Scootmobiel met zijspan

De een na laatste keer dat mijn liefje haar oude vader aan de telefoon had, vertelde hij dat de huisarts hem na een recent medisch onderzoek nog minstens vijf jaar te leven gaf. Zelf zei hij dat hij het zo niet meer wilde... Mijn schoonvader is 91 jaar, ziet en hoort niet meer goed, zijn lichaam kraakt.

Dat was ooit anders. Mijn schoonvader is van oer-Hollandse origine (Groninger), groot, stoer en sterk, met brede schouders en flinke knuisten. Hij werkte keihard maar was er altijd voor zijn kinderen. Mijn liefje noemt haar vader de held van haar jeugd. Hij reisde jarenlang met mijn schoonmoeder in de caravan naar verre oorden. Zo reisden zij onder andere naar het Aziatische deel van Turkije, een bestemming die ik als reislustige Hollandse niet zo zal bereiken.

Toen ik mijn intrede in de schoonfamilie maakte, was hij de eerste die zijn armen om mij heen sloeg; een warm onthaal. Ik vond Henk aardig, zelfs ontroerend. Toen mijn schoonmoeder overleed, ruilde mijn schoonvader -op aandringen van zijn kinderen- de caravan in voor een kampeerwagen. Hij moest niet achter de geraniums gaan zitten. Hij reisde naar Spanje en Portugal om daar zijn oudste dochter en oudste zoon te bezoeken. Tijdens die rondreis ontmoette hij de Duitse Christel met wie hij een nieuwe relatie begon. De kampeerwagen werd ingeruild voor een personenauto en ze gingen samenwonen aan een Spaanse Costa.

Daar onderging mijn schoonvader een operatie aan een versleten knie; in een kliniek in Benidorm kreeg hij een prothese. Mijn liefje en ik begeleidden hem voor, tijdens en na de ziekenhuisopname. De revalidatie verliep echter niet goed. Mijn schoonvader is nogal eigenwijs en zich in acht nemen komt niet in zijn woordenboek voor… Nadat zijn partner ging dementeren, werd de zorgtaak voor mijn schoonvader te zwaar. Hij was zelf immers ook de jongste niet meer. Zij werd uiteindelijk gerepatrieerd en opgenomen in een Duits verzorgingstehuis, hij keerde naar zijn Nederlandse honk terug.

Daar wilde hij geen auto meer rijden. Hij ging voortaan fietsen, tot ieders opluchting. Fietsen bleek echter geen pretje vanwege zijn haperende knie. Er zit iets mateloos in  mijn schoonvader. Als hij fietst, gaat dat met tientallen kilometers tegelijk. De gewone fiets werd ingeruild voor een elektrische fiets. Daarmee viel hij regelmatig, werd opgelapt en door familieleden bij de Eerste Hulp opgehaald. Deze e-bike werd uiteindelijk ingeruild voor een scootmobiel. Hij kreeg les en ging weer enthousiast op pad. Zelfs daarmee blijk je te kunnen vallen! Als je probleemloos wilt deelnemen aan het verkeer, heb je goed zicht en gehoor nodig.

Als je ooit -bijna letterlijk- de hele wereld aankon, is aftakelen door ouderdom nóg moeilijker dan ouder worden op zich is. Zijn wereld wordt almaar kleiner, de geraniums komen alsnog op hem af. Daar is niets aan, dat begrijpen we.

Vorige week kreeg Henk last van hartritmestoornissen, hij voelde zich met de dag vervelender. Een kleinkind met medische professie ging met hem naar de huisarts die hem per omgaande in het plaatselijke ziekenhuis liet opnemen. Hij bleek een hartslag van 35 te hebben dus het is begrijpelijk dat hij zich slecht voelde. Met zo'n lage hartslag houd je een verouderd groot lichaam niet in stand.

Het waren spannende dagen. Zou zijn hart het begeven? Schoonbroer Marcel die ons onlangs in Spanje bezocht, was op dat moment met zijn partner op vakantie in Zwitserland. Hij hield ons echter via Whatsapp op de hoogte. Ook schoonzus Ineke deed dat via mail. Er zou een pacemaker worden geplaatst. Ik maakte mij zorgen over de mogelijke gevolgen van een operatie voor een 90-plusser. Ik weet wat de functie van een pacemaker is maar wist niets over het aanbrengen van zo’n kastje. (Als kind dacht ik trouwens dat het ding een ‘peacemaker’ heette.)

Ik surfte naar de website van de Hartstichting voor meer info. Daar las ik dat de implantatie onder plaatselijke verdoving wordt uitgevoerd en dat was een opluchting. De operatie duurt gemiddeld anderhalf à twee uur. Ook las ik dat de pacemaker sinds 1932 bestaat. Destijds was het een uitwendige apparaatje op een karretje. In 1958 kwam de inwendige pacemaker in gebruik. Ze worden steeds kleiner en krijgen steeds meer instellingen. In december 2012 werd de eerste draadloze pacemaker geplaatst maar die wordt voorlopig alleen op experimentele basis toegepast.

Inmiddels is de operatie achter de rug en is mijn schoonvader uitgerust met een inwendige pacemaker die hem helpt een constante hartslag van 85 te behouden. De volgende middag keerde hij naar huis terug. Hij moet het voorlopig rustig aan doen en ik hoop vurig dat hij zich daaraan houdt. Dat kan weleens tegen dovemansoren zijn gezegd (wordpun intended). Aan zijn slechte zicht en gehoor kan helaas niets meer worden gedaan. Ouderdom die met gebreken komt, is een zwaar proces. Dat weet ik van mijn eigen moeder. Niet alleen voor de bejaarde in kwestie, ook voor de naaste familie.

Mijn liefje belde hem gisteren op. De eerste pogingen mislukten; het klonk alsof ze een fax-apparatuur aan de lijn had (die hij niet heeft). Het bleef niet lukken. Zijn grote knuisten zaten waarschijnlijk aan de verkeerde knopjes op de telefoon... Vandaag komen ze de verbinding repareren. Met tussenkomst van broer Sjef en diens mobiel kon zij haar vader spreken. Hij voelt zich beter, kan er weer even tegenaan, naar eigen zeggen.

Na alle zomerdrukte gaan we naar Nederland om hem te bezoeken.