Wat zijn hun amfibities?

Gisteren sloten we ons golfseizoen voorlopig af met onze vrienden Joan & Ben. Ondanks de hitte speelden we allemaal een goede ronde. Joan heeft een 180 graden swing en Ben is eveneens een verdienstelijk golfer maar hij is vooral de beste coach van Orihuela Costa en omstreken. Het was heugelijk dat ik overtuigend won van mijn liefje. Alles liep gesmeerd: ik had geen enkele air swing, topte de bal niet één maal, lag slechts in één bunker. Ik liep de baan af met enkele parren waaronder één dankzij een heel lange put op hole nummer 9 (par 5). ¡Alegria! Ben & Joan vliegen dit weekend naar Nederland terug maar wij kijken ernaar uit hen weer te zien in September. Joan zal in die maand haar 50^ste verjaardag vieren.

Op mijn iPad mini kijk ik af en toe naar het verloop van sportwedstrijden, zo ook naar het tennistoernooi op Wimbledon en de PGA Tour in Frankrijk (Golf). Ik ben heel blij met mijn apparaatje. Zo’n schootcomputer maakt de wereld vele malen kleiner; ik kan mij geen leven voorstellen zonder dergelijke electronica. Wat je niet op televisie kunt zien, kun je toch bekijken. Dit zijn hoogtijdagen voor een sportliefhebber. Zelf sporten en naar sport kijken is -bijna- even leuk.

Vanavond gaat het Nederlandse elftal voetballen tegen de selectie van Costa Rica en mijn liefje en ik zitten voor de buis, in oranje outfit. De bijnaam van het Costa Ricaanse elftal is Los Ticos. Zij zijn ervan overtuigd dat ze Oranje zullen verslaan, zelluf denk ik dat Las Naranjas de Ticos blijvend op achterstand zullen zetten. (Dat wordt ook wel wishful thinking genoemd.) Het werd alsnog een spannend WK-toernooi, iets wat ik voor aanvang niet vermoedde. Nederland zou 'zomaar' in de finale kunnen komen en die kunnen winnen...

Mijn liefje en ik bezochten Costa Rica in 2004, als onderdeel van een rondreis door Midden-Amerika. Tijdens die reis vond de vernietigende tsunami in Zuid-Oost Azië plaats; dat zal ik niet gauw vergeten. Net als ik mij altijd zal herinneren waar ik was toen de aanslag op het World Trade Center in New York (2001) plaatsvond: wij waren aan boord van het zeilschip Club Med 2 om de 50^ste verjaardag van mijn liefje te vieren. De cruise voerde ons langs vele plekken in en aan de Middellandse Zee.

Als je in die tijd voer, gingen wereldgebeurtenissen langs je heen. Er was geen internet aan boord, van wi-fi op een schip was nog geen sprake. We gingen in Barcelona van boord en wandelden naar het centrum. Wat allereerst opviel, was de vreemde stilte in de stad. Op een bepaald moment zagen wij mensen rond een tv op een terras staan. De spanning was voelbaar. Wij liepen erheen en zagen een groot vliegtuig een van de torens van WTC binnenvliegen. Dat beeld schokte ons diep. Onthutst liepen we naar het schip terug voor de laatste avond aan boord. Die werd niet bont, de verjaardag van mijn liefje werd evenmin uitbundig gevierd.

Van het 2004-bezoek aan Costa Rica bleef vooral de indrukwekkende natuur mij bij. Onder begeleiding van een kundige plaatselijke gids bezochten we een regenwoud, we zeilden aan een kabelbaan boven de boomtoppen en we voeren over een brede rivier met veel dierenvertier langs de oevers. Daar zagen we onder andere luiaarden in de bomen, waterschildpadden op elkaar, gieren, kleine en grote slangen, diverse vogelsoorten, kleurrijke kikkers, grote vlinders.

En we zagen bananen, rijen bananen! We maakten een excursie over een bananenplantage van Dole. De lokale gids nam zijn werk uiterst serieus: hij was lyrisch over de vrucht, de vele vitaminen en mineralen, de antivirale werking, de verschillende rijpingsfasen, de smaak, de kleur, enzovoort. Met toestemming plukte hij een bloeiende bananenplant die hij vervolgens langs de ingezetenen van de toeristenbus liet rouleren. Hij bleef maar ‘banana, banana’ zeggen terwijl hij de rode plantenpunt -gewenst of ongewenst- intiem betastte. Zijn presentatie werkte op mijn lachspieren.

De Volkskrant kopte vanmorgen met 'Het Wonder van Costa Rica'. Het land is de gelukkigste natie ter wereld, volgens de Happy Planet Index. De helft van het land is beschermd natuurgebied, onderwijs is gratis, het heeft geen leger. Kom er eens om in die regio?! Men blijkt daar nu ook nog goed te kunnen voetballen. De recent gekozen goed opgeleide, niet-corrupte president van het land is groot fan van de Ticos. Zelfs als ze niet van Nederland winnen, zijn het helden volgens elk van de vijf miljoen ingezetenen van het land. De groene boomkikker van Costa Rica is niet alleen groen. Op een dag als vandaag krijgt die combinatie een bijzondere betekenis. De oranje keepershandschoenen en voetbalschoenen zie ik als een positief voorteken. Wat de ambities van de elf van Costa Rica ook zijn, ik hoop dat Oranje het in Salvador gaat redden!