Een dag met veel hoogtepunten

Gisteren was zo’n dag! We begonnen met een gezellige Skype-sessie met onze  Balinese familie. Ze waren aangesloten en spraakzaam. De jongens hoefden we niet te vragen naar hun schoolervaringen, die deelden ze ongevraagd. Elsa vertelde dat ze afgelopen week ouderdag hadden over het programma van Yuda’s vierde klas. Voor hem begint dit jaar het serieuze schoolwerk. Hij krijgt nu elke dag huiswerk en eenmaal per week krijgt hij additioneel weekhuiswerk op. (Zijn goedgevulde rugzak hangt tot op de grond.) Hij vertelde ons dat hij op sportief vlak voor voetbal koos als keuzevak. Hij is nu al dermate goed dat hij mee voetbalt met de zesde klas, in zijn elftal zitten ook meisjes. We legden de mannetjes uit dat de Hollandse voetbalmeisjes het zó goed doen dat ze die dag misschien wel Europese kampioenen zouden kunnen worden.

Damai heeft het ook naar zijn zin in de eerste klas. Hij deed het woord in het Engels; we kregen een dans- en zangvoorproefje. Vol trots toonde hij zijn haaienhoed van papier: een zeeblauw ding met grote staart en imposante rugvin. Die interesse heeft hij van zijn witte surrogaat-oma! De hoed diende afgelopen week zelfs als brommerhelm, volgens zijn moeder. De kinderen worden op deze school erg gestimuleerd creatief te zijn. Het legt hen geen windeieren. Hier wordt zo de basis gelegd voor een beter leven!

We maakten met de camera een uitstapje langs hun fruitbomen (agave, banaan, limoen) en planten. Uit eigen ervaring weet ik dat gewassen gemakkelijk groeien en bloeien op de groeizame vulkaanbodem van dit Godeneiland. Bij die gelegenheid vertelden we hen dat we inmiddels onze vliegreis boekten. We gaan in december weer voor een maand naar Bali; dat valt deels samen met hun schoolvakantie. De mededeling ontlokte veel gejuich en intense blijdschap. Die mannetjes zijn van een bijna ondraaglijke leuk- en liefheid!

De zwempartij is eveneens een dagelijks hoogtepunt. Zaterdag bereikte het Middellandse zeewater een recordtemperatuur aan de Costa Blanca: 29 graden Celsius. De luchtvochtigheid is al enkele dagen torenhoog; daardoor kan de temperatuur 's nachts niet of nauwelijks dalen. Je hebt je nog niet afgedroogd na het douchen of je druipt alweer. Als ik drie zinnen type aan mijn bureau, zuigen mijn onderarmen zich aan tafel vast als de tentakels van een octopus. De functie CoolSense van mijn laptop floepte spontaan aan.

Op vrijdagochtend hadden we dikke zeemist. We konden de 16e eeuwse wachttoren van deelgemeente Torre de la Horadada vanuit het water niet zien. De mist trok echter snel op. Zo weinig als je boven water kon zien, zo glashelder was het eronder. Op zaterdagochtend troffen we een zee aan vol met pratende Spanjaarden. Onder deze omstandigheden is dat immers de beste bestaansplek. Het was een aparte ervaring: het geroezemoes dat zich over de kalme zee verspreidde. Zondag idem dito. Deze week ga ik weer proberen te snorkelen. De laatste keer dat ik dat deed was in januari in de baai van Bengalen (rondreis Myanmar) maar daar was niets te zien. Hier hebben we kleine riffen voor de kust en iedere zichzelf respecterende zwemmer zie ik met duikbril en snorkel te water gaan. We kijken deze week uit naar een paar onweersdagen. We hopen zo op wat verlichting.

Aan het einde van de middag zaten mijn liefje en ik in glimmend oranje voor de buis. Beter gezegd: we waren in 's lands kleuren uitgedost en glommen als hondenkeutels in het donker. We zagen de Leeuwinnen op jacht gaan. De voetbalvrouwen maakten hun belofte en hun team-yell ruimschoots waar: dit werd hún EK, zij waren goud. Het werd 4:2. Het derde doelpunt (uit een vrije trap) zal ik niet snel vergeten: een Deense verdedigster sprong over de naderende bal?! Zelf twijfelde ik geen seconde dat de Oranje-dames Europees kampioen zouden worden. De Zwitserse scheidsrechter vond ik wel wat streng met het toepassen van de regels - vooral in de eerste helft (sorry Rose-Marie & Ingrid). De goed spelende Lieke Martens werd verkozen tot speelster van het toernooi maar voor mij was er eentje beter: Shanice. We informeren de Balinese kereltjes vandaag dat de wanitas van Belanda kampioen voetballen zijn geworden. 

Die mooie zondag werd afgesloten met de derde uitzending van VPRO Zomergasten. Het programma staat of valt met interessante gasten en een kundige gastvrouw. Wat ik allereerst prachtig vind aan deze jaargang, is het decor dat is ontworpen door de 26-jarige Koen Steger uit Boxtel. Het gesprek speelt zich optisch af op het dak van een ondergelopen caravan. In werkelijkheid staat er 15 centimeter zeewater in vijverfolie in de studio. Gast & gastvrouw moeten naar hun stoelen via een loopplank. Goed gekozen voor een avondje televisie in de Lage Landen.

Gastvrouw Janine Abbring (1976) doet het beter dan verwacht, wat mij betreft. (Mijn verwachtingen waren niet hoog gespannen.). Vriend Diederik is van mening dat ze het programma versjtiert. Abbring onderbreekt haar gasten regelmatig en is te vocaal in het verkondigen van haar mening. Ik ging erop letten en hij heeft een punt. Wat ik echter een pluspunt vind, is dat er dit jaar relatief meer wordt gesproken dan vertoond. Zomeravonden in voorgaande jaren hadden soms meer weg van plaatjes kijken dan van een goed gesprek. Als kijker wil je toch vooral kennismaken met de gekozen gast?

Gast nummer drie was Glenn Helberg (1955); kinder- en jeugdpsychiater, zwarte man van Curaçao en homo. En dit waren zijn thema’s: insluiting (in plaats van uitsluiting), racisme en discriminatie. Met soms pijnlijke beeldfragmenten om te bekijken. Ik kende Helberg niet voor deze uitzending. Ik vond hem een boeiende en innemende persoon. Hij en Abbring sloten de avond dansend af. Op het dak van de caravan.