Lekker Pu(o)h!

Terwijl ik zit te typen, ruimt mijn liefje de potten, pannen en borden weg in de vaatwasser. Vanavond aten we voor de laatste keer haché. De zomer komt eraan en dan heb je geen zin meer in dergelijke schotels. De Spaanse slager snijdt de runderlap op een dusdanige wijze dat we het bij hem niet afnemen. Voor dit soort gerechten gaan we naar de Nederlandse slager, hoe vreemd dat ook klinkt.

Onlangs keek ik naar de finale van Masterchef Holland 2014. Alhoewel David mijn favoriete amateurkok was, won Bart. Hij is de eerste Nederlandse winnaar van dit programma. 

Het leuke was dat Poh Ling Yeow jurylid was in de finaleweek. Poh werd tweede in Masterchef Australia 2009 en dat legde haar geen windeieren. Ze kreeg een eigen tv-programma (Poh's Kitchen) en maakte een kookboek.

Toen wij haar in januari 2014 persoonlijk in Albany, West-Australië ontmoetten, vertelde ze ons het geheimpje dat ze jurylid zou worden bij de Nederlandse versie van het succesvolle programma, nadat ze hoorde dat wij twee reislustige Hollandse meiden waren. Ik hield het geheim (al vond ik het moeilijk...). 

Ik zag haar inderdaad onlangs op televisie als jurylid in het Masterchef-programma en stuurde haar daarna een onderhoudende mail met een foto van haar die ik van de tv nam. Niet veel later ontving ik een gezellige mail van haar terug. Ze vertelde daarin dat ze het verblijf in Amsterdam fantastisch had gevonden en dat ze vermoedt dat haar voorouders (van Maleise afkomst) Nederlands bloed in hun aderen hadden... De verbondenheid die ze voelt met Nederland kon ze niet anders verklaren. Ze schreef dat ze zich verbaasde over het feit dat zoveel Nederlanders haar kennen en waarderen. Dat vertelde ik haar al toen wij elkaar in Albany ontmoetten maar toen zei het haar niets. Nu wel. Haar tweede kookboek, getiteld 'Same same but different' is inmiddels uit. Ze mailde nog meer maar dat is for our eyes only. Poh is een fantastische kok en een heel leuk mens. We houden contact.

Momenteel kijk ik naar de serie van Masterchef Australië All Stars uit 2012. Ook Poh treedt daarin op; ik begrijp dat haar naam in Chinees betekent “precious talent” dus dat voelden haar ouders Christina & Steve Yeow goed aan! Julie Goodwin -de winnares van Masterchef Australia 2009-, Justine Schofield, wier kookprogramma ik regelmatig kijk, Kate Bracks die winnares werd in 2011 en vele andere medestrijders als Marion, Callum, Hayden-the-surfdude, Kumar en Aaron met zijn Boralino treden daarin op. Velen van hen verging het uitstekend na hun optreden in diverse jaargangen van Masterchef Australia. 

In deze All Stars-serie strijden deze koks tegen elkaar voor hun goede doel. Met elke gewonnen wedstrijd verdient men geld voor dat doel. Poh heeft nog niet zoveel geld bijeen gekookt maar ik heb goede hoop dat dat binnenkort verandert. Julie staat momenteel bovenaan. Ik ben overigens ook fan van Callum. Deze jongeman die nog jeugdpuistjes had toen hij voor het eerst aan Masterchef meedeed, werkte inmiddels enkele jaren in de keuken van de Griek George Calombaris, jury, superchef en restauranteigenaar. Dat moet zijn vruchten afwerpen. Ik blijf aan de buis gekluisterd.

Enkele weken geleden kochten wij een sapcentrifuge die we inmiddels elke dag gebruiken. De selderij-, wortel-en appelsap is een van de favorieten maar het drankje van rode biet-, sinaasappel- en gembersap mag er ook zijn. Net als die van verse ananas, komkommer en radijsjes. De appel-, peer- en limoensap is eveneens een aanrader. Om maar te zwijgen over de Virgin Mary (tomaten, selderij, tabaso). Elke week koop ik een grote hoeveelheid groenten en fruit voor dat doel; ook spinazie, bloemkool, brocoli en ijsbergsla lenen zich er goed voor. Groene groenten. We voelen ons er lekker bij.

Recent las ik over een nieuwe hype van leptine; in het Grieks betekent dat 'dun'. Het is een hormoon dat het lichaam zelf aanmaakt en dat ook wel het ‘hongerhormoon’ wordt genoemd. Hoe meer leptine in het bloed zit, hoe verzadigder men zich voelt en daardoor kun je afvallen. Er is geen leptinepil of een ander product. Leptine zit vooral in groene (blad)groenten. Zo zijn we als keukenprinsessen lekker bezig.

Van holbewoonster naar holebewoonster

In de afgelopen dagen zat ik regelmatig gebogen over cijfers en teksten. Cijfers die hadden te maken met de financiële situatie van de Vereniging van Eigenaren van onze Spaanse woonwijk. Afgelopen vrijdag was de jaarvergadering en daar zat ik als Vice-President voor de eerste keer samen met de President, een collega en de Administrateur achter de vergadertafel. Op de foto zie je links collega-VP Geraldine (Ierse), geflankeerd door president Terry (Engelsman), aan mijn linkerzijde zit Antonio, de Spaanse administrateur.

De vergadering verliep naar behoren, de zaken van het bestuur waren betrekkelijk goed geregeld; mede dankzij de grote hulp van enkele financiële experts. 

Het was de eerste maar tegelijkertijd (voorlopig) de laatste keer dat ik achter die tafel zat. Terwijl de overige leden van het bestuur en de administrateur zich herverkiesbaar stelden, besloot ik af te treden. Alhoewel de klus als conciërge mij in het afgelopen jaar goed beviel, was ik van mening dat het even genoeg was. Mijn lieftallige assistente, aka mijn liefje, was het van harte met mij eens. Ik kreeg een fraaie bos bloemen als dank. Het enige formele dat thans rest, is dat ik de notulen verwerk; zowel in het Engels als in het Nederlands. Vandaag werkte ik enkele uren aaneengesloten aan die verslaglegging. Zoals het in mijn karakter zit, wil ik ook dat werk consciëntieus doen. Hedenavond had ik het gevoel dat ik een dag niet had geleefd... Zelfs mijn ogen stonden naar binnen gekeerd! Het wachten is thans op de goedkeuring van de notulen door de president. Daarna zal ik nog zorgen voor de Nederlandse vertaling en dan zijn mijn liefje en ik weer vrij van verplichtingen.

Daarmee zijn we ook weer vrij om langdurig te gaan reizen. Rezien is verslavend! De regelmatige lezer weet dat wij onlangs bezoek kregen van vriendin Bernadette, een andere reislustige Hollandse. Eerder hadden we het plan om gezamenlijk Myanmar (het vroegere Birma) te gaan bezoeken. Maar Bernadette zit vanwege haar werk vast aan reismaand Augustus en dat is niet persé de beste tijd om in dat land rond te reizen. Het is namelijk regentijd en regelmatig vinden dan binnenlandse overstromingen plaats.

We bespraken onlangs dus plan B met elkaar. Daaruit kwam het plan voort om naar Sulawesi, het voormalige Celebes, te reizen. Het is een boeiende provincie van Indonesië, zowel qua cultuur als wat betreft de natuur. In Torajaland zijn vele bezienswaardigheden in de Bada Valley werden nog niet zo lang geleden megalithische steensculpturen ontdekt en Sulawesi is een van de weinige plekken op aarde waar je zowel atol-, als franje- en barrièreriffen vindt. Een walhalla voor de enthousiaste duiker en snorkelaar waartoe ik mijzelf reken. Onlangs kocht ik een nieuwe Mares-duikbril, een ontwerp naar de laatste inzichten. Inmiddels hebben Bernadette en wij afzonderlijk een vliegreis naar Makassar geboekt. We komen weliswaar op dezelfde dag in Makassar aan maar via verschillende routes en met andere vliegmaatschappijen. De binnenlandse reisroute hebben we inmiddels, via een Skypesessie, in grote lijnen afgestemd.

Wij zullen waarschijnlijk langer dan Bernadette in Sulawesi verblijven om nog een paar bijzondere snorkelgebieden in het zuiden van het eiland te bezoeken, gaan misschien nog een uitstapje maken naar de Filippijnen, waarna we zullen doorreizen naar Bali om Elsa en de mannetjes te bezoeken. 

Zij stuurde ons in het weekend foto’s toe van haar zonen. Yuda maakt zijn huiswerk aan het tafeltje dat papa Ketut voor hen timmerde, Damai staat in winterkleding met een van onze golftrofeeën in zijn hand. We kijken uit naar een weerzien met hen. We keren naar Bali terug als echte toeristen. We gaan dan ook niet de voormalige eigen villa huren. We zien wel waar we terechtkomen; als er maar een zwembad is... ik heb mij voorgenomen Yuda deze keer te leren zwemmen met zwemvliezen en een snorkel! In oktober zullen we dan naar Spanje terugkeren voor de jaarlijkse medische controle van mijn liefje.

Morgen gaan we op de eigen golfbaan weer een rondje lopen, deze keer met onze vrienden Ger & Monika. Het wordt een mooie dag volgens de weervrouw. Sinds de verkoop van de villa in Bali loop ik verlicht over de baan. Mijn afslagen gaan goed, de ballen landen veel verder; dat geldt niet alleen voor mij maar ook voor mijn liefje. Toen wij onlangs met onze vrienden Roland en Frans speelden, merkten zij op dat wij beiden zoveel beter spelen dan vorig jaar. Ik schrijf dat vooral toe aan de ontspanning die op onze schouders neerdaalde.

Writer’s block

Het bloggen valt mij thans niet mee. Er gaat zomaar een week (of meer) voorbij dat ik niet weet waarover ik zal schrijven. Ik vind die impasse niet leuk maar het is wat het is. Niet dat ik niets te doen heb of niets heb te melden maar de blogknop staat momenteel op ‘uit’. Ik weet niet precies waaraan het ligt... Mijn liefje noemt het een ‘writer’s block’. Ik ben het ermee eens. vind het intrigerend want er zijn best verhalen te vertellen...

Zo had ik onlangs een afspraak met de assistent van de burgemeesteres van Orihuela Costa over allerlei lokale zaken, was er veel te doen rondom een grote lekkage in onze eigen woonwijk, maakte ik een afspraak met een loodgieter om geuren in bepaalde woonblokken te voorkomen, kochten mijn liefje en ik een kastje dat Spaanse televisie mogelijk maakt (goed voor onze talenkennis!), waren we uitgenodigd op een house warming party bij de president van de vereniging die als niet-golfer een prachtige villa kocht aan de golfbaan van Campoamor, gingen we langs bij een makelaar om te zien wat er zoal te koop staat in andere wijken, golfden we met de buurmannen, zijn we bezig met de planning van een aanstaande verre reis (Sulawesi). Aan dat alles ligt het dus niet. Ik hoop dat de schrijfzin weldra terugkeert. De blogger zwoegt voort. Ik geef het nog lang niet op!

De eerste Koningsdag volgde, 4 en 5 mei vonden plaats. Ik volgde dat alles op mijn manier. In de aanloop naar de herdenkingsdagen las ik digitale boeken als ‘Every man dies alone’ (Hans Fallada), ‘The last Jew’(Noah Gordon), ‘2666’ (Roberto Bolaño) en ‘Hunting Eichman’ (Neil Bascomb). Stuk voor stuk indrukwekkende verhalen -niet persé recent- die ik van harte aanbeveel. Op de avond van 4 mei keek ik naar de verfilming van de jongen in de gestreepte pyjama, het boek van John Boyne dat mij ontroerde tot de laatste bladzijde.

Gisteren golfen we nogmaals met Frans en Roland, die in hetzelfde appartementsblok wonen als wij. Het zijn leuke kerels die goed kunnen golfen en serieus met de sport bezig zijn en dat inspireert. Alhoewel een van de regels is dat je elkaar geen adviezen mag geven tijdens het spel, luisteren we graag naar hun mening en tips. Met hen spelen we nooit met het mes in de achterzak. Dat is anders als je aan een officiële wedstrijd meedoet. 

We speelden op golfbaan ‘Vistabella’, met werkelijk prachtige vergezichten. Het is een uitdagende, heuvelachtige baan. Sommige holes waren zeer intimiderend: op hole 1 lag een bunker zo groot als het grootste klaverbladknooppunt van Nederland. Welbeschouwd lag er iets dergelijks op elke hole. Het was dan ook onvermijdelijk dat mijn bal regelmatig in zo’n zandbak landde. Ik raakte vier ballen kwijt; eentje in hoog gras, een sloeg ik achter een hek en twee ballen kwamen in een grote waterpartij terecht. Dat zijn acht slagen (inclusief strafpunten). Ik verloor wederom van mijn liefje, die aan een ware triomftocht is begonnen. Met de mannen scherpten we nog wat regels aan. Een rondje golf wordt doorgaans gevolgd door een gezamenlijk hapje en een drankje. We zijn alle vier smulpapen. 

Vanavond komen ze bij ons eten. Op het menu staan: versgebakken foie met gebakken appel, overgoten met zelfgemaakte Pedro Ximenez-saus. Risotto met een selectie van bijzondere champignons en truffelolie. Het toetje bestaat uit mandarijnen in cointreau met een bolletje vanille-ijs.

Aanstaande zaterdag gaan we met hen meedoen aan een internationaal landentoernooi dat onze eigen golfbaan organiseert. Elena, de Spaanse manager van de baan, smeekte ons mee te doen. Het team Nederland was op dat moment nog maar drie leden groot. We zwichtten. De oranje polo’s liggen al klaar. Vanavond en later in de week komen enkele van onze beste vrienden in hun appartement op Campoamor aan. We verheugen ons op hun komst.