Rondje religie

Toen ik vanmorgen opstond -na een compleet mislukte nachtrust - en in de spiegel keek, zag ik de nieuwe Wilders. Pure zinsontgoocheling...

Het haar dat mijn liefje afgelopen vrijdag onvrijwillig had achtergelaten in Hair Design Studio Salon Unisex, leek deze nacht bij mij te zijn aangegroeid?! 

Vanwege mijn lage energieniveau leek het mij verstandig vandaag een rustig schema aan te houden. Het was hier tot nu toe behoorlijk warm maar wij slaan ons er goed doorheen. Ik kwam gisteren enigszins gehavend uit zee. We snorkelden rond drie atollen van het Tunku Abdul Rahman National Park: Mamutik, Manukan en Sipa. Helder zeewater, ver zicht, weinig vuil en plastic afval. Op sommige plekken was het water net zo warm als in de Spaanse douche. Een heerlijke ervaring. En overal zoetwaterdouches op de stranden!
Niet alleen zwom ik tegen een grazende zeekoe aan maar hoogstwaarschijnlijk ook tegen een onzichtbare 'stinger', geen gevaarlijke maar wel irritante kwallensoort waarvoor werd gewaarschuwd. De zwelling is behoorlijk; ik heb er een onderkin bij. Ook de Sony-onderwatercamera liet het op enig moment afweten; die lijkt niet meer waterdicht?! The story of my life...

Hedenmorgen deden we het hier dus rustig aan, met een rondje langs de verschillende gebedshuizen. Mister Wong was niet beschikbaar dus we moesten een andere teksi-chauffeur kiezen. Dat bleek geen sinecure: de eerste die we aanspraken, sprak geen woord Engels, de tweede had er weinig zin in, de derde had staar aan één oog en de vierde vonden wij te duur: voor 100 ringgit kun je bijna vliegend over de stad?!

Even later werden we aangesproken door een Maleier in een hagelwit shirt en met een witte muts op (moslim) die goed Engels sprak, een spiksplinternieuwe Toyota 4WD bestuurde en ons een aanbod deed, dat wij niet konden weigeren. Wong werd ingeruild voor Pak Rasali. Toen wij ongeveer 5 minuten met hem op weg waren, vertelde hij ons hoe zijn idee om ons te benaderen tot stand was gekomen. De laatste chauffeur had hem op zijn verzoek namelijk verteld dat wij 100 RYM te duur vonden. Zijn vraagprijs lag daar dus substantieel onder. Slim, daar houden we van.

In Maleisië zijn vele wereldgodsdiensten vertegenwoordigd. Zoals het doorgaans gaat als godsdienst vrij kan worden beleden, zijn er overal gebedshuizen te zien. Het eerste dat we wilden zien, was de stadsmoskee, aan de Likas Bay. We besloten niet naar binnen te gaan maar er omheen te lopen. Deze masjid, die is omgeven door water, is zeer goed onderhouden en de kleur van de koepel is van een buitenaards blauw (zie online album). 

Het tweede gebouw op ons lijstje was de taoïstische tempel Puh Toh Si van de grote Chinese gemeenschap in Kota Kannibali. Dit gebouw, met eigen kinderopvang en school, is prachtig, met Boeddha’s in diverse stijlen. Een Chinese gaf ons rambutans. Men is hier erg vriendelijk. Als Westerlingen zijn we zeer in de minderheid; tot nu toe kwamen we een groepje  Amerikaanse jongeren en een Fransman tegen.

De derde bezienswaardigheid op het programma was de sikh-tempel, een klein gebouw met kleurrijke glas-in-lood ramen. Uit een selfservice-laatje haalden we voor ieder van ons een hoofddoek tevoorschijn en de schoenen moesten uit. Het vierde gebouw was de Sabah staatsmoskee. Veel torens, veel koranteksten in goud. Hier besloten we wèl naar binnen te gaan, dus: schoenen uit, lichaambedekkende soepjurk aan en hoofddoek om. Mijn liefje staat werkelijk alles! Het rondje religie werd in stijl afgesloten met een bezoek aan de katholieke Heilig Hart-kathedraal, gebouwd in de Borneostijl die ook is te zien bij het staatsmuseum. Gewoon in korte broek en korte mouwen maar wel, respectvol, met pet in de hand.

Morgen gaan we verkassen. Pak Rasali haalt ons morgenochtend bij het hotel op en brengt ons naar  busstation Inanam aan de rand van de stad. Mevrouw Wilders is overtuigd van zijn betrouwbaarheid. Per bus gaan we van de westkust van Borneo naar de oostkust reizen. Het is een reis van 6 uur (360 km), in een comfortabele toeristenbus. Je kunt hier goedkoop met het openbare vervoer reizen; deze rit kost voor twee personen 86 ringgit ofwel € 20 euro. We waren de eersten om te reserveren en kozen de zitplaatsen met de meeste beenruimte: stoel 1 en 2, aan de schaduwkant. Op de vraag van mijn liefje of het een veilige reis wordt, zei de verkoopster, “Jaaaah, bas baru” (nieuwe bus). Dus op naar Sandakan!