Het huis begint zo langzamerhand vol te hangen met stickers 'Blijft' en 'Bali'. Meer smaken hebben we momenteel niet maar het is desalniettemin keuze genoeg om het ingewikkeld te maken. Over smaken gesproken: van mijn contactpersoon bij Nespresso España -ik ken hem niet persoonlijk- ontving ik een wel heel attente reminder voor mijn aanstaande verblijf in Bali. Dat weet de marketing manager kennelijk allemaal van mij maar in dit geval vind ik dat niet zo erg want was is een dag zonder Nespresso?! Ik ben geen verslaafde koffiedrinker maar die ene kop in de ochtend moet wel van heel goede kwaliteit zijn. Ook hier huldig ik het standpunt: “liever geen koffie dan smakeloze koffie”. Ons geliefde koffiezetapparaat 'Le Cube' gaat mee in de zeecontainer en als we terugkeren naar Europa, nemen we de 'Essenza', die in Bali op ons wacht, mee terug in een handige draagtas voor in ons Spaanse huis en in de caravan. Zo zijn wij overal van alle koffiegemakken voorzien.
Ondanks alle huiselijke activiteiten heb ik nog tijd voor gedobber in zee. Of een flink aantal banen in ons zwembad want ook dat water is inmiddels zodanig opgewarmd dat ik de duik wel aandurf. Van al die uurtjes in het water ben ik een zuideuropese teint aan het ontwikkelen, alhoewel ik mij goed met zonnebrandcrème insmeer. Ook hier is de UV-factor hoog, net als in Nederland in de afgelopen dagen.
Naast tijd voor zwemmen, zijn er gelukkig ook voldoende uren beschikbaar voor het lezen van de boeken die ik in Nederland aanschafte. De boeken van Max Pam en Bernard Schlink zijn uit en gisteren ben ik aan een eerder verschenen, gebonden en geïlllustreerde uitgave van het boek 'De omweg naar Santiago' van Cees Nooteboom begonnen. Nooteboom, een van de winnaars van de Nederlandse P.C. Hooftprijs. Een hoofdprijs, vind ik. Ik kocht de jubileumuitgave van zijn literaire reisverhaal als een ode aan Spanje. Alhoewel wij nu niet definitief uit Spanje vertrekken, voelen de voorbereidingen voor het eerste verblijf in onze eigen villa op Bali toch een beetje aan als afscheid. Maar zolang onze Spaanse casa niet is verkocht (hetgeen wel even kan duren vanwege de ingezakte huizenmarkt alhier), zullen wij hier heel graag terugkomen. Het huis is heerlijk, de locatie is uitstekend, Spanje is mooi, de Spanjaarden zijn hartveroverend en we hebben vrienden hier. Hoeveel redenen wil een reizend mens hebben om naar een bepaalde plek terug te keren?!
We zaten eerder deze week op het strandje van Lo Pagan, bij een strandtent die wordt gerund door zigeuners; 'gitanes' zoals ze hier heten. We waren blij te zien dat zij weer acte de présence gaven. Van dit soort strandlocaties zijn er in deze omgeving veel te weinig.
Je kunt er heerlijke verse sardines eten, die ik namens de hele familie schoonmaak, en ook de 'chipirones' (kleine pijlinktvissen) zijn niet te versmaden. Ik zat daar op een doordeweekse woensdag met mijn voeten in het zand, uitkijkend over al dat strandgekrioel van -vooral- Spanjaarden en voelde mij een ware bofkont, een mazzelmeissie. Ik las dus de eerste bladzijde in Nooteboom's boek en voelde direct een weemoedige sfeer over mij heen komen. Ik heb al zo vaak afscheid genomen van mensen en van plaatsen sinds ik jaren geleden Nederland verliet... Het afscheid nemen went langzamerhand wel maar ik zal er nooit goed in worden. Het boek gaat niet mee in de container want tegen die tijd heb ik het nog niet uitgelezen.
Ook Nooteboom is een groot liefhebber van Spanje, alhoewel hij zijn eerste kennismaking met het land (al in 1953!) een teleurstelling noemde. Hij schrijft: “Spanje is bruut, anarchistisch, egocentrisch, wreed, Spanje is bereid zich voor onzin de das om te doen, het is chaotisch, het droomt, het is irrationeel. Het veroverde de wereld en wist er niets mee te doen, het haakt in zijn middeleeuwse, Arabische, joodse en christelijke verleden en ligt daar met zijn eigenzinnige steden gebed in die oneindige, lege landschappen als een continent dat aan Europa vastzit en geen Europa is.” Misschien is dat wel waarom het land mij zo aantrekt: het is Europees maar toch ook weer niet. Ik herken veel in die beschrijving, al kwam ik vele jaren later aan. Ik houd van dit land dat zo gul voor mij is (geweest). Ik herdenk de vele, vele gelukkige momenten maar ook de verdrietige momenten die ik hier hebben gekend... Om niet te vergeten.
