Vlag en wimpel

De vlag kan uit: vandaag viert koning Willem-Alexander zijn 50e verjaardag. Om te gedenken dat hij een halve eeuw oud is, nodigde hij 150 mensen die op dezelfde dag dezelfde leeftijd bereikten, uit voor een feestelijk diner. Ik vond het een leuk initiatief. 
Het dichtstbijzijnde Oranjefeest vindt hier plaats in het park van Benijófar. Naar goed Hollands gebruik zijn er kraampjes met eerste- en tweedehands spullen en er zal de hele dag levende muziek worden verzorgd. Wij laten dit feest dit jaar (graag) aan ons voorbijgaan, al zal ik de hele dag mijn oranje outfit dragen.

Mijn liefje en ik keken gisteravond met miljoenen anderen naar het persoonlijke interview met de koning. Ik vond het een goed gesprek, met mooie momenten. Zoals toen hij eerlijk was over zijn rebelse pubertijd, zijn vader die worstelde met zijn Duitse roots en het gewicht van de Holocaust op diens schouders (zij het geen persoonlijke schuld), het verdriet om zijn broer Friso.

Ter gelegenheid van zijn verjaardag werd een nationale herdenkingsmunt geslagen. Dat ontwerp deed mij direct denken aan het Simplisties Verbond, believe it or not. (Een associatieve geest is een constante bron van plezier.) W-A begint aan zijn vijfde jaar als koning. Ik zette nog eens op een rijtje wat hij in zijn eerste 100 dagen in functie deed: Dodenherdenking en Bevrijdingsdag, opening van het nieuwe Ministerie van Defensie, staatsbezoek aan Luxemburg, tournee langs de Twaalf Provincies, handelsmissie naar Duitsland, staatsbezoek aan Denemarken, Veteranendag, staatsbezoek aan het Verenigd Koninkrijk, fotoreportage in de tuin van De Horsten. Zijn werk is voornamelijk ceremonieel van aard maar -net als Sander van de Pavert- ben ik blij met een man als hij op de troon. Gemiddeld 70% van de Nederlanders vindt dat hij het goed doet als onze majesteit.

Nee, dan Donald Trump. Slecht vier op de tien Amerikanen vinden dat hij het goed doet, als president. Morgen zitten zijn eerste 100 dagen in het ambt erop. Een bekende Amerikaanse historicus die presidentiële biografieën schreef, noemde nummer 45 onlangs ‘een vat vol tegenstrijdigheden’. Ik vind dat de understatement van de maand. Vóór zijn inauguratie stelde Trump uit eigener beweging een lijst van beoogde maatregelen samen, die hij in de eerste 100 dagen zou gaan treffen. Action Man als hij is, stelde hij na zijn inhuldiging formeel A 100-day Action Plan op, onder het mom This is my pledge to you [the American people].

Sinds anderhalve week slaap ik heel belabberd (die vermaledijde aanstaande operatie). Mijn liefje suggereerde dat ik minder tijd en energie besteed aan die vermaledijde Trump. Één ding weet ik zeker: dat ga ik niet doen. Er schuilt een razende reporter in mij! Ik vind het fascinerende maar tegelijkertijd deprimerende materie. Afgelopen weekend twitterde The Donald voor het eerst dat die 100-dagen termijn belachelijk is. Niets menselijks is mij vreemd dus ik begrijp waarom hij dat zegt en schrijft. Zijn lijst met prestaties in binnen- en buitenland is namelijk niet om over naar huis te schrijven. Madurodank, Mister President (mijn dank is klein)!

Amerikaanse kwaliteitskranten, politieke websites en opiniebladen zullen de kans niet laten liggen de verrichtingen van hun president te evalueren. Weinig tot geen van de beloftes maakte hij waar. Hij tekende weliswaar de meeste presidentiële decreten aller tijden maar grote beslissingen kwamen er niet (op de bommen op Syrië na). Het zou zelfs kunnen gebeuren dat de overheid na morgen in slaapstand gaat; het budget is op. Een brevet van onvermogen voor de Republikeinen, die immers een meerderheid hebben in het Huis van Afgevaardigden en de Senaat en bovendien een president uit hun gelederen. Tja. President Trump brak één record met vlag en wimpel: in zijn eerste 100 dagen bracht hij de meeste tijd door op de golfbaan, meer dan zijn drie voorgangers tezamen deden.