Home is where the pool is

Ranomi Kromowidjojo vestigde eerder deze maand een nieuw record op de 50 meter vrije slag en is daarmee 's werelds snelste zwemster op die afstand, Maarten van der Weijden zwom onlangs in 18 uur het Kanaal op en neer waarmee hij zich in de selecte groep van (30) lange afstand-zwemmers schaart die dat met sukses ondernam. Ergo: Nederlanders zijn topzwemmers.

In de afgelopen weken wapperde hier regelmatig de rode vlag aan het strand en dan is zwemmen verboden. Het is vooral een verraderlijke onderstroom die het gevaarlijk maakt. Er zijn stranden waarop geen toezicht is; dan kun je te water op eigen verantwoording. In sommige badplaatsen krijg je forse geldboetes als je een rode vlag negeert, sommige zwemmers kunnen hun avontuur niet navertellen. Hoe zeer ik ook wens te zwemmen, een rode vlag weerhoudt mij ervan. De zee kent vele gezichten, ook wreed. De persoon die hier onlangs verdronk, blijkt een 61-jarige Spaanse man te zijn. 

We genieten hier thans van ongebruikelijke golven. Ze zijn dermate hoog dat je de einder nooit ziet. Bovendien volgen ze elkaar in rapper dan normaal tempo op en slaan ze enkele keren om, niet alleen in de branding. Wat je noemt: woelige baren.

Op die (sporadische) rode vlagdagen mis ik een zwembad. Er zijn straten in onze woonwijk waar bewoners gebruik kunnen maken van een gemeenschappelijk bad. Tijdens onze huizenzoektocht bezichtigden we twee panden in een dergelijke woongemeenschap maar ze voldeden niet aan de 3R-eisen van Rust, Ruimte en Ramen (licht). We bezichtigden twee bungalows met eigen buitenbad maar de huizen deden onze hartjes niet sneller kloppen. De leefruimte binnen was doorgaans te klein en te donker. Dit huis tikte alle boxen maar ontbeert dus een zwembad. Er is in principe ruimte op het eigen erf maar echte baantjes trekken zal dan niet aan de orde zijn; bovendien slokt het teveel terras op. In het zwemseizoen zijn we dus aangewezen op de Middellandse Zee en dat is doorgaans toereikend.

Pilar de la Horadada heeft twee (Olympische) gemeentelijke zwembaden: eentje  overdekt met beweegbaar dak en een open buitenbad. In de zomer wil ik daar niet  zwemmen vanwege drukte en de kans op schimmels of andere bacteriën. In het voor- en naseizoen is dat echter prima.

Vanwege de aanhoudende rode vlag na een bizarre zomerstorm vroegen we vriendin Emmy of we gebruik mochten maken van haar zwembadsleutel (Campoamor). Het badwater was ijskoud en dat was vreemd. Een Hollandse vakantieganger vertelde ons dat jonge zwemmers in de voorafgaande dagen last kregen van oren of oorontsteking. Men trof het bad niet schoon aan, een vettige filter lag op het water. Na klachten van bezoekers werd het bad geleegd en met schoon water gevuld. Inmiddels zwemmen we weer in zee.

Elsa deelde onlangs heugelijk nieuws met ons: de beide Balinese mannetjes zitten op zwemles. Soms gaan ze tweemaal per dag: om zes uur 's ochtends en om half vijf 's middags. Ze trainen soms urenlang. Het leuke was dat Yuda & Damai dat geheim wilden houden voor ons, zodat ze ons in december zouden kunnen verrassen. Inmiddels zwemmen ze beiden zonder hulpmiddelen maar het lukte ons in de afgelopen jaren niet om ze een goede beenslag te laten ontwikkelen. We zijn al lang blij dat ze waterratjes zijn.

Het gezin gaat in het weekend altijd naar zee of naar een plaatselijk zwembad. Het aantal openbare zwembaden neemt hand over hand toe in het noorden van Bali en dat is een goede zaak. De mannetjes kunnen zo hun zwemvaardigheid op peil houden of zelfs verbeteren.

Yuda was ongeveer twee jaar toen hij de smaak van zwemmen te pakken kreeg. Dat viel samen met de oplevering van onze villa in Noord-Bali met zwembad van semi-Olympische afmetingen. Hij kwam in die tijd tweemaal per week met zijn moeder  mee die onze huishouding bestierde. Een van de dingen die we op die dagen deden, was badderen. We kochten vlinders en opblaasspeelgoed voor hem en al snel was hij niet meer uit het water te slaan. Op de dagen dat hij niet bij ons kwam, zeurde hij zijn moeder aan haar hoofd over zwemmen.

Als ukkie genoot hij in stilte maar zijn gezicht sprak boekdelen: hij vond het geweldig. Mijn liefje was de kalme zwemjuf die hem vertrouwen gaf, zelf was ik van het gespetter en geplons. Ik deed iets voor, hij deed het na; in zijn tempo, op zijn voorwaarden. We dwongen hem nooit, dat was een belangrijke les die wij beiden leerden toen we zwemjuffen waren. Na vlinders kwam het Plouff-pak, een soort hansop waar we hem inritsten. Toen dat pak begon te knellen (kasian), kochten we een zwemvest in Spanje dat we in zijn verjaardagsdoos stopten en opstuurden. In 2013 was hij zover. De ironie wil dat hij die stap niet zette in eigen zwembad maar in het bad van een huurvilla waar we de vakantie doorbrachten. Onze eigen villa werd destijds ‘proef bewoond’ door Nederlanders die ons Domein aan de Balizee wilden kopen. (Dat deden zij uiteindelijk niet.)

Broer Damai was net één jaar toen hij begon met zwemmen; dat snellere tempo is niet verwonderlijk voor de nummer 2 in een gezin. De eerste keer dat we hem in zijn eigen zwembroek en vlinders te water lieten, werd een drama… toen hij eruit moest! Elsa vond het welletjes en tilde hem uit het bad. Op het droge blèrde hij de boel bij elkaar, stampte met zijn voeten op de vloer en wilde terug het bad in. Zijn schema liep enige vertraging op toen hij een keer onbedoeld van een groene krokodil gleed en eronder terechtkwam. Hij had toen een tijdje waterangst. Hij legde echter dezelfde route af als zijn grote broer: vlinders-Plouff-zwemvest. (Elsa bewaarde alle zwemspullen.) In december 2016 besloot Damai -bijna zes- dat het tijd was om zonder drijfhulp verder te gaan. Hij meldde het ons, trok zijn vest zelf uit en sprong in het diepe.

De manier waarop ze gingen zwemmen, typeert de beide mannetjes.

Elsa stuurde ons foto’s van de zwemmers toe. In Yuda’s birthday box van dit jaar zaten nieuwe zwembroeken en zwembrillen voor twee. Damai viert altijd mee. Inmiddels skypten we op verzoek van ex-jarige Yuda met hen… vanuit het grote internationale zwembad van Buleleng. Een live-reportage, zogezegd. Ze blijken niet alleen zwemles te hebben, ze werden lid van zwemclub ‘Garuda’. Trotse vader Ketut aanschouwde hun verrichtingen vanaf de tribune, wij via de camera. Ik hoop stiekem dat we in december samen kunnen gaan snorkelen bij Menjangan.