Shitty city?

De regelmatige lezer weet dat mijn liefje en ik een suksesvolle huizenjacht achter de rug hebben. Huis Numéro Uno, de woning die ons beiden op dag twee van de zoektocht bekoorde, werd onze uiteindelijke keuze. We kregen veel leuke reacties van familie en vrienden op ons aanstaande onderkomen. We gaan erop vooruit, volgens velen. Menigeen gebruikte uit eigener beweging Google Earth, Maps en Streetview om de nieuwe woonomgeving nader te bekijken. Ons werd meermalen om meer foto’s gevraagd maar die waren er tot voor kort niet. De foto’s op de website van de makelaar zijn ook niet om over naar huis te schrijven. Kijk nou zelf!

We reden in de afgelopen week weer even naar onze aanstaande woonplaats. We kunnen bijna niet wachten tot de overdracht, tellen de dagen af. Het oorspronkelijk Spaanse vissersdorp is nog deels omgeven door landbouwgrond. Er wordt zelfs venkel verbouwd; iets dat ik niet eerder in de natuur zag groeien. We slingerden en  slenterden door de straatjes. Opeens hoorde ik live-operagezang komen uit een van de woningen aan de rand van het duingebied. Toen ik door de poort gluurde, zag ik een grote, dikke man in een tentjurk staan galmen. Ik stak mijn duim waarderend naar hem op. In het eigen dorp hebben we een Spaanse Luciano Pavarotti met een stem die klinkt als een klok. Joehoe! Misschien iemand voor onze house warming party?!

Het aparte is dat we El Mojón spoedig na onze aankomst in Spanje ontdekten. Restaurante Mediterráneo was jarenlang favoriet, we namen (bijna) al onze vrienden ermee naartoe. Aanvankelijk stond het gezellige, wit-blauwe visrestaurant tegen het zandstrand aan. Na terugkeer van een overwinteringsreis was alles verdwenen; dat bleven we lang als een groot gemis ervaren. Makelaar Lorraine vertelde ons onlangs dat een van de werkneemsters er met de kas vandoor ging waarna de Spaanse eigenaar op bescheidener voet verder ging. Nu kun je alleen nog binnen zitten of op een eenvoudig buitenterrasje aan de overkant van de straat. Toen we er onlangs neerstreken voor een drankje en de lekkerste almejas a la marinera van de regio, troffen we hetzelfde meisje in de bediening als toen. ‘¡Hola chicas! ¿Que tal?’ Alsof we niet weg waren geweest.

Mojón betekent ‘teken’, vaak een stenen aanduiding van een territoriumgrens. Het aparte is dat El Mojón in twee gemeenten ligt: Pilar de la Horadada (provincie Alicante) en San Pedro del Pinatar (regio Murcia). Het restaurant ligt aan Murcia-zijde, ons nieuwe onderkomen ligt in Pilar. Ik las dat Pilar de la Horadada zich in de jaren '90 van de vorige eeuw losmaakte van de stad Orihuela en zelfstandige gemeente werd. Als dat niet was gebeurd, hadden we na de verhuizing nog steeds in Orihuela Costa gewoond!

De huidige burgemeester van San Pedro is, naar verluidt, ongelukkig met de ontstane situatie. Hij is ervan overtuigd dat er een fout is gemaakt bij het bepalen van de gemeentegrenzen aan de hand van die mojónes. Zijn gemeente zou met 20 meter moeten worden uitgebreid. Het geschil heeft geen betrekking op Playa El Mojón; dat strekt over alle gemeenten. Hij beroept zich op het tractaat van Torrellas uit 1315 waarmee acht jaar oorlog van de koning van Murcia tegen Castilla en Aragón werd besloten. We zullen zien wat de toekomst brengt.

Volgens Antonio, onze gestor die alle documentatie voor de aan- en verkoop in orde maakt, betekent mojón ook caca (poep) al vind je die betekenis niet in het gemiddelde Spaanse woordenboek. Ons deert het niet, wij vinden niet dat we in een shitty city gaan wonen! De overdrachtsdatum is vastgelegd, mijn liefje en ik doen twee transacties op één dag, bij dezelfde notaris. Bovendien kozen we een verhuizer.

Toen we eerder deze week onaangekondigd langs het huis liepen, waren de eigenaren op hun terras druk in de weer met opruimen. Net als wij, dragen zij hun woning zo goed als leeg over. Aan beide zijden is er dus veel te doen. Het zag er anders maar nog net zo gezellig uit. Een verhuizing is altijd een goed moment om de stofkam door de inboedel te halen. Mijn liefje en ik verhuisden samen reeds zeven maal, waaronder enkele keren buiten de landsgrenzen dus we deden de nodige ervaring op. 

Zij begon enthousiast aan het wegdragen van boeken. Bij mij ligt dat gevoeliger… Engeland was de eerste aderlating, Bali de tweede; daar liet ik bijna de helft van mijn boekenverzameling achter. Een huis zonder boeken is immers een lichaam zonder ziel. Dat is zij gelukkig met mij eens dus niet alles hoeft weg. Haar eigen boeken zijn bijna allemaal verdwenen.

Ook mijn verzameling zal eraan moeten geloven. Ik ben het met haar eens dat we de meeste boeken niet meer gaan herlezen. Evenmin wil ik beginnen met een bomvolle werkkamer. Van sommige werken is het echter moeilijk afscheid nemen… 

Wat sowieso meegaat, zijn alle Capitool-reisboeken van gedane reizen, een handjevol Lonely Planet-gidsen van nog te bezoeken landen, een stapel rijk geïllustreerde kunstboeken en kookboeken. Dat was gemakkelijk. Kado’s van vrienden in de vorm van boeken worden eveneens meeverhuisd.

Hierna kwam het pijnlijke gedeelte.

Ik maakte het muzelluf gemakkelijker door alle gebonden werken toe te staan alsmede gelauwerde boeken en schrijvers (o.a. winnaars van de P.C. Hooftprijs); dat leverde reeds een goede dwarsdoorsnede van Nederlandse en wereldliteratuur op. Vervolgens was ik coulant jegens boeken die speciale herinneringen dragen of bij mij terechtkwamen in een memorabele periode in mijn leven. Boeken uit mijn feministische periode, romans en boeken over damesliefde, gedenkwaardig biografisch werk. Van geliefde auteurs als Gerard Reve (en zijn biograaf Nop Maas), Arnon Grunberg, Hella Haasse, A.F.Th. van der Heijden, Connie Palmen, Martin Bril, Primo Levi, Paul Theroux, Chaja Polak, Ian McEwan en anderen mogen boeken mee. Het leverde ruim zeven meters leesvoer op, circa een derde van de huidige verzameling. Ik ben blij dat dit selectieproces erop zit. A shitty job.