Verscheurde je foto’s...

Later deze maand gaan we in Bali een verhuizing organiseren. Voor de tweede keer. In juli 2009 zetten we (bijna) al onze persoonlijke spullen vanuit Spanje op de boot naar de Indonesische archipel. De Spaanse casa leek daarna op een ietwat kaal vakantiehuis waar het overigens goed toeven bleef. Eind maart gaan we veel persoonlijke spullen naar het tweede Vaderland terugverhuizen.

De zeecontainer zal op deze terugreis minder vol zijn. Zo gaan bijvoorbeeld alleen boeken van de grootste persoonlijke favorieten mee terug: Arnon Grunberg, A.F.Th., Conny Palmen, Ian McEwan, Sebastian Faulks, Gerard Reve, Marguerite Duras, Paul Theroux, Rascha Peper, David Leavitt, W.F. Hermans en nog zo wat namen. Als je mij dat een half jaar geleden had voorgesteld, had ik je voor gek verklaard (en waarschijnlijk beschimpt). Nu ben ik er klaar voor. Ik zette een grote stap, voor mijn gevoel. Vroeger waren boeken sacrale voorwerpen... Daarin schreef je niet met pen, je maakte geen ezelsoren, eenmaal gekocht deed je ze niet van de hand. Zo groeide en groeide de huisbibliotheek om nu te slinken.

Ik hoop evenwel nog tientallen jaren papieren boeken te kunnen kopen. Tegelijkertijd denk ik dat ik op termijn een goede e-reader ga aanschaffen. Dat is reuzehandig voor een reislustige Hollandse. Ik ben er laat mee maar ik wacht op iets dat meer kan (maar wellicht niet komt)... Mijn papieren naslagboeken over schelpen, zeeën, haaien, dolfijnen en walvissen gaan mee. Enkele reisboeken en kookboeken en de meeste kunstboeken staan ook in het 'verscheephoekje'. Ook de helft van de Holocaust-literatuur gaat mee terug. Net als twee exemplaren van mijn doctoraalscriptie algemene literatuurwetenschap die ik in de afgelopen dagen met veel plezier herlas (titel “Ironie in kampliteratuur: sauve qui peut?”). Een diepgravend document over de functie van ironie in barre tijden, al zeg ik het zelluf. De hoogleraren die mij toen begeleidden, vroegen of ik bij hen op het onderwerp wilde promoveren. Ik zei “nee” omdat ik graag in het bedrijfsleven aan de slag ging. Van die beslissing kreeg ik nooit spijt. Ik bleef een gepassioneerd lezer.

Qua grote schoonmaak is niets zo goed als een aanstaande verhuizing! Het wordt de zoveelste, in mijn geval. Veel spulletjes, zoals niet-digitale camera’s, gebruikte computermuizen, oude opladers (telefoons en camera’s), koptelefoons, oude brillen, kleding, mappen, tassen, schoenen, cassettebandjes, ongebruikte videobanden, verpakkingsmaterialen, lege dozen werden onder onze personeelsleden verdeeld. Zij zullen de spullen zelf gaan gebruiken of verkopen. Ons is dat om het even. In Bali wordt werkelijk niets weggooid. Zo komen zelfs oude tijdschriften goed terecht: die gaan naar de dichtstbijzijnde toko of warung die het papier als inpakpapier voor etenswaren benut. Kleefrijst met Happinez, Opzij met nasi campur. Alles krijgt hier een nieuwe bestemming en dat is maar goed ook.

Dat betrof niet alle spullen. Al circa 30 jaar sleep ik een doos met brieven, kaarten en kunstzinnig gefreubel van voormalige vriendinnetjes met mij mee naar nieuwe woonoorden. Die wordt vervolgens diep in een kast geplaatst waaruit hij nooit tevoorschijn komt. Op 8 maart jongstleden, internationale vrouwendag, vond ik het toepasselijk een kritische blik op die doos te werpen. Ik las de vele brieven voor de laatste keer, bekeek de ettelijke foto’s voor de laatste maal, bezag de talrijke knutselwerken. Ik vond het  tijd mij van die documenten te ontdoen.
Ik verscheurde de foto’s, wilde de brieven verbranden maar dat is niet verantwoord vanwege de rieten kappen die op het terrein staan. Sommige brieven brachten een brede glimlach op mijn gezicht, andere lieten mij opnieuw tandenknarsen. Soms deed het daadwerkelijke verscheuren een beetje pijn.
In de afgelopen dagen dacht ik regelmatig aan de schrijfsters. Nu zou ik relationele kwesties anders aanpakken. Ik analyseerde mijn eigen gedrag van toen en de reacties daarop van vroegere liefdes maar conclusies houd ik voor muzelluf. In de afgelopen nachten sliep ik echter goed. Ik ga wéér lichter door het leven. De vele brieven, kaarten en knipsels die ik van Mijn Liefje kreeg, bleven behouden. Ze zitten in een doos die ik ooit van Nelly ontving en die mee naar Spanje gaat.

Deze week wordt in vele opzichten een drukke week. Aan het begin van de week komen geïnteresseerden  de villa bezichtigen, later in de week gaan we lokaal en elders shoppen om zaken die op transport gaan, alvast aan te vullen. We krijgen namelijk ook nog gasten in de villa. Er zijn in Buleleng vele positieve ontwikkelingen gaande: er verschenen in de afgelopen maanden trendy hotels, nieuwe restaurants en fraaie kwaliteitswinkels. En mensen die van het zuiden naar het het noorden willen verhuizen. Dit deel van Bali is hot!