De regelmatige lezer van dit blog weet dat ik momenteel oppasmoeder ben van Snolliebollie, de leukste labrador van het Groot-Haagse Rijk. Aan de vooravond van ons vertrek mailde Bernadette -die dit weekend een spetterend strandfeest gaf om haar 50ste verjaardag te vieren- mij om ons een fijn samenzijn toe te wensen. Op de avond van de eerste oppasdag belde Ger die vroeg of ‘ze’ mij herkende van de logeerpartij van vorig jaar. Je ziet: gedeelde pret is dubbele pret!Ik vertelde hem dat honden niet bekend staan om hun lange termijngeheugen maar dat ze op deze eerste dag zonder biologische ouders desalniettemin ontspannen op mij overkwam. Dat kwam mede door de verleidelijke hondensnacks. We willen geen zout in de wonden van haar ouders strooien. Zij misten niet alleen hun blonde viervoeter, ze misten ook bijna hun vliegtuig naar Berlijn en op zeker hun koffer. Die kwam niet met hetzelfde vliegtuig aan. Dat verbaasde mij niets: het was tenslotte de eerste dag dat onze nationale luchtvaartmaatschappij zijn reguliere vluchten uitvoerde na de IJslandse vulkaanuitbarsting. Eerder dreef geldhonger Nederlanders naar IJsland (Icesave) en IJsland stuurde aswolken terug. Recent las ik het volgende gezegde dat kennelijk populair is bij de IJslanders: ‘Europe wanted cash, we sent them ash’. Een woordgrap die bij toeval goed bekt; ik kan het wel waarderen.
Feit is dat Snolliebollie ontspannen haar eigen gang gaat maar tegelijkertijd goedgemutst meeloopt en zich ’s avonds tevreden aan onze voeten nestelt. Net als vorig jaar zijn zij en ik dikke maatjes, al prees een buurmeisje het feit dat de hond slanker is geworden. In het katern van NRC las ik dat Nederlandse honden en katten zo’n twee miljoen kilo vlees per dag eten... 2.000.000 kilo van hun eigen soort?! Gelukkig levert Snolliebollie nauwelijks tot geen bijdrage aan die beschamende cijfers.
De blonde schat brengt naar verluid het beste in mij naar boven. Zozeer zelfs, dat mij liefje mij een dringend verzoek deed: of ik mij altijd zo zou kunnen gedragen, ook zonder hond?! Ze vindt mij namelijk “liever dan anders”. Het zal je maar worden gezegd?! Maar ‘zorgen moet je doen. Niet maken.’ (Vrij naar Loesje.) Ik legde haar daarom geduldig uit dat een huisdier nu eenmaal afhankelijk is van de zorg van mensen. En zo onvoorwaardelijk als Snolliebollie haar vriendschap aanbiedt, zo ongeremd en ongegeneerd als ze om nóg een aai vraagt… Waar vind je dat nog? (Ik bedoel hier natuurlijk: in wie?) Maar eerlijk is eerlijk: mijn liefje ruit aanzienlijk minder en ruikt véél lekkerder!
Snolliebollie is met haar elf jaren een dame op leeftijd aan het worden: overdag slaapt ze meer en haar tempo van lopen en rennen ligt lager dan vorig jaar. Haar lieve ogen gaan nog steeds glinsteren als ze naar de tennisbal lonkt. Spelen doen we nu met mate; een labrador kent de eigen grenzen niet en ik wil niet dat haar iets ernstigs overkomt want ze is mijn hartendief. Ik heb er twee (dieven, welteverstaan). Nummer 2 -die doorgaans nummer 1 is- is weliswaar meer een kattenmens maar ook zij heeft haar hart geopend voor Snolliebollie. Dat komt hoogstwaarschijnlijk doordat zij veel Hollandse aardappelen eet. Volgens de Boliviaanse president Morales word je homo van het eten van Hollandse piepers… Hoe komt de man op zo’n idee? Als we hem mogen geloven, is de Nederlandse aardappel een duivelse variant van de oorspronkelijke aardappel uit de Andes. De verderfelijke werking zou komen door genetische manipulatie en toevoeging van hormonen.
Toen de hond en ik op vrijdag aan de ochtendwandeling begonnen, zag ik dat tuinen en plantsoenen waren overdekt met rijp. Al was het lente, de natuur bood een winters aanzicht. De nacht ervoor was glashelder en koud geweest maar de ochtend was zacht en verfrissend. De strakblauwe lucht hing na het recente ‘vlieginfarct’ weer vol met vliegtuigen en condensstrepen. Vanwege de koude grond moeten haar kleine en grote boodschap niet plezierig hebben aangevoeld… De foto’s die ik die ochtend van haar maakte, waren er niet minder mooi om. Andy Warhol zou blij zijn geweest met haar als model. Hoe het alledaagse bijzonder, ja zelfs een waar kunstwerkje wordt.
Morgen draag ik de verzorging van Snolliebollie weer aan haar biologische ouders over. Ik moet er even niet aan denken.
