Asielaanvraag

In 2005 vroegen wij voor het eerst een residentiekaart aan voor Spanje. Toentertijd reden wij met tolk Benjamin om vijf uur 's ochtends naar Alicante om daar voor het ochtendgloren in een lange wachtrij aan te sluiten. Het was winter en het was koud. Om beurten gingen we naar een dichtbijzijnd koffiehuis om even op te warmen en koffie en thee voor onszelf en omstanders te halen.

Vanmorgen gingen we onze residéncia verlengen. Zo’n actie behoort niet tot de favoriete bezigheden, het behoort tot de zogenaamde ‘straftaken’. We gingen vroeg op weg met twee dikke stapels documenten. De administrateur van de familie (aka Mijn Liefje) had alles in de gevraagde veelvouden gekopieerd. Wat je allemaal niet moet meebrengen: het aanvraagformulier EX-18, het originele paspoort plus twee kopieën, een recente kopie van het banksaldo - op naam, een kopie van de polisbladzijden van de ziektekostenverzekering, ook op naam. En dat terwijl we slechts voor een verlenging kwamen...

Toen wij van Nederland naar Engeland verhuisden, moesten we ons tevens ter plekke inschrijven. Het originele paspoort, een afschrift van de telefoonrekening en het aanvraagformulier waren voldoende. Er kwam een stempel op het formulier en klaar was kees. Daarmee waren we ingezetenen. De hele procedure duurde minder dan tien minuten.

Terug naar Spanje. De huidige omstandigheden waren beter dan de vorige keer: we konden de verlenging regelen op het eigen gemeentehuis van Orihuela Costa en de zon scheen. Mijn liefje verzekerde mij dat al het papierwerk in orde was. Ik moest er niet aan denken dat wij zou worden weggestuurd en weer een nieuwe afspraak zouden moeten maken. We waren zeker niet de enigen. Om ons heen hoorde ik Russisch, Engels en Duits. Er waren onvoldoende zitplaatsen in de wachtruimte. De medewerkster kwam regelmatig uit haar kantoortje gelopen om de nummers van de wachtenden op haar lijstje te verifiëren. Alhoewel er een electronisch nummersysteem hing, riep zij de nummers af. Met regelmaat kwamen Spaansogende personen de hal in die dan direct naar het kantoor doorliepen. Wij zagen dat een tijdje aan totdat mijn liefje er iets van zei tussen nummer 11 en 13 door... (Wij waren nummers 14 en 15.) Het bleken nummer 6, nummer 1 en nummer 7 te zijn die extra kopietjes hadden moeten maken en met een complete set terugkeerden.

Iemand die naast ons stond te wachten, een Engelse verpleegster, bleek nummer 13 te zijn. Ook zij bezag de situatie met lede ogen. Het was al haar derde bezoek voor een en dezelfde vergunning. De eerste keer bracht ze onvoldoende documenten mee, de tweede keer (in augustus) was het kantoor gesloten en nu dit, terwijl ze in het ziekenhuis behoorde te zijn. Haar Spaanse partner had al eens ironisch gezegd dat het sneller is te trouwen dan de residentie-aanvraag te doen. Zij vertelde tevens dat diezelfde ochtend een Engelsman die de aanvraag tot resident kwam doen door een nukkige Spaanse politie-agent was weggestuurd. Hij moest eerst maar eens Spaans leren spreken en dan terugkomen. Of de volgende keer een tolk meebrengen. En dan te bedenken dat hij werkzaam is op Bureau Buitenland. Bovendien is circa 80% van de residenten in deze gemeente van buitenlandse origine is. Tja.

Uiteindelijk was het onze beurt. Ik werd naar voren geschoven omdat mijn liefje bang was dat ze persoonlijk de ‘cold shoulder’ zou krijgen vanwege haar eerdere gemopper. Ik kreeg dus opdracht met mijn allervriendelijkste glimlach en mijn beste Spaanse openingszin binnen te stappen. Hoezo intimidatie?! Ik zei vol vertrouwen dat we alle benodigde documenten hadden verzameld en plofte twee dikke dossiers op haar bureau. Ze bladerde in de stapel, gaf documenten terug en bleef toen stilstaan bij de legesbladzijde; de aanvraag kost € 10,40 per persoon. Te betalen bij... een willekeurige bank?! Wij dachten dat we de betaling ter plekke moesten doen. Gelukkig zit er een bank tegenover het gemeentehuis; ook die wachtrij was van Spaanse proporties. Eenmaal terug, drongen ook wij zonder schroom voor. De stempels kwamen, volgende week kunnen we onze ‘verblijfsvergunning’ ophalen.