Het internationale verhuisbedrijf Uythoven dat uiteindelijk de klus kwam klaren, deed het fantastisch: Jan (de eigenaar) en twee collega's werkten in 31° Celsius uren en uren om onze persoonlijke spullen op vakkundige wijze in 93 dozen (!) te pakken. Ze maakten creatieve constructies voor lampen, verzonnen een list om iets voor nieuwsgierige anderen onvindbaar te maken en werkten vooral heel, heel hard. De laatste dozen werden om 19:00 uur de luchtgeveerde, grote vrachtwagen ingeschoven.
Zelf liep ik de gehele dag rond met roodaangelopen hoofd. Niet van de opwinding maar van de warmte. Ik voelde mij enigszins verloren want ik wilde die hardwerkende mannen niet voor de voeten lopen maar er was in het huis nergens een ruimte waar niets gebeurde. En het werd leger en leger.
Wij mochten na hun vertrek een beetje dobberen in eigen zwembad (ik had geen puf meer voor serieus baantjes trekken) maar zij moesten in Torrevieja nog een halve wagen aan vracht gaan laden... Ik heb groot respect voor die kerels. Helden vind ik het. Het kleine familiebedrijf specialiseert zich in verhuizingen vanuit Nederland en België naar Frankrijk, Spanje en Portugal en zij doen daarin goede zaken. In de 20 jaren die ik inmiddels met mijn liefje samenleef, ben ik acht keer verhuisd. Al mijn eerdere ervaringen met verhuizers lieten te wensen over maar op Uythoven kan een reislustige Hollandse vertrouwen!
Na een verfrissende duik en douche verlieten wij het kale huis. Te voet gingen we op zoek naar een restaurant in 'Centro Comercial La Fuente'. Het centrum staat er al lange tijd maar het trok ons tot nu toe niet aan om daar te gaan lunchen of dineren. Tot gisteravond. Hoe gek kan het lopen: gaan we onze Spaanse omgeving voor langere tijd verlaten, krijgen we er ineens interesse in? Een mens is een vat vol tegenstrijdigheden. Wij kwamen terecht bij het Italiaanse restaurant 'La Piazza': strak interieur in de kleuren rood-wit-zilver, mooi gedekte tafels, comfortabele stoelen, design-bestek, betrekkelijk veel privacy vanwege de afstand tussen de tafels, tafeltjes voor twee maar ook voor zes of acht. Het restaurant blijkt te worden gerund door een competent Oostenrijks ventje. Hij ziet er jong uit maar heeft klaarblijkelijk al een aantal horecajaren onder de riem: hij was informatief (hoe lang we vanwege de drukte zouden moeten wachten op ons hoofdgerecht), aandachtig, efficiënt en aardig.
Mijn voorafje van reuzengarnalen met knoflook en rode peper was heel vers en smakelijk en de gedeelde pizza als hoofdgerecht (we hoefden niet zelf om een tweede bord te vragen) was zoals je het verwacht bij een goede Italiaan: dunne bodem, knapperige randen, niet te dik belegd en veel smaak. En dat op loopafstand?!
Het werd gemoedelijk druk in het restaurant en op het omringende terras. Het was goed te zien waar de economische klappen zijn gevallen: er waren nauwelijks Britten te bekennen. Mijn liefje vertelde mij dat ze op die plek voor het eerst in jaren het gevoel van Spanje Vakantieland had omdat ze 'onze' woonomgeving ineens door een toeristische bril zag tussen al die vakantiegangers. Terwijl wij hier toch al sinds 2002 komen en er sinds 2005 permanent wonen. Bijzonder.
Na enkele uren liepen we voldaan naar huis terug. Die voldoening kwam vooral voort uit wat er die dag allemaal in gang was gezet. Ons aanstaande vertrek naar ons eigen huis in Bali, de niet voor de hand liggende keuze die we nu weer maken. Jan, het verhuisopperhoofd, noemde ons 'ondernemende' vrouwen... De tranen hoefden niet meer te vloeien; dat was al gebeurd op de dag vóór de verhuizing. De enkele boeken die ik voor de verhuizers had verstopt, zijn nu de schamele vulling voor de geheel ontruimde boekenkastenwand. “Een huis zonder boeken is als een lichaam zonder ziel” schreef Cicero ooit en dat vind ik onbestaanbaar. Het huis voelt dan wel kaal aan maar het is zeker niet ontzield! Er is één fotolijstje in huis gebleven (inclusief kaarsjes)... van Nelly. Zij gaat in augustus met óns mee.
