Mister Wong was wrong

We zijn velig in Kota Kannibali geland. De vliegreis naar Borneo verliep goed al hadden we heftige turbulentie tussen Alicante en Barcelona en was het vertrek vanuit Barcelona, de daaropvolgende dag, sterk vertraagd. Waarschijnlijk een Spaanse stiptheidsactie?! Even leek het dat we onze aansluitende vlucht niet zouden gaan halen; we hadden theoretisch anderhalf uur om van de terminal 1 naar terminal 2 te gaan. Die tijd verdween in Barcelona als sneeuw voor de zon. De purser van Singapore Airlines kondigde ons in een vroeg stadium aan dat we wellicht een nachtje in Singapore zouden moeten verblijven... Er ging immers slechts één aansluitende vlucht per dag naar Borneo.

Dat scenario bleek niet nodig, tot onze opluchting. De wind was ons gunstig gezind en de piloot deed goed werk. We kwamen zelfs 15 minuten voor ETA aan. Op ons gemak liepen we dan ook van de ene naar de andere terminal van Changi Airport. Dat was weleens anders!

Na inchecken troffen we een tamelijk grote kamer, twee ruime bedden, een schone inloopdouche en een goed werkend wifi-systeem aan. Bloggen kan dus vanuit het nieuwe huis. Saya senang. Na een ommetje door de buurt besloten we tot een power nap. Na drie uur riep de wekker ons terug naar bewustzijn. We kleedden ons aan en verkenden de wijdere omgeving. Daar ons hotel in Kota Kannibali aan de westkust staat, met zicht op de Zuid-Chinese Zee, aanschouwden we een prachtige zonsondergang vanaf de boulevard.

Daarna gingen we op zoek naar een restaurant voor een klein avondgerecht. Het is niet druk in de stad. En we zien weinig Europese toeristen; overigens wel veel Aziaten. Na circa 24 uur zitten en eten in een vliegtuig, hadden we beiden niet veel zin in een uitgebreid diner. Een kleine portie saté paste precies. We stelden het slapengaan zo lang mogelijk uit. Het is immers belangrijk snel in het plaatselijke ritme te komen. (We hebben zeven uur tijdverschil met Spanje.) We sliepen in met een slaappil; dat doen we doorgaans nadat we zijn aangekomen in dit soort verre oorden. Vanmorgen liep de wekker om 7 uur af. Ik sprong fris uit -een zeer comfortabel - bed. De nieuwe dag kon beginnen! Het ontbijt was precies gepast en voor ieder wat wils.

We liepen door het stadje en vonden een van de 105 Starbuck’s in Maleisië voor een smakelijke kop koffie. Daarop togen we naar het 'Muzium Sabah', het Sabah State Museum dat in alle reisgidsen sterk wordt aanbevolen. De teksi van de Chinees Pak Wong bracht ons ernaar toe. Het staatsmuseum is een bezoek zeker waard. 

Het grote gebouw is in de typische stijl van Borneo gebouwd. Het museum heeft veel bezienswaardigs van binnen: mensengeschiedenis, culturele tradities, opgravingen, diervondsten, traditionele en moderne kunst en wat dies meer zij. We vermaakten ons goed. We bezochten daarna het belendende Heritage Village met bouwstijlen van de diverse bevolkingsgroepen van Borneo en liepen via een hangbrug van de ene kant van de rivier naar de andere. Onze eerste hangbrug. Ik denk dat er nog vele zullen volgen...

Bij het uitstappen uit de teksi gaf Pak Wong ons zijn visitekaartje met de woorden: “bel me maar als je klaar bent. Dan kom ik je weer ophalen”. Hij was ervan overtuigd dat een medewerker van het museum wel bereid zou zij hem voor ons bellen. Hij had het niet bij het juiste einde. Niemand in en om het museum was daartoe bereid... We moesten maar wachten op de eerste de beste taxi die zich aandiende. Maar ja, het was vrijdag rond het middaguur en de imam riep.

Het duurde dus even maar er kwam uiteindelijk een andere teksi, met een Indiase chauffeur die zich geen raad wist met mijn aanwijzingen; niet in het Engels en niet in Bahasa Indonesia. Na lang soebatten kwamen we op een gewenste plek in het dorp uit. Daar lunchten we aan het water, met zicht op de vele traditionele vissersboten.

Ik dacht dat we pas volgende week aapjes zouden gaan kijken. Tidak! Mijn liefje, een kapperfetisjist van de bovenste plank, kon niet wachten tot ze in een Borneose salon onder handen zou worden genomen. Terwijl ik zat te typen, werd zij geknipt. Gekortwiekt is echter een betere beschrijving. Ze was in 15 minuten op de hotelkamer terug, met een zwaar gemillimeterd koppie. Zij trok zelf op enig moment aan de bel; anders had ze het uiterlijk van een monnik (spreek uit: monkie) gehad…

Afgezien van dat missertje, lijkt het alsof de jetlag ons weinig parten speelt. Dat is heel prettig. Morgen gaan we een bijzondere reis maken in de traditionele tjoektjoek van de Northern Borneo Rail. We gaan aan boord van een stoomlocomotief uit de koloniale tijd. Vroeger heette het de Trans-Borneo Railway, aangelegd in 1905 om rubber van de binnenlandse plantages te transporteren naar de kust. Het behelst een rit van circa 6 uur langs rijstvelden en pittoreske Borneose dorpen. Met ontbijt en lunch aan boord.
Vooral mijn liefje, ex-NS, verheugt zich enorm op dit uitje. Als het niet al voor haar zou zijn, dan zouden we deze rit zeker ook maken voor onze goede vriend Richard, de treinenenthousiasteling en goede fotograaf die al jarenlang in Nederland de Treinenbijbel schrijft… Over Europa. Wij zijn dan ook van mening dat het  hoog tijd is dat hij zijn blik verruimd!

Op zondag gaan we snorkelen in het 'National Park Tunku Abdul Rahman', gelegen voor de kust van Kota Kannibali. Een nieuw online album is beschikbaar.