Het is een gebied van
zeer diverse geologie, met glooiende kale en begroeide heuvels in diverse
kleuren groen, prachtige baaien en stranden, vuurtorens op landtongen, steile
kliffen, vulkanische rotsformaties op het strand en in zee, kristalhelder water
in diverse blauw- en groentinten, schilderachtige witte dorpen.
Het park dat op de lijst
van UNESCO-natuurerfgoed staat, is een Walhalla voor wandelaars en fietsers want
overal zijn paden uitgezet. Dit is een uitstekend jaargetijde om er rond te
rijden: op de velden en in de bermen bloeien vele soorten wilde planten. In het
bijgewerkte webalbum kun je het kleurrijke geheel zien. Agavebomen, cactussen en
kleine palmbomen zijn specifiek voor het gebied. Vanwege het enorme aantal
cactussen vroeg ik mij af of de vruchten tot iets worden verwerkt. In een plaatselijke
winkel José vond ik het antwoord: men verkoopt gele en groene cactusvruchtlikeur.
We overnachtten in cortijo
El Sotillo, een boerenhoeve net buiten het pittoreske dorp San José. Op de
eerste avond, nadat we hadden gegolfd en rondgetoerd, hadden we zin om in het
restaurant van de hoeve te dineren. Die hoeve is eigendom van een 99-jarige
Spaanse dame die nog recent door de Spaanse krant El Mundo werd geïnterviewd. Haar
eigendom figureerde in westernfilms en Clint Eastwood verbleef er als gast.
Mijn liefje deed deze
dagen een confessie: ze was ooit een grote fan van Clint. Zelfs De Grootste,
volgens haar. Ze ging nóg een stap verder door te zeggen dat ze een tijdje een
foto van hem in haar portemonnee meedroeg. “Neeeeeeeeee?!”, riep ik vol ongeloof.
Ze verzekerde mij dat het echt waar was. Ze raakte definitief fan-af sinds
Eastwoods wanvertoning tijdens de Republikeinse conventie in 2012 waarbij hij
tegen een lege stoel praatte die vijand Obama moest voorstellen. Tja, het
verstand bevriest, net als water, in de winter van het leven!
Het restaurant serveerde uitsluitend ecologische
maaltijden, met zelfverbouwde producten. Alle vleesgerechten waren afkomstig van
de eigen, biologisch geteelde geitjes. Mijn liefje bestelde de aanbevolen geitenhamburger
(met geitenkaas) en ik koos de mini-geitenkoteletjes. Die ochtend liepen ze nog
blij in de wei. Ik denk zelfs dat ik ze heb gezien. Een wolk witte en bruine
stippen bewoog namelijk over de groene hellingen van San José. Voelde ik mij
schuldig? Een beetje wel. In Nederland stapte Stichting Wakker Dier onlangs naar
de Reclame Code Commissie om supermarktketen Aldi ervan te weerhouden blije
geiten in de wei op de verpakking van hun geitenkaas te zetten. Er zou sprake zijn
van misleiding: de geiten staan namelijk op stal...
Moe maar voldaan gingen we 's avonds naar onze
privé-cortijo. Vanwege de totale duisternis en de stilte verheugde ik mij op
een diepe nachtrust. Het was een kraakheldere avond, de helverlichte sikkel van
de maand was goed zien. Eenmaal binnen kwam ik tot de conclusie dat ik de
voordeur niet kon sluiten; de ijzeren staaf van het schuifslot paste niet in de
houder, hoe ik ook probeerde. Dan maar niet.
Teneinde de nachtrust te garanderen, besloot ik de
houten deur met een stoel te barricaderen. Op de stoel legde ik vervolgens onze
reistassen en onder de stoel zette ik de gevulde flessentas. Daarin zat niet
alleen wijn maar ook een fles recent aangeschafte extra virgen-olijfolie van topklasse
uit Tabernas (limited edition 2013-oogst!). Als een snoodaard zou willen binnendringen,
zou ik dat zeker horen. Hopelijk zou de fles dat overleven. Mijn liefje keek
mij meewarig aan; wel een jaartje ouder maar niet wijzer...
Uitgeslapen
ontdekte ik de volgende ochtend onder de 'Niet Storen'-kaart een slot op de deur dat
ik gewoon met de sleutel kon afsluiten. Yo, Geitenbreier!
P.S. De kop van mijn blog is een hedendaagse variant van de Indalo, een neolitische tekening die men aantrof in de grotten van Los Letreros in Almeria. Deze figuur met regenboog boven het hoofd werd hét symbool van de regio.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten