Geen kattenpis

We wonen in een heel rustige straat met voornamelijk Spaanse niet-permanente buren. Er is veel groenvoorziening in de buurt dus de hele dag hoor je het getwiet en gefluit van gevederde vriendjes. We hebben echter tevens twee notoire zwerfkatten in de omgeving, een beige-witte met een korte staart en een kleine zwarte. Ze worden helaas gevoederd door Argentijnse buren aan de overkant van de straat.

Mijn liefje behield ongevraagd twee katten toen zij en haar voormalige partner 30 jaar geleden uiteengingen en ik was helemaal geen katten gewend toen ik bij haar ging wonen. Porcelaine, een Siamese kater, en Scarlett O’Hara, een lapjeskat, maakten destijds nog twee jaar deel uit van ons gezin voordat zij op 18- en 19-jarige leeftijd overleden. Hij was eigenzinnig en macho, zij teruggetrokken, schrikachtig en tenslotte incontinent. (Ze kwam uit een asiel.) Ik heb goede herinneringen aan die diertjes, al staat de geur van kattenpis mij nog altijd tegen.  

We proberen het de zwerfkatten zo onaantrekkelijk mogelijk te maken om ons domein te bezoeken, zonder de beestjes in gevaar te brengen. Gif toedienen is wat mij betreft uit den boze. Bovendien is dat sinds 2008 bij wet verboden in Spanje al zijn zwerfkatten in het hele land een groot probleem. Daarvan hadden we geen last op twee hoog. We hebben nu geen hoge muur om ons huis en dat willen we graag zo laten. Je moet immers wel heel hoog bouwen wil je het winnen van de sprongkracht van katten.

We begonnen met een dure spray die katten op afstand zou houden. Het goedje spoten we op de muren en op het terras net achter de muur. Tegelijkertijd kocht ik gaas dat ik aan de tuindeuren bevestigde zodat de dieren niet meer tussen de spijlen van tuinhekken konden glippen. We bleven echter kattenpootjes zien, met omwoelde aarde in de plantenbakken. Vervolgens kochten we stenen om de bodem te bedekken en bloemen en planten in bakken werden van satéprikkers voorzien. We lijken het probleem voor het moment in de hand te hebben. Al enkele dagen zijn er geen sporen van kattenpootjes meer te zien. Bij de plaatselijke Lidl verkoopt men binnenkort een apparaat op zonne-energie dat katten met een hoge toon (niet voor mensen hoorbaar) op afstand houdt. We zijn niet voor één gat te vangen. Het wordt wellicht een lange strijd maar die gaan wij, tweevoeters, winnen!

Tja, elluk voordeel hep se nadeel.

De nieuwe vloer in de eetkamer is gelegd, de klusjesman kwam afgelopen week de laatste dingen in en om het huis ophangen. (Het wachten is nog alleen op mijn bureau; we zijn al een week over tijd...)

Het leek een goed idee: kruidenpotjes aan de patiowand. Daar kan een kat niet bijkomen. Mijn liefje bracht recent een verrassing mee toen ik vanwege mijn steeds sneuere heup wederom verstek moest laten gaan bij het boodschappen doen. Ze kocht twee leuke houders voor mijn geplande kruidenwand aan de zijkant van het huis. De volgende dag schaften we de meestgebruikte kruiden aan: mint, peterselie, basilicum en tijm. Het staat schattig maar het was van korte duur.

Twee dagen later hingen alle kruiden er namelijk verlept bij. Het is kennelijk te warm op die plek. De kruidentuin werd naar een schaduwrijkere plek op het zijterras verplaatst. Het risico bestaat nu weliswaar dat katten erop afkomen maar dat merk ik snel genoeg. Morgen ga ik cactussen kopen voor de potten aan de patiowand. Die zijn beter bestand tegen extreme omstandigheden.

En later deze week staat een bezoek gepland aan de chirurg, ter voorbereiding op de aanstaande heupoperatie. Na mijn verjaardag. Ook geen kattenpis.