Vogeltrek in Spanje

De tijd van de vogeltrek brak aan. Inmiddels zie ik regelmatig V-formaties in de lucht. De vogels trekken momenteel van West-Europa naar Afrika. Dat is laat voor de tijd van het jaar. Normaliter vindt de grootste trek tussen september en oktober plaats. Vooral rondom Tarifa schijnt het in die periode een feest voor vogelliefhebbers te zijn. Jaarlijks gaan vrienden van onze  gevederde vrienden in het najaar op excursie naar de Miradores van Tarifa. Duizenden zang- en roofvogels, ooievaars (onder andere de zwarte) en andere vogels zouden daar vanaf diverse observatiepunten zijn te zien als ze de straat van Gibraltar oversteken. Pijlstormvogels, sterns en bijzondere meeuwen maken ook onderdeel uit van die trek. Het moet een spectaculair gezicht zijn. Dat uitje staat op mijn wensenlijst.

Mijn liefje en ik wandelen 's middags langs de plaatselijke duinen of andere  wandelgebieden. Voor haar, fiefe Fitbitch, is dat doorgaans de tweede keer van de dag dat ze haar stevige stappers aantrekt. Ik ben om uiteenlopende redenen minder groot beoefenaar van de wandelsport maar met de camera om mijn nek is dat een ander verhaal. Als zij 's ochtends in haar eentje loopt, is zij in Zen-modus, 's middags hebben we beiden ogen op steeltjes. Zij werd in de loop van de tijd een goede vogelspotter, ik was al een scherpe kijker. Een leuke wandeling is voor mij een tocht waarin iets valt te beleven. Sneu maar waar. Het was ruim tien maanden geleden dat ik voor het laatst de telelens gebruikte (in Myanmar). Mijn ouwe, trouwe Canon Powershot SX50 HS doet het nog goed!

Ik heb weer veel zin in fotograferen en gevederde vriendjes zijn dankbare en interessante objecten. Hier hoeven we niet ver van huis om bijzondere vogels te aanschouwen. In de afgelopen weken ontwaarde ik de tapuit, buidelmees, geelgors, rietgors, groenling, putter, sijs, kuifleeuwerik, grauwe klauwier, rouwmees, zwarte mees, diverse soorten vinken en de Spaanse mus in bosjes en struiken langs de zee. In en om het water bespiedde ik de steltkluut, watersnip, strandloper, oeverloper, grote witte reiger, waterhoen en wilde eenden. Een mooie vangst, al zeg ik het zelluf. Niet elk vogeltje herkende ik meteen; als naslagwerk gebruik ik de website Birdpix.nl. Je vindt daar bijzondere vogels in de waanzinnigste constellaties die fotografen -amateurs en professionals- onder andere in Spanje kiekten.

De overgang van het zomerse weer van ruim twee weken geleden, toen we met Nederlandse vrienden nog met de voetjes in het zand de zomer uitluidden, en nu is groot. In de week die volgde op die zonovergoten lunch viel hier 's nachts de kou in. De Spaanse weerdienst AEMET meldde dat het 's nachts erg koud werd in de provincie Alicante: de laagste temperatuur lag in die week op -6 graden Celsius (Villena). Ook op andere plaatsen in de provincie daalde de temperatuur drastisch; onder andere in Orihuela (6 graden) en Benidorm (5 graden).

Hier maakten we dergelijke extremen tot dusver niet mee. Tot nu toe gaf de thermostaat in de eetkamer als laagste temperatuur 12 graden Celsius aan. Aan de frisse kant maar niet verwonderlijk voor een ruimte met glazen dak en pui. Ik realiseer mij dat onze nachttemperatuur hier in het vaderland voor overdag geldt. Dit weekend wordt natte sneeuw verwacht. Brrrrr. De eetkamer kan worden afgesloten van de rest van het goed geïsoleerde huis. Tegen de tijd dat we aan het ontbijt beginnen, is het daar 19 à 20 graden Celsius.

Tegenover die dalende nachttemperaturen staan hier nog hoge temperaturen overdag. Het kwik komt dagelijks nog boven 20 graden Celsius, met andere woorden: het blijft korte broekenweer. November is normaliter de regenmaand bij uitstek maar tot dusver viel er geen druppel. De boeren klagen dan ook. Nog even en onze eigen vogeltrek vangt aan. Tijdens ons verblijf in Bali gaan onze vriendinnen Rose-Marie & Ingrid uit Zwitserland in ons huis logeren en hopelijk van een goede winter onder Spaanse zon genieten. De verwachting is dat ook december hier relatief warm en droog blijft (net als vorig jaar). Zij ontvluchten 5 graden Celsius, regen, sneeuw en somberheid.

Wij maakten de eerste erwtensoep onlangs. Mijn liefje zinde al enkele weken op een kop vers gemaakte snert dus ik kon het niet langer uitstellen. Erwtensoep associeer ik met sneeuw, wollen  mutsen, gecondenseerde waterdamp uit je mond als je praat.  Winterse toestanden zijn hier nog ver te zoeken. We maakten de soep met onze nieuwste keukenhulp: de Crock-Pot. We stapelden de erwten en de gesneden overige ingrediënten in de pan en de slow cooker deed de rest, in acht uur en op lage stand. Het eindresultaat was heerlijk, de soep was perfect op smaak.

Doorgaans ga ik na de wandeling nog even op het terras in het zonnetje zitten lezen. Ik las net de roman ‘Manhattan Beach’ uit van de Amerikaanse schrijfster Jennifer Egan. Dit werk was in oktober boek van de Maand bij DWDD. Het verhaal speelt zich af in New York, tijdens de Grote Depressie en de jaren van de Tweede Wereldoorlog. We volgen hoofdpersoon Anna, een meisje van elf jaar dat duikster wil worden; een zeer ongebruikelijke wens voor die tijd. Ze staat haar mannetje en slaat zich dapper en vindingrijk door haar jonge leven dat menig tegenslag kent. Een langzaam boek, boeiend verhaal en mooi geschreven bovendien.

Als de zon achter de huizen zakt, is het tijd om naar binnen te gaan. Vogels fluiten dan nog steeds. Dan verruil ik de bermuda voor een comfortabele huisbroek, de Sketchers maken plaats voor warme Ugg-pantoffels. De kachel gaat aan, het is inmiddels tijd voor een glas Spaanse rode wijn. Het leven aan de Costa Blanca is eenvoudig maar fijn.