Koekeloeren

De tuinmeubels op het terras staan weer in de zomerstand. De teakhouten eettafel met stoelen staat weer onder de schaduwrijke overkapping zodat we lekker buiten kunnen lunchen; samen of met vrienden. De twee loungestoeltjes staan weer onder het permanente zonnescherm; just for the two of us. Op de achterpatio hingen we het schaduwzeil op om de temperatuur in de eetkamer comfortabel te houden. We namen tevens de eerste duik van het jaar in de Middellandse Zee. Joehoe!

Het is mei dus elke vogel legt nog een ei. In onze tuin is het een komen en gaan van vogels, jong en oud. We denken dat er wordt gebroed in de Stoute Jongens-boom en in de bougainvillestruik langs de poort. In de boom zit een nestje jonge merels en in de haag vermoed ik een nest zwartkopjes. Mijn liefje zit geregeld met haar verrekijker op een barkruk te koekeloeren. Ik los haar af en toe af. 

Een piepkleine zwartkop met rode oogring landde recent op een van de takken van de laurierboom. Het vogeltje leek een vochtig verenkleed te hebben, alsof het niet uit het ei kwam. Het schudde de veren, keek om zich heen maar vloog niet op. Ik pakte mijn telelens uit de kast om een foto te maken maar toen ik op het terras terugkeerde, was het jonkie alweer weg. 

Moeder en vader merel vliegen af en aan met lekkers om de kleintjes vet te mesten. Zij zijn er drukker mee dan een Amazon-koerier! Ik heb geen idee hoeveel jonkies er in het nest zitten. Als de ouders een prooi hebben gevonden, kijken ze eerst op afstand de kat uit de boom. Als de kust veilig is, wordt er vanuit twee kanten binnen gevlogen. (Alsof wij dat niet in de gaten hebben?!) We horen vervolgens het geluid van zacht kwetterende jonge merels. Schattig. Ik ben benieuwd of we ze zien uitvliegen.   

We wandelden hier laatst door de bewegende duinen toen we een koereiger ontwaarde voor ons op de loopplank. De vogel scharrelde links en rechts en naarmate we dichterbij kwamen, leek het te zoeken naar een exit strategie. Zo moeilijk is dat niet als je vleugels hebt! De reiger vloog net op tijd op maar ook ik was op tijd om dat vast te leggen. Geen natuurfoto van het jaar maar wel een gelukkig shot met die vage achtergrond, wat mij betreft.

Ik kende de koereiger al, vooral van onze verblijven op Bali. Daar zag je ze vaak op de rug van grazers of in rijstvelden waar zojuist was geploegd. Er is wel een verschil tussen de koereiger van Azië en die van Europa. De kop en het bovenlijf van de vogel in Azië is dieper gekleurd dan die van de Europese vogel. Het lijkt alsof die in butterscotch is gedompeld. 

We waren onlangs terug op Lomas de Campoamor waar we het 50-jarig jubileum van onze vrienden Jos & Hemmy gingen vieren. Die viering is een prestatie van niveau en daaraan wilden we ons steentje bijdragen. Zij hebben eenzelfde appartement op de golfbaan als wij ooit hadden, alleen in een belendend appartementsblok. 

Toen wij daar in 2002 neerstreken, was de golfbaan nog rustig en het uitzicht ruim. Er was nauwelijks verkeer of geluidsoverlast. De eerste jaren genoten we daar intens van de stilte en het uitzicht. We keken op de golfbaan maar hadden ook zicht op de Sierra de Escalona, een authentiek Spaans natuurgebied even verderop gelegen. Dat is een gebied waarboven ook grote roofvogels vlogen. Dagelijks, bij voorkeur 's morgens vroeg en net voor zonsondergang, zat ik op het terras met mijn camera in de aanslag te genieten van wat zich voor mijn ogen afspeelde. Van steenuiltjes die recht in mijn gezicht koekeloerden, bonte spechten die zich vastkleefden aan een boomstam en hoppen die zich in de bloembakken meldden. 

Die rust en dat woonplezier veranderden drastisch nadat commercieel centrum La Fuente werd opgeleverd. Daarna werd het daar elk jaar minder leuk, wat ons betreft. Orihuela Costa is veel te druk geworden en vanuit het bestuur van die gemeente is onvoldoende aandacht en geld beschikbaar voor de leefbaarheid. We gingen in enkele jaren jaar tijd van tien auto’s per uur naar 60 auto’s per minuut. Toen kregen we ook nog te maken met geschreeuw (via microfoon) van mislukte zangers en zangeressen van horeca-etablissementen in dat winkelcentrum. Dat was de druppel! Dat geschreeuw klonk overigens weer door de nacht toen we na het feestje naar de auto liepen om huiswaarts te keren. (We kregen een lift van een niet-drinker.) De steenuiltjes hoorde ik trouwens ook weer toen wij die avond op het terras zaten. 

Hier slapen we 's nachts met de schuifdeur en het raam open. Wat we horen zijn overvliegende flamingo’s, soms de schreeuw van een bosuil en van jagende valken; net als voorheen in de goeie ouwe tijd van Campoamor. Heerlijk! 

Recent kreeg ik het juni-nummer van de Nederlandse National Geographic onder ogen. Het gaat onder andere over de Marker Wadden als icoon van nieuwe natuur en als paradijs voor vogels en andere dieren. Het is inmiddels zeven jaar na de opening van dit natuurgebied (bestaande uit vijf kunstmatige eilanden), dat onder meer samen met de Oostvaardersplassen werd opgenomen in Nationaal Park Nieuw Land.

Dit is een archipel van circa vijf kilometer lang en drie kilometer breed. De rijke bodem van het voormalige IJsselmeer werd daar weer naar boven gehaald, het arme slib aan de oppervlakte werd afgevoerd. De Marker Wadden werden een walhalla voor visdieven, en heel veel andere pioniers. Zoals baardmannen, roerdompen, kok- en dwergmeeuwen, wintertalingen, bonte strandlopers, bontbekplevieren, nonnetjes, kuif-, topper- en slobeenden, zaagbekken en dwerg- en lachsternen. Deze Wadden tonen goed hoe ecologische functies als voedselproductie, broedgelegenheid en biodiversiteit kunnen terugkeren in een door de mens ingericht landschap. Een mooi verhaal. 

Volgende week gaan mijn liefje en ik een paar dagen naar Andalusië. We rijden er naartoe om onder andere bijzondere bomen te zien. Het gaat om reuzensequoia’s (sequoiadendron gigantteum) die daar staan; deze worden ook wel mammoetbomen genoemd vanwege hun hoogte, omvang en leeftijd. Vorig jaar las ik in een Spaanse krant iets over een Spaanse bioloog en ontdekkingsreiziger die medio 19^de eeuw zaadjes meenam van de westkust van de Verenigde Staten (Sierra Nevada, Californië) om ze in het zuiden van Spanje te planten. In de VS staan in het Sequoia National Park exemplaren van 100 meter hoogte en ruim 2.000 jaar oud. 

In Spanje zijn ze gemiddeld ongeveer 40 meter hoog maar er zijn er zeker ook, in de buurt van Granada, die meer dan 100m hoog zijn. Die werden 170 jaar geleden geplant op het landgoed La Losa en die zou ik dolgraag willen zien. Ik stuurde mails naar de beheerstichting van de finca en een ander gerelateerd adres maar daarvan heb ik geen hoge verwachtingen. Mijn ervaring tot nu toe is dat men niet of te laat reageert. Hoe het ook zij, we gaan daar tenminste één mammoetboom zien in een botanische tuin maar er staan nog andere bezienswaardigheden op ons programma. Het hotel middenin de bossen zal veel goedmaken, en hun menukaart helemaal. (Yumm!) Mijn liefje noemt dit nu al een culinaire reis. Ik laat het je binnenkort weten.