Gisteren togen wij naar La Glea om er het laatste zomerdrankje te nuttigen. Tenminste,
dat dachten wij. Dat is traditie: elk jaar verwelkomen mijn liefje en ik de zomer en
zeggen wij dat vaarwel. Doorgaans doen wij dat bij de chiringuito (Spaanse strandtent) van het plaatselijke strand, in het laatste weekend van oktober.
Mijn liefje en ik bestelden ieder onze favoriete cocktail. Terwijl wij op de bereiding wachtten, vroeg ik aan een van de medewerkers wanneer de tent daadwerkelijk zou sluiten. “Volgend weekend”, was zijn antwoord. Dat was verrassend maar niets verrast als je bedenkt dat het deze week nog enkele dagen 30 graden Celsius wordt!
Mijn liefje en ik bestelden ieder onze favoriete cocktail. Terwijl wij op de bereiding wachtten, vroeg ik aan een van de medewerkers wanneer de tent daadwerkelijk zou sluiten. “Volgend weekend”, was zijn antwoord. Dat was verrassend maar niets verrast als je bedenkt dat het deze week nog enkele dagen 30 graden Celsius wordt!
Het is een uitzonderlijk mooi naseizoen en wij genieten met
volle teugen. Op het eigen terras was het gisteren eenvoudigweg te warm om in
de zon te zitten. Gisteravond bleek dat de schelp van mijn rechteroor, de kant
die op het strand naar de zon toe had gezeten, was verbrand. Bijzonder, zeker als
je bedenkt dat ik al maandenlang in een zonnige omgeving leef.
.JPG)
De temperatuur van het
zeewater ligt hier nog rond 24 graden en het water is al dagenlang kraakhelder. Zo zag ik het niet
vaak. Er zijn meer snorkelaars dan ooit, evenals duikers die speervissen. Je
kunt op heldere dagen zonder masker vele meters diep kijken. Op enig moment zag
ik in de omslag van een golf een kleine groep vissen opspringen. Een mooi gezicht. Sinds mijn
bodyboard achterin de auto ligt, zijn de golven dermate klein dat ze ongeschikt
zijn om op de surfen. Zul je net zien.
Maar ik treur niet. Als ik eerstelijns op mijn strandstoel over de Middellandse uitkijk en naar het geruis van de branding luister, verstommen mijn gedachten. Het wordt dan heerlijk stil in mijn hoofd. (Iets dat mij bij mijn eigen vorm van ‘meditatie’ tot nu toe niet lukt.) Niets lekkerder dan uitkijken over het water, met de voetjes in het zand, de reader onder handbereik en mijn liefje aan mijn zijde. Zij vraagt mij regelmatig hoe ik mij voel en dan word ik geacht met een cijfer van nul tot tien te antwoorden. Op die momenten deel ik een dikke voldoende uit. Ik ben niet alleen een officiële Cloud Spotter maar ook een volleerd en overtuigd Wave Watcher!
Maar ik treur niet. Als ik eerstelijns op mijn strandstoel over de Middellandse uitkijk en naar het geruis van de branding luister, verstommen mijn gedachten. Het wordt dan heerlijk stil in mijn hoofd. (Iets dat mij bij mijn eigen vorm van ‘meditatie’ tot nu toe niet lukt.) Niets lekkerder dan uitkijken over het water, met de voetjes in het zand, de reader onder handbereik en mijn liefje aan mijn zijde. Zij vraagt mij regelmatig hoe ik mij voel en dan word ik geacht met een cijfer van nul tot tien te antwoorden. Op die momenten deel ik een dikke voldoende uit. Ik ben niet alleen een officiële Cloud Spotter maar ook een volleerd en overtuigd Wave Watcher!
Het is weliswaar nog volop zomer in mijn kop, dat neemt niet weg dat wij al enige tijd wijnzuurkool en rookworst in huis hebben. We kochten het recent bij de Nederlandse
supermarkt aan de Costa Blanca. Alhoewel mijn liefje mij wekelijks voorstelt
die oerhollandse stampport te bereiden, zei ik tot voor kort dat het typisch
een November-maaltijd is. Ik heb namelijk geen trek in zoiets als de mussen hier
nog van het dak vallen. Zo probeerde ik de winterkost op afstand te houden. Ik
denk niet dat ik het nog lang volhoudt; binnenkort zal ik eraan moeten geloven.
Zie je het voor je: ’s avonds op een zwoel terras in bermuda en korte mouwen
aan de stamppot?! Mijn smaakpapillen zijn nog ingesteld op sardientjes van de
grill, tapas, rauwe zalm, couscous, zontomaatjessalade, komkommer, aardbeien en
dergelijke. Kortom: zomers voedsel.
Deze week vindt tevens de
finaleweek van Masterchef Australia 2013 plaats. Mijn favorieten zijn nog in de
race: Rishi, Emma en Samira.
Dat geldt ook voor de favoriet van mijn liefje: Lynton. Rishi heeft Indiase roots; hij is een intelligente kok met veel verstand van smaken maar zijn opmaak is niet altijd geslaagd. De getalenteerde Samira heeft Noord-Afrikaanse roots en kwam sterk terug na te zijn afgevallen. Het was voor het eerst in de geschiedenis van Masterchef Australië dat een afvaller zich kon terugvechten in de competitie. Samira deed dat met overgave. Emma was de eerste die een immuniteitsspeld verdiende door uitermate goed te koken. En dat doet zij nog steeds. Haar kookkunst werd regelmatig verkozen tot publieksfavoriet. En dan Lynton... de favoriet van mijn liefje. Geboren op een cattle station. Aanvankelijk kon hij vooral vlees bereiden. Van vis had hij geen verstand. Inmiddels is hij een geraffineerde amateurkok! We zitten aan de buis gekluisterd. Aan het einde van de week weten we wie er dit jaar met de eer gaat strijken.
Dat geldt ook voor de favoriet van mijn liefje: Lynton. Rishi heeft Indiase roots; hij is een intelligente kok met veel verstand van smaken maar zijn opmaak is niet altijd geslaagd. De getalenteerde Samira heeft Noord-Afrikaanse roots en kwam sterk terug na te zijn afgevallen. Het was voor het eerst in de geschiedenis van Masterchef Australië dat een afvaller zich kon terugvechten in de competitie. Samira deed dat met overgave. Emma was de eerste die een immuniteitsspeld verdiende door uitermate goed te koken. En dat doet zij nog steeds. Haar kookkunst werd regelmatig verkozen tot publieksfavoriet. En dan Lynton... de favoriet van mijn liefje. Geboren op een cattle station. Aanvankelijk kon hij vooral vlees bereiden. Van vis had hij geen verstand. Inmiddels is hij een geraffineerde amateurkok! We zitten aan de buis gekluisterd. Aan het einde van de week weten we wie er dit jaar met de eer gaat strijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten