Decosta en andere gevederde vriendjes

De spechten zijn weer terug op het honk! Ik denk dat het een nieuw seizoen inluidt. We zien de grote bonte spechten in het voorjaar en het najaar. In de zomer schitteren ze door aanwezigheid. 

Ook de cicaden laten zich niet meer oorverdovend horen. Als ik goed luister, hoor ik ze hier en daar nog wel maar het staat niet in verhouding tot het geluid dat ze in de zomer maken. Tot nu toe hadden wij geenszins last van muggen. Dat is ook nu niet het geval maar wel zag ik gisteren grote zwermen voor het terras rondzweven. Ik zei tegen mijn liefje dat ik mij afvroeg of het beeld op de gevoelige plaat kon zetten. Het bleek te lukken. Het lijkt alsof er honderden sneeuwvlokken dwarrelen. Een mooi gezicht.

De vaste lezer weet dat we momenteel in onze woonwijk een anti-duivenproject uitvoeren. Op sommige terrassen lag de duivenpoep centimeters dik. Een ingreep was dus nodig. Inmiddels vingen we circa 100 duiven, met behulp van grote en kleine kooien die op verschillende locaties werden uitgezet. In de afgelopen anderhalve week vingen we echter niets meer. Nergens. Er werd niets gegeten en de kooien bleven leeg. Het werd dus hoog tijd voor de laatste stap in dit project: de inzet van de roofvogel van Carlos.

Die wordt ingezet om de laatste duiven, die de kooien niet meer binnengaan, alsnog weg te jagen of met scherpe klauwen te doden. Een duif komt per definitie terug naar de plek waar hij/zij is geboren. Momenteel vladdert er nog een handjevol duiven in onze woonwijk rond. Aangezien de temperatuur overdag en ’s nachts nog tamelijk hoog is, kunnen duiven zich nog goed voeden in de natuur. Ze hoeven dus niet persé uitgestrooid voer te eten uit een kooi op een mensenterras.

Carlos bracht onlangs zijn woestijnbuizerd mee (Parabuteo unicinctus) ook wel ‘Harris-havik’ genoemd. Hij noemde de vogel Decosta, van de kust. 

Het is een mannetje van zes jaar oud. Het is een sterke vogel, ongeveer 50 centimeter groot, met een vleugelspanwijdte van circa één meter. Indrukwekkend. Vooral als je naar de snavel en de grote gele ogen kijkt. Het oorspronkelijke natuurlijke leefgebied van het dier is van de westkust van Amerika tot aan Chili. Daar leven ze in bossen en bergen (Andes).

Decosta kwam aangereden achterin de auto van zijn baasje. Met een kapje over de kop om teveel indrukken te vermijden en het dier rustig te houden. Net zoals mensen doen met hun ADHD-kinderen. 
Het was inmiddels schemerig toen we naar een hooggelegen terras gingen. Wie kan zeggen dat hij met een woestijnbuizerd in een lift zat? Me! Ik aaide het fraaie dier, het zijn immers mijn gevederde vriendjes. De zonsondergang over de golfbaan en het zwembad was overigens prachtig, zoals bijna elke avond. De eerste keer dat het mannetje uitvloog, streek hij neer in een plaatselijke pijnboom waar hij het kennelijk naar zijn zin had. Ik hoorde het belletje om een van zijn poten rinkelen maar verder gebeurde er niets, wat Carlos ook deed. Hij riep, floot, blies op een fluitje, wapperde met een stukje vlees, stond onder de boom maar het mocht niet baten. Decosta bleef waar hij was. Achter duiven aangaan, verdomde hij. Het dier draagt een zendertje aan een van zijn poten waarmee hij via een GPS-signaal is te traceren, mocht hij uit het gebied wegvliegen. Carlos kwam tot de conclusie dat zijn vogel lui was, wellicht vanwege het overdadige voederpatroon. Hij besloot het dier een dagje op rantsoen te zetten. Als hij honger heeft, gaat hij wel achter een hapje aan, dat was de gedachte.

De tweede keer dat Decosta ter plekke werd ingezet, was niet veel beter. Het kapje ging wederom van de kop, de vogel vloog uit. Deze keer zonder zendertje omdat de software niet werkte; daarmee nam Carlos een risico. Het dier streek neer op een belendend dak en bezag de twee- en viervoeters vanuit de hoogte. Wederom gebeurde er niet veel. Tweemaal kraste het dier. Dat geluid zal ik niet snel vergeten. Hij vloog van dak naar dak terwijl ik mijn camera hanteerde.

Spaanse residenten die hun kleine hond uitlieten, bleven op gepaste afstand (!) maar wel met interesse staan kijken. Ze hadden nog nooit zo'n vogel van dichtbij gezien. Er werden foto's gemaakt. 
Carlos was resoluut: ook deze avond had Decosta geen zin om voor de gemeenschap te werken. De vogel bleef zitten waar het zat alhoewel een koppel duiven en twee kleine residente valken boven zijn kop cirkelden. Valken zijn overigens te klein om op duiven te jagen en de buizerd heeft per definitie geen interesse in een mederoofvogel. Carlos geneerde zich, ik sprak hem bemoedigend toe: no pasa nada, niets aan de hand. Decosta is en blijft een machtig mooi dier. Volgende week gaan we een nieuwe poging wagen. De woestijnbuizerd wordt tijdelijk op water & brood gezet.