Rabat, de hoofdstad van Marokko en een van de koningssteden, was de eerste stad die wij bezochten. Wat vind ik dat een leuke stad met veel jonge mensen, veel bezienswaardigs, brede boulevards en de Volkskrant! We vonden een aardig restaurant genaamd 'Le Comptoire' waar lekker kon worden gegeten. Wij hebben ontdekt dat Marokkanen uit de betere kringen onderling Frans spreken en geen Arabisch?! Dat was de eerste verrassing. De tweede was dat er werd geprotesteerd voor het Parlementsgebouw. Bij navraag bleken het werkeloze artsen, verpleegsters en "gewone" werkelozen te zijn. Het ging er soms behoorlijk hardhandig aan toe van de kant van de politie... De Marokkanen hier zijn ontzettend aardig. Zowel voor elkaar als voor ons. Rabat is een fotogenieke stad dus de geheugenkaart stroomt snel vol. Dat verbaast geen lezer, neem ik aan.
Inmiddels zijn wij in Chefchaouen aangekomen: een bijzonder pittoresk dorp in het Rifgebergte, op 800 meter hoogte gelegen.
Het is hier fris (mijn liefje vindt het zelfs koud) maar de zon staat hoog aan de hemel en het licht is fel aan de ogen. Het wit met blauwe dorp ligt er prachtig bij. Het doet Grieks aan. Het is souk vandaag, markt, en Berbervrouwen in traditionele klederdracht verkopen hun waar. Ik kijk mijn ogen hier uit maar men wenst niet te worden gefotografeerd. Die beelden gaan dus op mijn eigen harde schijf. In dit deel van Marokko wordt volop Spaans gesproken. Door een babbeltje hier en daar mocht ik toch wat mensenfoto's maken. Mijn verjaardag heb ik met mijn liefje in stilte gevierd in restaurant Aladin. Met een tajine-gerecht en een glaasje Marokkaanse wijn. Ik heb de wonderlamp voor die gelegenheid mogen oppoetsen... Misschien dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn?Ik houd het kort want typen op een Arabisch toetsenbord is geen sinecure dus ik groet jullie. Salaam!
