Het weerzien met onze vriendinnen was goed, we
herkenden ze al van verre. In de afgelopen tien maanden brachten de dames
veranderingen aan in hun lifestyle en dat was hen aan te zien. Ze werden heuse
slanke dennen, sommige omstanders zijn zelfs van mening dat het té is. De
meiden hangen geen dieet aan maar luisterden wel goed naar de opvattingen van
een gepromoveerde voedingsdeskundige. Die persoon beweert dat als je geen olie
in de voeding gebruikt, de (overtollige) vetten van het eigen lichaam worden aangesproken
en weggewerkt. Het werkt.
Er is geen olijfolie of boter in de keuken- of
koelkast te vinden, ze eten meer thuis en als ze uit eten gaan, wordt er geen
gebakken of gefrituurde gerechten besteld. Ze koken in bouillon of water,
yoghurt en andere hapjes zijn low fat. En ze reduceerden hun suikerinname
drastisch. Verder doen ze alles, zoals ze voorheen deden. Wij waren twee van de
weinigen, aldus de dames, die niet oordeelden over hoe ze eruitzien. Mensen vragen
of ze ziek zijn, vinden het onverstandig wat ze doen, proberen hen op andere
ideeën te brengen of te verleiden met voedsel dat ze niet meer willen eten. Ze
voelen zich er heel goed bij, zijn energieker en fitter en daarom gaat het.
Bovendien vind ik dat ze er goed uitzien.
Verder is het als vanouds. We praatten lekker
bij. Al is het bijna twee jaar geleden, het voelt alsof we elkaar recenter nog
ontmoetten. Dat heb je met goede vrienden op afstand: je kunt elkaar lange tijd
niet hebben gezien of gesproken, zodra je weer bij elkaar bent, pak je de draad
zonder dralen weer op. Julie werkt nog steeds bij het kantoor waar ze voorheen
werkte, voor klanten met bijzondere projecten. Met haar hoogbejaarde moeder Pat
gaat het minder goed: ze heeft thans een virus die maakt dat wij haar niet
mogen bezoeken. Kasian.
Claire werd afgelopen jaar voor het eerst opgenomen
in het seniore damesteam van bowls waar zij de eer van New South Wales met
sukses verdedigde. Haar team kwam ver: ze werden tweede in de
landskampioenschappen (achter team Queensland)! Ik zag haar agenda van de
afgelopen maanden… Pfffff. Alleen al het aanzicht is vermoeiend. De vrouw is
een natuurtalent; ze beoefent de sport nog niet zo lang maar wel geconcentreerd
en fanatiek. Nu wordt er genoten van een welverdiende stop.
Ook voor Lucy-the-Furry-Princess brachten we
kadootjes mee: pop DIVA om mee te spelen, hondensnacks als beloning na kunstjes.
Lucy is namelijk een circushond. Ze is intelligent en nieuwsgierig. Claire, voormalig
oprichter en eigenaar van een succesvolle pre-school (onderwijs aan kleintjes,
voordat ze naar de lagere school gaan) is een begenadigd coach - ook voor
slimme hondjes! We kregen een optreden met een kunstje waarbij ze de deksel van
een kleine pedaalemmer opent om de snack eruit te pakken. Ik vond het leuk dat
de hond ons herkende; ik houd van dit diertje, ze is heel lief en grappig.
Het weer is hier niet stabiel. De ene dag is het
strakblauw, heet en plakkerig, de volgende dag kan het tien graden Celsius
koeler zijn met bewolking; met voor 's avonds een truitje. We hebben nog niet
met elkaar gezwommen en zij niet zonder ons. In de aanloop naar de feestdagen zijn
er nu al veel kerstfeestjes: die van de woonwijk, van kantoor en diverse sportclubs.
Wij zijn dus met plezier oppas voor de hond.
Zelf maakte ik een bordspel voor hen. In het
verleden deden we spelletjes en quizzen met elkaar, tot grote hilariteit. Deze
keer is het een soort ganzenbord met vragen over Australië-Spanje-Nederland.
Soms zijn het echte kennisvragen (hoe groot is een babykangoeroe bij
geboorte?), andere kaarten bevatten werkelijk wacky wetenswaardigheden (wanneer
vond de laatste dodelijke spinnebeet plaats?). De competitie barstte los.
Mijn liefje is druk met het vervolmaken van onze
reis door Australië met Bernadette die volgend weekend aankomt. We gaan onder
andere door Tasmanië cruisen in een kampeerwagen maar dat doen we in de drukste
periode van het jaar. Het aantal plekken op de campings is daar beperkt dus
Julie & Claire raadden ons aan op toeristische plaatsen, zoals Craddle
Mountain, een staplaats te reserveren in het Nationale Park. Anders moet Ber,
beginnend kampeerder, haar grote boodschap in the wild doen en dat will zij
niet op haar geweten hebben…
De dames hebben weliswaar wifi-verbinding in hun
huis maar ze weten de toegangscode niet meer (dat was in 2014 niet anders). Ook
nu kunnen wij onze electronische apparaten dus niet aansluiten op het web.
Vertel mij iets nieuws over Innovation Nation. We kruipen dus af en toe achter
de desktop van Julie om daar onze dingen op het web te doen. Groeten uit de
Cronulla Beachclub, met publiek wifi zonder vouchers of code. Joehoe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten