Gaaf land

Illustratie: Tjeerd Royaards (voor Trouw)

Er moet mij iets van het hart. In de afgelopen dagen voelde ik mij, als Hollandse in het buitenland, uiterst gedesillusioneerd over mijn Vaderland. Ik had af en toe behoefte om te wenen maar deed het niet. In tegenstelling tot Volkskrant-columnist Sander Donkers die kennelijk eenzelfde gevoel had en zijn tranen wel de vrije loop liet op een druk perron van een  treinstation. Ook hij schreef erover. 

Ik vond het ronduit ontluisterd wat er was gebeurd. Fascisten marcheerden door de straten van mijn voormalige woonplaats. Mijn liefje zei dat ze zich schaamde voor haar land. Het rechts-extremistische gedachtengoed in de Nederlandse politiek en de maatschappij is mij al jarenlang een doorn in het oog. Hoe een groep extreemrechtse ophitsers de boel letterlijk en figuurlijk in brand zette in Den Haag was een gevolg van de normalisering ervan. De geest leek (lijkt) uit de fles.

Ik begrijp de onvrede onder de bevolking over vele zaken maar dit kun je met alle goede wil van de wereld geen protesteren meer noemen. Dit is moedwillig vernielen, provoceren, intimideren en chaos veroorzaken. Deze -voornamelijk- mannen in zwarte hoodies en met gezichtsbedekking zwaaiden met VOC-vlaggen en prinsenvlaggen, riepen nazi-leuzen en brachten de Hitler-groet. Daar is geen woord Spaans aan dus duiden is gemakkelijk: dit is politiek geweld uit extreemrechtse hoek. Deze types zijn tegenstanders van de Nederlandse overheid en van de democratische rechtsorde. Ze haten ‘links’, haten gematigde politici en politieke partijen die het redelijk alternatief zoeken in een sterk gepolariseerd land. In een van de allerrijkste landen ter wereld. Tja. 

Alsof dit niet al erg genoeg was, waren er daarna politici ter rechterzijde van het politieke spectrum die het niet over hun lippen verkregen om deze acties tot extreemrechts geweld te bestempelen. Tuurlijk, alle partijen veroordeelden deze wandaden -het is bovendien verkiezingstijd- maar dit politiek geweld uit extreemrechtse hoek noemen? Dat ging een aantal van hen te ver. Maximale polarisatie is al decennialang het verdienmodel van Wilders’ PVV en de VVD van Yesilgöz, ooit een fatsoenlijke partij, loopt in deze polonaise hossend mee. Woorden doen ertoe maar ook stilte is in dit verband veelzeggend! 

Dit gezegd hebbende, blog ik liever over een ander type stilte en de straat terugeisen. Deze blog gaat over de laatste dwaalgasten in onze straat die recent vertrokken. Deze straat wordt in de zomermaanden overgenomen door Spanjaarden die met de familie (meer generaties) naar hun vakantiehuizen komen. Weg rust, weg stilte, weg vogels. Dat is het begin van het zomerse pandemonium. Geweldloos, dat wel. 

We zaten relatief laat aan de lunch vanwege assistentie bij een klus op het terras van buurman Jan (zelf thans in Denemarken). Op dat moment verschenen onze overburen Jezus en Maria aan de poort. Nu wordt er in reli-kringen weleens gediscussieerd over de vraag of het Jezus is of juist Maria die aan de poort staat. Welnu, in ons geval waren ze het beiden. Zij zijn de laatste der Mohikanen die vertrokken. 

Nadat mijn liefje en ik hier neerstreken, leerden we deze twee seniore Madrilenen (80-plussers) in de loop van de jaren beter kennen. Aanvankelijk vonden we hem een luidruchtige wildbeller. Kennelijk hadden ze geen goede telefoonontvangst in  huis. Hij ging dus voor elk telefoongesprek de straat op en liep dan minstens één uur lang heen en weer te bellen voor onze casita. Met indrigende stem en dominant gedrag. Zijn fysieke verschijning en dat gedrag leidden ertoe dat we hem achter de schermen ‘Franco’ gingen noemen. (Naar die abjecte Spaanse generaal van weleer.) 

Inmiddels leerden we hen persoonlijk kennen. Sinds vorig jaar weten we dat hij Jesús heet en vriendelijk en grappig is. Hij noemt zijn Maria (Mári in de wandelgang) doorgaans niet bij haar naam maar zegt ‘mi mujer’ (mijn vrouw). Mári is minstens zo dominant als haar echtgenoot. Ze kibbelen dan ook regelmatig met elkaar, ondanks hun 60-jarige huwelijk. Zij heeft eveneens een harde stem maar afgelopen zomer hoorden we dat dit komt omdat ze lange tijd slechthorend was. Ze draagt nu achter elk oor een gehoorapparaat dus het hoorvermogen verbeterde sterk maar haar harde stem bleef. 

Jezus was in de stellige overtuiging dat wij Nederlandse tweelingen zijn maar dat sprak hij nooit uit tegenover ons. Totdat hij dat wel deed. Hij noemde ons tijdens een conversatie open en bloot ‘gemelas’. Mijn liefje corrigeerde hem subiet en noemde mij haar ‘novia’. Zijn zoon, die bij dat gesprek aanwezig was, legde zijn pa uit dat wij levenspartners zijn; geen zussen en zeker geen tweelingen. Hij was eerst verbaasd maar vond het verder prima. De tolerantie zelve... kom er eens om! 

Jezus en Maria stonden daar met een restje witte wijn, drie glazen, de laatste plakjes ham en een zak andere keukenoverblijfselen voor onze neus. Om op gepaste wijze afscheid te nemen. (Mári drinkt geen alcohol, vandaar de drie glazen.) Tijdens het afscheid sprak ik hem er wel op aan dat hij dacht dat ‘mi mujer y yo’ (mijn vrouw en ik) leeftijdgenoten zijn. De meeste mensen moeten even wennen aan mijn gevoel voor humor en ironie maar hij begreep het direct. Nou, fluisterde hij in de richting van mijn oor, je bent wel de knapste, hoor. ‘La chica mas guapa’. Ah-ah. Vandaar dat er zoveel selfies in mijn webalbums zitten... 😉 

Van hieruit bestelden ze een taxi naar Orihuela (stad) en zouden daar in de hogesnelheidstrein (tren AVE) naar Madrid stappen. Die bereikt een snelheid van ruim 300km/uur dus in twee uur tijd zouden ze thuis zijn. We namen hartelijk afscheid en beloofden hen via Whatsapp op de hoogte te houden van het reilen & zeilen in de straat en op het gemeentehuis. Volgend jaar zomer hopen zij weer van de partij te zijn en ons daar wederom aan te treffen. We kregen 's avonds een appje ter bevestiging van hun goede aankomst, gepaard met veel omhelzingen. Vrienden voor het leven, in een (doorgaans) gaaf land. 

De straat is dus weer van ons. Op de meeste dagen staan er overdag slechts één of twee auto’s geparkeerd. We genieten ’s nachts weer van de frisse lucht die door de open schuifpui stroomt. Van het geluid van jagende torenvalken boven onze hoofden, van de V-formaties met trekvogels die overvliegen en van lunchen op het rustige terras.