarop houd ik de voorbereidingen van de bootreis bij. Er is altijd wel iets interessants te zien of te lezen. Deze keer trof ik er het evolutiespelletje aan dat door de Open Universiteit is ontwikkeld. Het is meer grap dan exacte wetenschap en het werkt als volgt: je stuurt een pasfoto op, plaatst het in een voorgedefinieerd raster en drukt op de knop 'Devolve'. Vervolgens zie je jezelf langzaam veranderen. Het vergde nogal wat computerkunst en -vliegwerk om de beide foto's vervolgens op de eigen computer te kunnen bewerken maar daarvoor draai ik mijn hand inmiddels niet meer om. Daarin ben ik met recht een homo habilis geworden, een handig mens.
Gewezen Dichter des Vaderlands en beroepsmopperkont Gerrit Komrij opende deze maand het Nederlandse boekenbal met een gedicht. Het is altijd bal als hij voordraagt. Hij slaat namelijk graag en vaak om zich heen. Vooral de volgende regel uit zijn voordracht bleef hangen:
“De chicks, ze schrijven zonder kloten maar onveranderlijk met hanepoten.”
Van Komrij is bekend dat hij zich af en toe venijnig kan uitlaten over vrouwen en hier haalde hij uit naar schrijvende vrouwen. Hij lijkt dat met duivels plezier te doen. Hem wordt weleens vrouwenhaat verweten maar zelf verklaarde hij ooit in een interview: “drie van mijn beste vrienden zijn vrouwen”... Weliswaar moest ik erom lachen maar eigenlijk vind ik dat zijn lijf-stijlfiguren ironie en sarcasme sleets beginnen te raken. Maar schrijven kan'ie!
In maart 2008 begon ik zelf met een weblog. Daarmee word je niet meteen een schrijvende vrouw maar vooruit. In mijn eerste blog, getiteld 'Alle begin is moeilijk', vroeg ik mij hardop af wat ik ermee wilde. Inmiddels ben ik een jaar en 118 blogs verder en weet ik dat bloggen een aardige manier is om familie en vrienden op de hoogte te houden van mijn (ons) reilen en zeilen. Een goede vriend zei mij onlangs dat hij zich via mijn regelmatige blogs met ons verbonden blijft voelen, ondanks de geografische afstand die in de loop van de jaren tussen ons is ontstaan. Dat is fijn om te horen.
Bovendien verzet ik de geest met bloggen. Alhoewel het lichaam in 2005 met pensioen ging, bleven de hersenen overuren draaien. Lezen is geen hobby maar een primaire levensbehoefte en piekeren vond ik geen optie. Daar haal je je pensioen niet mee. Dus ik moest wat. Door te bloggen kan ik nu een aantal liefhebberijen goed met elkaar combineren: websurfen, computeren, fotograferen, fröbelen en spelen met taal. Aan de reacties op mijn blogs te lezen, verbindt bloggen zelfs volslagen vreemden met elkaar. Ook dat vind ik een mooi besef.
Wekelijks bekijk ik de statistieken van mijn weblog. Daar zie ik onder andere uit welke landen bezoekers afkomstig zijn. Ik heb vrienden en familie die buiten Nederland wonen en meelezen. Zij zijn de harde kern van mijn buitenlandse aanhang. Sinds enige tijd zijn er tevens terugkerende bezoekers uit Spanje op mijn blogs. Waarschijnlijk omdat het over Spanje gaat maar we zullen zien. De bezoekers uit Moskou, Hong Kong, Gurgaon, Kuala Lumpur, Jakarta en Dhaka lijken mij echt verdwaald. Dat kan ook gemakkelijk bij een weblog met de internationale titel 'A day in the life of'...
Terugkerende onderwerpen zijn: natuur en milieu, zeezoogdieren, vogels, 'de vrouwenzaak', reizen en uitstapjes, gezondheid, opvallende wereldburgers en -projecten, kanker en de bestrijding ervan, mijn direct omgeving, herinneringen, kokkerellen, lekker eten, nieuwsfeiten uit binnen- en buitenland, plaatselijke politiek, boeken en af en toe een gedicht dat mij raakt.
Al schrijf ik dan zonder kloten, in mijn blogs klinkt wel door wat ik belangrijk vind, waarvoor ik sta. Of ik met hanepoten schrijf, moet iedere lezer maar voor zichzelf bepalen. En dat zeg ik niet om de knuppel in het hoenderhok te gooien. Dus samen op naar de volgende 119!
