Symfonie

In Nederland is het Mahler-festival begonnen. Gedurende tien dagen worden tien symfonieën ten gehore gebracht, in het Koninklijke Concertgebouw in Amsterdam; uitgevoerd door verschillende orkesten uit binnen- en buitenland. Zelf ben ik wel een liefhebber van Gustav Mahlers muziek al ken ik zeker niet al zijn symfonieën in detail. Ik ben geenszins een kenner. Ik weet meer over de componist zelf (door het lezen van biografieën) dan van zijn muziek. Mijn interesse in het werk van Mahler begon met de ontdekking van ‘Das Lied von der Erde’. Dat werk werd voltooid in september 1908. Mahler was niet van plan dit zijn Negende Symfonie te noemen vanwege bijgeloof; naar zijn idee overleefde geen enkele grote componist zijn Negende. (Menige collega was niet in staat een Tiende te componeren...) 

Tijdens mijn studententijd bewoonde ik een kamer aan de Oude Delft (gracht in Delft) waar ik een schommel ophing aan een van de balken aan het plafond. Dan zette ik die muziek lekker hard en schommelde minstens zo hard op de gezongen teksten van Kathleen Ferrier. Als mijn vriendin Nelly terugkwam van haar werk (onderwijzeres) stormde ze mijn kamer binnen om de schommel van mij over te nemen. Sweet memories. De liederencyclus ‘Kindertoteslieder’ van Mahler (geïnspireerd op gedichten van Rückert) die hij begin 20ste eeuw componeerde, vind ik minstens zo indrigend en boeiend. Mijn liefje vindt Mahler te zware kost, ze vindt zijn muziek deprimerend. 

Als ik in Nederland was geweest, had ik tenminste één kaartje gekocht voor een avondje uit met Mahler. Zoals voor vele mensen geldt, ben ik ook niet vast te pinnen op één muzieksoort. Ik ben ook groot fan van de Amerikaanse filmmuziekcomponist John Williams maar ik realiseer mij dat het vloeken in de klassieke kerk is en bovendien vergelijk ik appels met peren. Williams kent zijn klassiekers als componist echter ook. Hij moderniseerde de muziek, net als Mahler. 

Dat enthousiasme voor Williams komt voort uit het feit dat ik een grote filmfanaat was/ben. Vroeger zat ik wekelijks in de bioscoop. De Sound of Music zag ik als kind minstens tienmaal, dat gold ook voor Ben Hur. Als student had ik een kortingskaart waarmee je op maandagmiddag voor een habbekrats naar de bios kon. Mijn liefje en ik gingen als jonge samenwonenden wekelijks naar de bioscoop. Ook zij was een liefhebster. In Den Haag, de laatste stad in Nederland waar we samen woonden voor ons vertrek naar het buitenland, zaten we wekelijks in de oude bios Tuschinski. We fietsten er doorgaans heen.  

Een tijdje deden mijn liefje en ik dat hier aan de Costa Blanca ook. Voor coronatijd hadden we een bioscoopzaal in het eigen stadje, een oude bioscoop die werd gerund door voornamelijk Britse vrijwilligers (de bar werd gerund door Spaanse vrijwilligers). Daar was elke week wel iets interessants te zien. We zaten dan op zaterdag -een glaasje wijn of een G&T in de hand- in een tamelijk bedompt zaaltje te genieten. Na coronatijd opende deze cinema helaas de deuren niet meer. Ik vrees dat de initiatiefneemster de pandemie niet overleefde... 

Daarna gingen we weleens naar een bioscoop in omringende plaatsen maar nasynchronisatie vind ik een ramp, films in de oorspronkelijke taal zijn hier met een zaklantaarn te vinden en als er iets interessants voorbij komt, staat het geluid KEIHARD. Dat is niet om te harden! Dus we abonneerden ons op Pathé Thuis om alsnog goede films te kunnen zien. Dat bevalt. De laatste film die we zagen op de sofa, was de prijswinnende film ‘The Brutalist’ (Golden Globes en Oscars). 

Afgelopen weekend hadden we een uitje naar het Auditorium van Torrevieja om daar het Royal Film Concert Orchestra live te zien optreden. Dat is een relatief jong gezelschap van (circa) 80 musici van toonaangevende muziekscholen uit de hele wereld. Dit symfonie-orkest is opgezet om een gat in het Spaanse culturele muziekaanbod te vullen, aldus de website van het gezelschap. 

Mijn liefje vroeg zich onderweg naar het Internationale Auditorium hardop af of de zaal wel vol zou zitten. Ik was ervan overtuigd, zij niet. Groot was haar verbazing dan ook dat we file moesten rijden om naar het parkeerterrein te komen. We moesten zelfs omdraaien om een alternatieve parkeerplaats te bemachtigen. Dit Auditorium is ontworpen door de Valenciaanse architect José María Tomás en bestaat sinds 2011. Deze zaal heeft plaats voor 1.900 bezoekers maar wij zaten daar niet eerder. Begin van dit jaar vond ik dat daarin maar eens verandering moest komen! 

Het concert zou om 20:00 uur beginnen. Naar goed Spaans gebruik zat toen nog niet iedereen op zijn of haar plaats. Wij wel. Op rij 1, een beetje aan de zijkant. Mijn liefje was nog steeds niet van haar verbazing bekomen over zoveel andere geïnteresseerden. Ze waren piepjong en stokoud, een leuke mix. Wij hadden een jong Spaans stel naast ons en oude Spanjaarden achter ons. Zeven minuten later dan gepland, stapten de musici met hun instrumenten het mooi verlichte podium op. 

De concertmeester zat links van de dirigent. Een tamelijk grote strijkerssectie (viool, altviool, cello en contrabas) zat rechts van hem,. De blazerssectie was eveneens van enige omvang (diverse soorten trompetten en een tuba), dwarsfluiten en klarinetten. Daarachter zat een paukenist met een kaal hoofd, een kleine bekkeniste die niet boven haar muziekstandaard uitkwam, een pianist die voor ons ver weg zat, een xylofonist die het druk had, en meer. De dirigent was de roodharige, enthousiaste Madrileen Fernando Furones (1987). Hij blijkt zelf ook al filmmuziek te hebben gecomponeerd. Ik vind het zó knap als je een symfonie kunt componeren voor zoveel soorten instrumenten tegelijkertijd. Daar heb ik groot respect voor. 

Het orkest bracht een ode aan de muziek van Williams (mijn favoriet), Zimmer en Morricone en deed dat op professionele, meeslepende wijze. In veel van de stukken was er een hoofdrol weggelegd voor een solist(e).  Bij de uitvoering van 'The Good, The Bad and The Ugly' was er ook een rol weggelegd voor het publiek. Dat muziekstuk begint met het geluid van een uil waarna er wordt gefloten. Het is het hoofdthema van die film. We deden enthousiast mee maar later op het filmpje van mijn liefje bleek dat het erg vals was. De jonge dirigent gebruikte zijn hele lichaam, zwaaide met zijn armen, sprong soms op. Dynamisch type! Hij moest regelmatig zijn gezicht afvegen met een grote witte zakdoek die dan weer in zijn broekzak verdween. 

We luisterden naar muziek uit de films The Lion King, The Good, The Bad & The Ugly, Once upon a Time in the West, Gladiator, ET, Indiana Jones, The Mission, Madagascar, Star Wars en meer. (Ik hoopte stiekem dat er ook iets te horen zou zijn uit de film Jaws van John Williams maar dat was nu niet het geval.) 

We genoten van een leuke avond en namen ons voor binnenkort terug te keren voor iets interessants. Voor herhaling vatbaar!