Vaak verhuizen is goed

Sinds enige tijd hebben we buren in het appartement boven het onze. Het betreft een ouder Brits echtpaar met hun dochter Chantal met het syndroom van Down. Zij verkochten hun eensgezinswoning in een naburige woongemeenschap en trokken onlangs in ons blok. Naar hun eigen zeggen tijdelijk, volgens de bemiddelingsagent voor langere tijd. 

Een verhuizing verloopt nooit zonder geluidsoverlast. Daarvoor hebben mijn liefje en ik, ervaringsdeskundigen, alle begrip. Zelfs als die verhuizing drie weken duurt en er elke dag heen en weer wordt gereden met stapels dozen. We kijken er met verbazing naar: wat verliepen onze vele verhuizingen dan efficiënt?!

De bewoning boven onze hoofden is inmiddels een feit. Al snel merkten we een verschil: als moeder en dochter thuis zijn, is het veel rustiger dan wanneer de heer des huizes aanwezig is. Hij slaat met de voordeur, loopt op harde zolen door het huis, laat zijn gereedschap op de plavuizen vallen als hij klaar is met een klus, en zo voorts. Wij vroegen hem vriendelijk vooral niet met de (zware) voordeur te slaan. De ramen trilden ervan. Als wij het kunnen, kan hij het ook. Dat hielp.

Spaanse appartementen zijn over het algemeen gehorig, de meeste Spanjaarden hebben een hogere tolerantiedrempel tegen geluidsoverlast dan wij. Naar verluidt wonen de nieuwe bovenburen al meer dan tien jaar in Spanje dus enig benul van burengerucht zouden ze moeten hebben. Hebben we hier dan misschien te maken met een “patan” (ongelikte beer)? Het lijkt erop... 

Hij trekt de luiken ’s ochtends vroeg hard omhoog, zonder rekening te houden met buren die wellicht nog op één oor liggen. Hij haalt zijn schoenen uit de kast en gooit ze op de grond. Op hun terras kwam onlangs een metalen parasolvoet die bleek te wankelen. Zodra de wind aanwakkerde, tikte het gevaarte aanhoudend tegen de vloer. 

Toen het ons te gortig werd, belde mijn liefje bij hen aan om te vragen of het getik kon stoppen. Hij, met kookschort aan, reageerde hoogst verbaasd op het verzoek... Kennelijk hadden ze het niet in de gaten. De parasolvoet werd met tegenzin verplaatst. 
Elke dag verschuift, verrijdt, timmert of boort hij wel iets of ergens. Help, mijn bovenbuurman klust!

Het is dus wennen: wij aan hen en zij aan ons (al horen ze ons niet). Ik heb mij erbij neergelegd dat ze er zijn en nog wel even zullen blijven. Niet alles is te controleren in het leven, of we dat nu leuk vinden of niet. Mijn liefje en ik gunnen ieder zijn of haar woongenot. We hebben ons desalniettemin voorgenomen te ageren als hun handelen onze tolerantiegrens overschrijdt. Verder zal ik mij verre houden van mensen die vooral energie kosten in plaats van opleveren. We kunnen altijd nog de nieuwe viepie van de Vereniging van Eigenaren op hen afsturen...

Psychologen van de Amerikaanse Northwestern University zijn het erover eens dat het goed is vaak te verhuizen. Dat las ik in de Quest van mei 2013. De wetenschappers vergeleken twee groepen proefpersonen: Amerikanen die altijd op één plek hadden gewoond en een groep immigranten die aanvankelijk opgroeiden in landen als Marokko, de Filippijnen en Zwitserland. Beide groepen kregen vraagstukken voorgelegd waarbij creativiteit nodig was. De immigranten vonden veel vaker de juiste oplossing voor problemen. Hun verklaring: als je naar een ver en vreemd land verhuist, moet je je aanpassen aan een nieuwe cultuur. Daarvoor moet je oude gewoonten loslaten en nieuwe aanleren. Die aanpassing vergt veel flexibiliteit en creativiteit. Die eigenschappen kun je later ook toepassen bij problemen.

Vaak verhuizen is goed maar deze keer even niet. Ik ben nog steeds aan het leren om mij te laten meevoeren met de stroming. Meestal komt alles weer op zijn pootjes terecht.