Postmenopauzale vrouw

Recent onderging mijn liefje haar zesmaandelijkse medische controle op de afdeling Oncologie. Na onderzoek volgt het consult bij het hoofd van de afdeling, dokter Brugarolas. De uitslag was goed. ¡Alegria! Bij het betreffende type tumor (triple negatief) is de kans op terugkeer het grootst in de eerste drie à vier jaren na de behandeling. Die mijlpaal is bijna bereikt en wij zijn positief gestemd over de toekomst. Er gloort genezing aan de horizon!

We hebben enkele kennissen en een vriendin in Nederland die momenteel worden behandeld voor borstkanker. Wij stelden de specialist vragen over de verschillen in behandeling. Deze Spaanse arts, die de pensioengerechtigde leeftijd reeds bereikte maar nog tot over zijn oren in het werk zit, is een lopende encyclopedie op het gebied van kankerbehandeling. Hij weet dat wij medische ontwikkelingen op het gebied van borstkankeronderzoek en -bestrijding op de voet volgen en in onze aanwezigheid wijdt hij graag uit. Zijn antwoord: 'geen twee tumoren zijn dezelfde'. Iedere persoon krijgt dus een toegepaste behandeling. De medische wetenschap is bijna zover dat vele kankersoorten chronische ziekten kunnen worden. Ik ben extatisch, kon niet bedenken zo'n uitspraak al in 2013 te horen. Voor enkele overleden dierbaren is dat te laat...

We spraken over erfelijkheid en genmodificatie en van het een kwam het ander. Ik zei hem op enig moment dat ik niet alle verschijnselen van de menopauze prettig vind: ‘oleadas’ -opvliegers-, verstoorde nachtrust, stemmingswisselingen... het is allemaal gedoe. Hij bood direct aan een hormoonvrij middel voor te schrijven. (Vanwege mijn familiegeschiedenis dragen hormoonpillen een verhoogd gezondheidsrisico met zich mee.) Ik had wel oor naar zijn remedie en keek mijn liefje vorsend aan. Ook zij stond er welwillend tegenover. Het is weliswaar mijn lichaam maar ook zij heeft soms last van mijn verschijnselen.

Volgens de arts kon ik volstaan met één pil per dag, indien nodig twee. Het medicijn dat hij mij voorschreef, blijkt ook te worden gebruikt door mensen die met roken willen stoppen. “Die krijgen er vier per dag voorgeschreven”. Mijn lichaam zou volgens hem een weekje nodig hebben om aan de pil te wennen en op advies van de arts zou ik ze zes maanden moeten slikken. Daarna zou het lichaam het een en ander zelf moeten reguleren.

Bij de apotheker moest ik mij vervolgens legitimeren; dat is verplicht bij dit soort medicatie. Het middel werd voor mij besteld en ik kon het later die dag ophalen. Op internet zocht ik alvast informatie over het medicijn op. In eerste instantie leken de bijwerkingen erger dan de kwaal. Het is een antidepressivum dat wordt voorgeschreven bij de behandeling van (ernstige) depressies en angststoornissen. Verder lezing toonde daadwerkelijk aan dat het medicijn ook wordt voorgeschreven aan postmenopauzale vrouwen en aan personen met slaapstoornissen. Dat zit dus wel snor, dacht ik.

Op de eerste avond dat ik het piepkleine pilletje slikte, werd ik ongeveer tien minuten later kotsmisselijk. Ik had niet eens zin om mijn tanden te poetsen (!) en dook beroerd mijn bed in. Ik sliep snel in maar de volgende dag voelde ik mij een zombie; ik bezag de wereld door een waas. Lezen kon ik die ochtend niet zonder hulpmiddel. Ik was naar binnen gekeerd, had geen zin om te praten. Dat vond ik niet bepaald een goed begin van de kuur. In de namiddag kwam ik weer tot muzelluf, kreeg mijn normale gevoel en de vertrouwde praatjes terug.

Mijn liefje analyseerde de situatie van de dag ervoor: die eerste pil was waarschijnlijk “in een plas wijn” terechtgekomen. (Van je vriendin moet je het hebben maar ik denk dat ze gelijk had.) Alcohol en deze pil verdragen zich mondjesmaat. Tevens paste ik het tijdstip van inname van de pil aan. Beschroomd nam ik de volgende avond pil nummer twee, wachtend op een lichamelijke reactie. Die bleef gelukkig uit, net als het zombiegevoel, de dag erna.

We spraken af dat we dagelijks een expliciet gesprek hebben over hoe ik mij voel. Mijn-PP-van-de-KG, persoonlijke psych van de koude grond, stelt mij nu dus elke dag vragen als “ben je blij van binnen? Geniet je van de omgeving? Voel je je zeker in het verkeer? Heb je zin om van het terras af te springen?” en meer van dergelijke open vragen. Inmiddels ben ik twee weken verder en het gaat goed. De oleadas blijven uit, de nachtrust verbeterde en naar verluidt ben ik zelfs liever. Nou ja?! Ze hoopte dat de pil mijn golfspel negatief zou beïnvloeden maar helaas... ze kan (nog) niet van mij winnen.