Lieve, kleine waterman

Vandaag is Damai jarig, het is zijn zesde jaardag. Normaliter sturen we een grote verjaardagsdoos naar onze vriendjes in Bali maar gezien de drukte van de afgelopen weken, kwam het er deze keer niet van. Mijn liefje en ik verzonnen een ander plan voor het mannetje dat naar ons werd vernoemd. Wij legden het plan aan moeder Elsa voor: een ‘kupon fun’ waarmee de jarige en zijn broertje weer een uitje naar Krishna Funtastic Land kunnen maken, een zeer gewaardeerd pretpark in het noorden van Bali. Wij bezochten het park in december 2016 met hen en zij genoten naar hartelust. Destijds zag ik hen de grootste ogen opzetten tot nu toe. Er bleven attracties over om te bezoeken, zoals botsautootjes en een echt vliegtuig op het terrein.

Elsa vond het een leuk plan, wij maakten daarop het toegezegde geld over. De jongetjes zijn te jong om alleen in attracties te gaan dus we hielden rekening met Indonesische chaperones. Uitstel tot papa Ketut terugkeert van zijn Amerikaanse cruiseschip (april/mei) is geen optie. Later vandaag gaan we skypen met de jarige Job. Wij zullen hem in die sessie de rijkgeïllustreerde waardebon symbolisch overhandigen.

We vierden bijna geen feestje vandaag... Afgelopen weekend stuurde Elsa ons namelijk een foto met het verhaal dat Damai in de problemen raakte tijdens een spontaan zwempartijtje in een plaatselijke rivier. Zelf kan zij nog niet goed genoeg  zwemmen (al oefent ze regelmatig). Zij stond aan de waterkant en keek hulpeloos toe. In december 2016 zwom de jongste in ons bijzijn voor het eerst van zijn leven los, zonder drijfmiddelen. We oefenden in de daarop volgende weken verder. Hij is een echte doorzetter, zijn uit-knop was niet te vinden. Mijn liefje en ik maakten in de loop der jaren waterratjes van de jochies maar ik realiseerde mij bij vertrek dat Damai nog een weg had te gaan.

In een recente krant las ik dat Bali momenteel een van de regenachtigste seizoenen meemaakt van de afgelopen decennia. Enorme regenval en hoge golven ontregelen het lokale leven. Ondanks alles sprong Damai afgelopen weekend spelenderwijs met zijn broer in een, wat mij betreft, onrustige rivier. Oh-oh. Zonder zwembroek, zonder Ploeff-pak. Jeugdige overmoed. Hij is ook een Watermannetje, qua sterrenbeeld. Verveling is een vijand, nieuw is interessant. Hij is eigenwijs, niet conventioneel, onafhankelijk. Het is duidelijk in hem te zien.

Elsa appte dat Damai dreigde te worden meegesleurd maar zich met zijn lange vingers aan een rots wist vast te kleven. Heeft hij wellicht -net als de tropische tjitjaks- hechtkussentjes op zijn handen? Hoe het ook zij, de goden waren hem gunstig gezind. Hij kroop de rots op en kwam ongedeerd uit het water. De goden-zij-geprezen!

Op de foto is geen paniek op zijn gezicht te zien (wel concentratie) maar die was er wel, volgens Elsa. Paniek in het water, aan de waterkant en vervolgens op 14.000 kilometer afstand. Eenmaal op het droge zei hij tegen zijn moeder: “dit is niet goed, we kunnen beter naar het zwembad gaan”. Dat vind ik ook een veel beter idee. Damai sliep in de daaropvolgende nacht goed. Zijn moeder vindt hem dapper, wij ook.

Sinds vandaag is hij weer een jaartje ouder en wijzer. Joehoe! Selamat hari ulang tahun, sayang Damai.