Knijnekop kreeg gelukkig helemaal ongelijk: we
voeren driemaal uit naar de Whitsunday Islands bij doorgaans blauwe luchten. Op
maandag viel wel een tropische bui maar die hield niet langer dan 15 minuten
aan en daarna knapte het weer zienderogen op. We voelen ons grote bofkonten met
dit weer, in deze tijd van het jaar en op deze locatie. Ook dit deel van
Queensland heeft een regenseizoen, net als Bali. Elsa appte enkele dagen na ons
vertrek dat het seizoen waarlijk begon met zware regenbuien.
Het leven is eenvoudig op het water. Ons laatste
zeil- en snorkeluitje langs de Whitsundays was met een fameuse schoener die
oorspronkelijk in Tasmanië werd gebouwd. Het schip heet de Derwent Hunter, werd in 1949 in deplorabele staat aangetroffen in
Queensland, gerepareerd en opnieuw klaargestoomd om een passagiersschip te
worden. Dat was nadat het vele andere nautische functies bekleedde in de
voorafgaande eeuw, zelfs als piraten- en onderzoeksschip. Het was mooi zeilen
met deze tweemaster, met een bont gezelschap aan boord. Veel buitenlandse
toeristen, enkele Ozzies, zowaar drie damessetjes.
Voor snorkelen deden we Bali Hai (voorheen Black
Island) en Longford Reef & Sand Bar aan; de eerste plek was nieuw voor ons,
de tweede niet. Longford is een reep zand die op het rif ontstond doordat onder
andere papagaaivissen het zand dat ze met hun papagaaienbek van rotsen schrapen
daar uitspuugden. Deze vis is in staat tot een productie van 90 kilo per jaar! De
vorige keer dat we daar snorkelden liet mijn liefje de activiteit aan zich
voorbijgaan. Terwijl Bernadette en ik snorkelden, wandelde zij over de Sand Bar.
Het was errug mooi onder water en vanwege de lage waterstand kon je het koraal
en de vissen bijna aanraken. Bij wijze van spreken dan. Koraal, een levend
organisme, bekijk je namelijk op afstand want door een aanraking kun je het
beschadigen en zelfs doden.
We keerden naar de Whitsunday Islands terug op
een zonovergoten dag, met een beetje wind in de zeilen. Op beide snorkelplekken
zagen we die dag schildpadden. Wow. Het was Bernadette die mij op een groot
dier attendeerde in het water rondom Bali Hai. We lijken er patent op te
hebben: ook tijdens onze gezamenlijke rondreis in Sulawesi (2014) was het
turtle galore. We maakten wederom een bijzonder moment mee: de grote loggerhead
lag aanvankelijk te rusten op de bodem van de zee waar we het dier met
argusogen volgden. Op enig moment steeg het op naar het wateroppervlakte,
ongeveer één meter van onze neus en mijn camera. Het hapte zuurstof en in één
oogopslag zag ik dat de boot in het verlengde van de grote schildpad lag. Klik.
Het leverde een mooi plaatje en een fijne herinnering op. We zijn klaar met
snorkelen op de Whitsundays. We geven de gevoelige lippen voorlopig rust. Ik
denk niet dat we te water zullen gaan in Tasmanië… het eiland ligt dermate
dicht bij Antarctica dat ik vermoed dat het te koud zal zijn voor onze verwende
lichamen maar die zeepaardjes trekken nu al aan mij… We zullen zien.
Het is hier tevens mangoseizoen, ook daarmee boffen we; Bernadette
nog het meest want het is haar favoriete fruitsoort. Een uitje naar Bowen,
epicentrum van de mangoteelt, mocht dan ook niet uitblijven. We fotografeerden
haar staand en liggend voor, naast en achter een groot mangobeeld bij het
binnenrijden van de stad. Alleen d‘rop ging niet want het apparaat is tien
meter hoog. We kochten een aantal onbespoten mango’s uit eigen tuin bij een privéstal-aan-huis
voor $ 1.50 per stuk, ongeveer één euro. Een koopje, temeer daar het de
lekkerste ter wereld zijn: de soort heet Kensington en stamt uit de tijd dat
Queensland werd aangedaan op de handelsroute naar en van India. Ik vraag mij
vaak af hoe de ontdekker van iets überlekkers (als de mango) te werk ging…
iemand moet iets voor het eerst uitproberen maar dat kon altijd de dood tot
gevolg hebben, als het betreffende product giftig bleek te zijn. De kleur rood
duidt in de natuur regelmatig op iets giftigs en een rijpe Kensington-mango
heeft rozerode wangen. Ze zijn echter vurrukkulluk. We zwommen in Horseshoe
Bay, lunchten aan het water terwijl rainbow lorrikeets een vliegshow voor ons
opvoerden.
Binnenkort vliegen we terug naar Sydney waar ons nieuwe
hoogtepunten wachten: we gaan het oudejaarsvuurwerk rond de Sydney Harbour
Bridge met eigen ogen aanschouwen vanuit Café Sydney, waar de akela maanden
geleden een tafeltje voor drie reserveerde. Op 1 januari doen we de
nieuwjaarsduik vanaf Bondi Beach. Reizen is verslavend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten