Ik voel een diep behoefte om op reis te zijn. Om constant op reis te zijn, eerlijk gezegd. De vrijheid die ik voel als ik onderweg ben... er is weinig mooier dan dat voor mij. Sommigen menen dat het voortkomt uit een behoefte om te vluchten uit het hier en nu. Dat het vooral wordt gevoeld door rusteloze mensen. Zelf ben ik van mening dat je niet kunt vluchten voor dingen of personen in je leven. Je neemt er weliswaar geografisch afstand van maar 'het' zal altijd met je meereizen.
Reizen is ook geen zoektocht naar mijzelf; die denk ik al te hebben gevonden. Noch is het een zoeken naar betekenis in het leven. Ik weet inmiddels waarom ik 's ochtends opsta: om het leven zelf, in goede en slechte tijden. En om weer in de ogen van mijn liefje te kunnen kijken. Dat geeft betekenis aan mijn leven. Ooit las ik de volgende zin in een reisboek: 'Life is not measured by the breath we take but by the moments that take our breath away'. Dat vat het goed samen.
Reizen is bovendien leerzaam en vormend, al merk je dat vaak pas achteraf. Zo vroeg ik mij eens af op de amechtigste hotelkamer ooit in het uiterste Noorden van Vietnam, tegen de Chinese grens, -zonder ramen bij 4° Celsius, douchekop hangend boven een vieze toilet, geen handdoeken- wat ik daar in hemelsnaam te zoeken had?! Op de foto zijn ook de lokaal aangeschafte 100% synthetische skijassen te zien die ons warm moesten krijgen. Made in China. Ik weet het inmiddels: het was een ijkpunt, een dalervaring. Alles beter dan dat valt nu mee, zo ervoer ik in Marokko in april van dit jaar. Reizen is als een verslaving zonder (al te) nare bijwerkingen. De reiskriebels worden sterker naarmate de recentste reis langer geleden is. Het goede nieuws is dat de volgende reizen alweer voor de deur staan: eerst een korte reis naar Zuid-Spanje om orka's te zien, daarna voor lange tijd naar Bali. Daar we Bali al een aantal keren bezochten, is ook dit godeneiland geen onbekend terrein meer. We gaan er echter heel nieuwe ervaringen opdoen: de officiële oplevering van het huis doen met Willem de bouwopzichter, ons nieuwe 'thuis' inrichten, de tropische tuin aanleggen, kennis maken met onze Belgische buren Tom en Wendy. En niet te vergeten: een huistempel kiezen en de inwijdingsceremonie voor het huis plannen en organiseren met ons Balinese personeel. 'Urip-Urip' is de ceremonie waarmee de (huis)tempel tot leven wordt gebracht en 'Melaspasin' houdt in dat het perceel wordt geschoond van boze geesten zodat alle bewoners er een goed leven kunnen leiden. Het zijn deze keer reiskriebels met een dubbele bodem want we gaan (ver) weg maar komen toch thuis.
De dag waarop wij op Bali zullen aankomen, valt samen met de verjaardag van Yudha. Hij is het zoontje van Elsa, onze aanstaande Balinese huishoudster die op 1 augustus formeel aan haar baan bij ons begint. Yudha is een lieflijk, slim mannetje dat zijn tweede verjaardag gaat vieren (inshallah). We hebben in Spanje enkele leerzame en praktische kadootjes voor hem gekocht. Zo kunnen wij, kinderlozen, toch een beetje voor oma spelen. Wij verheugen ons erop hen weer te zien.
Voordat wij Bali verlieten eerder dit jaar, creëerde ik een emailadres voor Elsa zodat wij contact konden houden. Het pakte uit zoals ik had gehoopt: af en toe komt er een teken van leven. Ik stelde in een recente mail voor het verjaardagsfeest van Yudha bij ons te vieren. Elsa zou sowieso in ons huis aanwezig zijn en waarom zouden we het Balinese welkomscomité niet uitbreiden en een feestelijk tintje geven? Dat idee viel in goede aarde. “And for Yudha it's good Idea. I will prepare favorite your food, if i'm not wrong your favorite food is sate, i hope still that. But if you have the other favorite food you must tell me, i prepare for you.” Ons welkomsmaal wordt dus saté mèt... dat wil zeggen: met een portie (voorlopig) gekalmeerde reiskriebels!
