Merhaba!

Je snapt het al... er kwam geen blog uit mijn vingers tijdens de afgelopen twee weken. Wij gingen op rondreis door Turkije maar jij kon als lezer niet meereizen. Dat lag soms aan de kwaliteit van de lokale internetverbinding maar vaker aan het feit dat er geen ruimte was in mijn hoofd en in het drukke reisprogramma. Om je alsnog medereiziger te maken, plan ik een drieluik achteraf. Dit is deel 1. 

Al typte ik niets in de afgelopen twee weken, het wat een zeer beschrijvenswaardige reis. Turkije is prachtig, de geschiedenis van het gebied en het land is waanzinnig interessant, de natuur uiterst afwisselend en de Turken alleraardigst. Daarbij zou ik het kunnen houden, ware het niet dat ik graag blog over nieuwe reiservaringen. Dit land verdient bovendien aandacht.   

Maar waar te beginnen?! Het samenkomen van de reisgroep op de gloednieuwe luchthaven van Istanbul had wat voeten in de aarde. Als voormalig medebouwer van Heathrows Terminal 5 kon ik de plek wel waarderen. The Magic Starts There... maar niemand leek ons er op te wachten, de reisgids voor de komende twee weken was in geen velden of wegen te bekennen. We zwermden over het vliegveld uit op zoek naar een bekende naam of vlag. Iemand uit de reisgroep (Paulien) was echter zo verstandig het noodnummer van de Nederlandse reisorganisatie te bellen. Daar vertelde iemand haar dat dat we moesten verzamelen bij uitgang 14; dat zou in de reispapieren staan, maar geen van ons reizigers had die info. De gids echter wel. Eenmaal bij die uitgang, stond daar Şahin met een stapel papieren en een Turks vlaggetje in de hand. Hij bleek een alleraardigste, leuke man van middelbare leeftijd. Met een hippe bril en een staartje. Wij werden door hem vakkundig naar de bus geleid waar chauffeur Semih onze koffers en reistassen behendig in de comfortabele bus tilde. 

De reis kon beginnen!

Het welkomsdiner was georganiseerd in een soort wegrestaurant. Mijn pilav (rijst) was koud, er kon kennelijk geen toetje vanaf, er was geen glas bier of wijn te bekennen en van een groepskennismaking was evenmin sprake. Dat gaf mij te denken... Geen sterk begin van deze groepsreis. 

Het hotel in Istanbul bleek een Golden Tulip 5-sterrenhotel (Turkse sterren) in een sneue buitenwijk van de hoofdstad. Ver van alles en nogal desolaat ogend. De dag erna maakten we er een nachtelijke evacuatie mee. Mijn liefje en ik hadden een kamer op de negende verdieping. Op enig moment kwam er een serieuze, lange mededeling in het Turks door de speaker. Het was dus even wachten op de Engelse vertaling. Er was brandalarm en we moesten zo snel mogelijk naar beneden komen, niet met de lift. 

We schoten in de kleren -mijn liefje in lange pyjamabroek en op teenslippers maar wel in winterjas- en liepen gedisciplineerd langs de Exit-trap naar beneden. Het licht haperde op sommige verdiepingen. Soms werden we ingehaald door een jonge man of vrouw maar dat deerde ons niet. Wij hielden ons eigen tempo aan. Het stomme is wel dat we vergaten onze schoudertas met paspoorten, portemonnee met cash en creditcards mee te nemen, maar mijn kleine camera zat in mijn jaszak. Nogal slordig en dom voor ervaren reizigers als wij. Het goede nieuws is dat we nu een foto hebben als bewijs. Bij de receptie duurde het lang voordat het sein ‘brand veilig’ werd gegeven. Tja. Een Aziatische gast had in zijn kamer gerookt en het alarm in werking gezet. De sukkel. Het duurde wel even voordat we die nacht weer in slaap vielen. 

Istanbul is een grote, fascinerende stad op twee continenten: Europa en Azië. Die stad heeft net zoveel inwoners als heel Nederland. Met zijn vele fraaie moskeeën (onder andere de blauwe en de groene), het indrukwekkende paleis van een voormalige sultan (Topkapi Paleis), rivier de Bosporus die dwars er doorheen loopt en de beroemde Galata-brug er overheen; bekend van het interessante boek ‘De brug’ van de Nederlandse auteur Geert Mak. Met de museumkaart in de hand kwamen we overal zonder probleem binnen. We voeren over de rivier, genoten van het Tulpenfestival in de stad; een aantal parken was eerder beplant met duizenden bollen om het festival tot leven te brengen. 

We bezochten de Grote Bazaar waar mijn liefje wollen handschoenen kocht van een Armeens mannetje dat daar een kleine kledingkiosk had. Het was er namelijk berekoud. Daarin hadden we ons danig vergist maar wij waren niet de enigen. Een aantal andere groepsleden kocht er wollen mutsen. De stad ligt weliswaar niet hoog maar als de wind waait, voelt het er ijzig aan. Mijn liefje had te weinig winterkleding bij zich dus we droegen mijn (twee) hoodies om en om. Een zelfbewuste vrouw wil niet elke dag hetzelfde gekleed gaan. Eens een modepopje, altijd een modepopje... De weersomslag kwam op het traject na Ankara. 

Het lijkt mij terecht iets op te merken over de groep waarin we reisden. Jarenlang gingen mijn liefje en ik samen op pad. Nu besloten we weer eens in groepsverband te gaan reizen. (Voor aanvang was mij door mijn wederhelft dringend gevraagd coulant te zijn jegens anderen...) Welnu, de meeste groepsleden waren heel aardig, op een enkeling na. Mijn liefje en ik kregen snel aansluiting bij een deelgroep van gelijkgestemden. 65-plussers die elkaar in verschillende combi’s al ongeveer 50 jaar kenden. Onderhoudende, bereisde mensen met intellect en humor en een grote interesse in geschiedenis en andere culturen. Ze kenden hun klassiekers. Wij bleken bij hen te passen. Het klikte en dat zorgde voor extra reispret. Twee weken later namen we afscheid van elkaar met stevige hugs. Teşekkür ederim! 

Er zat een aantal goede fotografen in deze groep, met goede camera's. Mijn eigen webalbum bevat ruim 1.000 foto’s. Die vind je in de rechterkolom van mijn blog. Je hoeft alleen maar op de omslag te klikken. In mijn vorige blog schreef ik dat ik verwachtte dat Turkije een fotogeniek land is. Dat blijkt zo te zijn. Wow! 

Dit was een selfie-reis. Wij maakten veel foto's van onszelf maar anderen in de groep schoten eveneens plaatjes van ons setje. Regelmatig heel leuke en dierbare. Ook die tref je in het album aan. Met een dergelijk plaatjesboek kun je een heel beeldend (reis)verhaal vertellen. 

We snoepten af en toe van Turkish Delight, kochten chocola met pistachenootjes, trakteerden in de bus, probeerden desserts uit, bestelden en deelden ettelijke overheerlijke mezze-schotels. Dat waren onze favoriete Turkse tapas. Mijn liefje en ik kochten twee prachtige pistachetaartjes bij baklava-juwelier Hafiz Mustafa in de hoofdstad en vergaten ze mee te nemen. Ze bleven achter in de minibar van de hotelkamer. Voor de schoonmaakster, had zij ook een goede dag! Mijn dag begon met een kom Turkse yoghurt, in diverse uitvoeringen. Bij mijn ontbijt had ik graag wat meer vers fruit gegeten maar een beker versgeperst granaatappelsap gedurende de dag maakte dat gemis vaak goed. 

Op mijn verjaardag bezochten we het slagveld en de herdenkingsplek van Gallipoli (Eerste Wereldoorlog) en de oude stad Troje. Niemand in ons reisgezelschap kende de geschiedenis van deze veldslag. Desalniettemin raakte men onder de indruk. Vooral de tekst van Atatürk op een muur bij de vele graven... 'Those heroes that shed their tears and lost their lives, you are now lying in the soil of a friendly country. Therefore, rest in peace [..]'. Later in het hotel in Kusadasi ontmoetten we een groep Australiërs en Nieuw-Zeelanders die naar Turkije reisden voor de herdenking op Anzac Day (vandaag, 25 april). 

We lunchten die dag met de dames en Martin in een leuk restaurant aan de binnenhaven waar mijn liefje het gezelschap trakteerde op een mooi glas wijn. 's Avonds werden Belgische medejarige Gust en ik door de reisorganisatie gefêteerd met een grote chocoladetaart. Een gewaardeerd gebaar. De jarigen bliezen samen de kaarsen uit, iedereen in de groep ontving een stuk taart. 

Alcohol is een ander vermeldeswaardig onderwerp. Zeker in een seculiere staat, zoals de vereerde oprichter Atatürk het oorspronkelijk bedoelde, maar die gaandeweg religieuzer werd. De oude leider zou zich in zijn graf omdraaien... Zijn portret hing nog overal. En overal wapperden vlaggen met zijn portret erop. Aan gevels van individuele huizen, van musea en overheidsgebouwen. Hij wordt nog steeds zeer vereerd door de meeste Turken. En terecht. Wat die ziener allemaal bedacht voor 'zijn' jonge republiek, na de afbrokkeling van het Ottomaanse Rijk en de Turkse onafhankelijkheidsoorlog: afschaffing van het sultanaat, scheiding van kerk en staat, politieke hervormingen (onder andere het opzetten van het eerste parlement en de eerste regering), gelijkheid tussen vrouwen en mannen, onpartijdigheid van de rechterlijke macht, onderwijshervormingen, hooggeletterdheid onder burgers, enz. Zijn zwart-wit portret hangt hier nu als magneet in de keuken.  

Ons eerste hotel in Istanbul bood gasten geen alcoholische drank aan. Dat viel de meeste van ons rauw op het dak. Vakantie zonder glaasje bier of wijn? Onbespreekbaar! Zijn we verwend? Nee hoor, we zijn levensgenieters. Er werd op de eerste avond onderhandeld met de eigenaar van een winkeltje om de hoek over drie flessen Turkse wijn voor €75 maar zo desperaat waren we niet. Daarna zorgde onze seculiere reisleider Şahin ervoor dat we dagelijk naar een locatie gingen waar we een glaasje konden drinken bij onze lunches. Het duurste glas wijn dat wij dronken, kostte €15. Later konden we in alle hotels ’s avond een glaasje drinken bij onze buffetkeuze. Wel tegen de hoofdprijs. Mijn liefje werd overigens ook fan van het lokale bier Efes, in een rondbuikig flesje. 

Şahin was de perfecte reisleider, wat ons betreft: klant- en oplossingsgericht, zeer aimabel en kundig en met een goed gevoel voor humor. Het neemt mij zeer voor iemand in als hij of zij hard om de eigen grappen kan lachen. En dat deed'ie! Als kind groeide hij in Spangen Rotterdam-West op maar keerde met zijn familie naar Turkije terug toen hij 17 jaar oud was. Zijn Nederlands was inmiddels wat stoffig en sterk beïnvloed door Engels; dat leidde soms tot vermakelijke versprekingen. Een aantal van zijn uitspraken raakte gevleugeld: gehakte ballen, gewassen beelden, Ottomaanse rijkdom (Rijk), granaataardappel, waarheidsteller (waarzegger), een man zonder buik is als een huis zonder balkon. En heel veel meer. Dat alles droeg bij aan de uitstekende sfeer in de groep.

We legden duizenden kilometers af tijdens deze rondreis, over uitstekende wegen. Je kunt veel over president Erdoğan zeggen, onder andere dat hij het land heeft volgestort met beton. Overal waar we kwamen of passeerden, werd gebouwd. Flats, ommuurde resorts, bruggen en ontelbare wegen. Prima infrastructuur vanuit een reizigersperspectief. (Dat heb ik weleens slechter meegemaakt in het verleden.) Onze bus denderde ongehinderd voort, als een dieseltrein. Chauffeur Semih was een bestuurder van Verstappen-kaliber. 

Onze laatste dag in Istanbul was eveneens memorabel, vanwege de aardbeving (kracht 6.4). We waren op weg naar de luchthaven van Izmir -we zouden gaan vliegen naar Istanbul- toen deze beving in de Zee van Marmara plaatsvond. Op circa zeven kilometers diepte. Dwars door die zee loopt de Noord-Anatolische breuklijn die in 1999 een beving veroorzaakte met een kracht van 7.6 en destijds veel slachtoffers en schade veroorzaakte in de stad. Men wacht daar al jaren op 'the big one'... Nu was het minder heftig maar voor sommige Nederlandse medereizigers niet minder indrukwekkend. (Er zaten geen Groningers in de groep.) Onze vlucht naar de hoofdstad had slechts vijf minuten vertraging. Inmiddels zijn er ruim 300 naschokken gemeten, slapen mensen er in de openlucht en bestaat schade aan 1.400 gebouwen. Ik weet dat Şahin vanaf vrijdag een Nederlandse groep reizigers vijf dagen in Istanbul zou moeten rondleiden. Geen idee of dat is doorgegaan. 

Dit is dus deel 1 van mijn terugblik op de Turkije-rondreis. De twee volgende blogs zullen gaan over het bezoek aan Cappadocië en over de eeuwenoude opgravingen (begravingen, volgens Şahin) die in het zuiden en zuid-westen van het land werden gedaan. Een reis door de tijd. 

Wordt dus vervolgd.