Blij dat ik glij

Onlangs las ik in een artikel over arts-onderzoeker Ernst Jan Bos van het VU Medisch Centrum die al jarenlang ervaring opdoet met een 3D-printer voor medische toepassingen, het zogenaamde 'tissue engineering'. Het medisch centrum beschikt over een geavanceerd apparaat dat €100.000 kost. Bos kreeg financiële steun van de Nederlandse Brandwonden Stichting en van individuele donateurs en kon de bio-printer daarmee aanschaffen. De cellen die Bos gebruikt, komen van de aangedane huid van brandwondenslachtoffers. Die cellen worden op kweek gezet totdat er kraakbeen ontstaat. Genoemde printer heeft drie printkoppen: twee voor kraakbeen uit lichaamscellen en een voor bio-inkt. Daarmee maakt hij neuzen en nieuwe oren voor, door brand verminkte patiënten. Prachtig.

Een Amerikaanse doctor in Cellular and Molecular Engineering aan de Medische Faculteit van de Universiteit van Pittsburgh doet al jarenlang onderzoek naar een nieuwe behandeling voor patiënten die lijden aan kraakbeendegeneratie. Deze Dr Tuan print stamcellen die kraakbeen gaan vormen. Die stamcellen worden tevens voorzien van een substantie die ervoor zorgt dat het kraakbeen de gewenste vorm en structuur behoudt, na te zijn geprint. Dat middel zorgt er bovendien voor dat de cellen levend blijven. 

Zijn uiteindelijke doel is de kraakbeenstamcellen rechtstreeks in een patiënt te kunnen inspuiten, met gebruikmaking van een katheter. Er werd een voorbeeld gegeven waarbij een patiënt met afnemend kraakbeen in de knie zo’n stamcelmix krijgt ingespoten door een chirurg, wat dan geleidelijk nieuw kraakbeen op de gebrekkige plaats laat groeien. Fantastisch.

Mijn 'eigen' ziekenhuis, hospitál Quirón, heeft een Regeneratieve Therapie-eenheid die sinds 2003 pioniert in de toepassing van volwassen stamcellen en die klinische proeven leidt op het terrein van (onder andere) bot- en gewrichtskraakbeenregeneratie. Medisch Centrum Teknon, onderdeel van datzelfde ziekenhuis, onder leiding van arts Dr Lluís Orozco Delclòs experimenteerde reeds met het gedeeltelijk regenereren van beschadigd gewrichtskraakbeen bij een 14-jarige patiëntje dat leed aan een artroseheup – met sukes. Geweldig. 

Op de röntgenfoto die in maart jongstleden van mijn sneue heup werd gemaakt, was te zien dat het smerende kraakbeen aan één kant sterk was afgenomen. Dat veroorzaakte zeurende pijn in mijn heup. Dat euvel zou volgens de Spaanse traumatoloog alleen kunnen worden verholpen door een totale heupprothese. Het duurde even voordat ik aan dat idee was gewend maar daarna blogde ik zonder schroom over de kwestie. Ik nam mij voor volgend jaar, na terugkeer uit Australië, weer een afspraak te maken met de traumatoloog om daarover met hem verder te praten.

Sinds die diagnose bezoek ik de afdeling fysiotherapie wekelijks; ik heb er baat bij. Met een kleine aanwijzing van de therapeut en een grote aanpassing van mijn kant loop ik sinds de eerste therapie beter waardoor mijn heup niet of nauwelijks wordt belast. Aanvankelijk had ik drie sessies per week maar ik vond dat teveel beslag leggen op mijn leven; ik was te vaak in het ziekenhuis naar mijn zin. Ik schakelde terug naar twee sessies per week; dat schema bevalt beter en blijft zijn vruchten afwerpen. De therapieën hebben pijnverlichting als doel, de oefeningen mobiliseren heup en omliggende spieren.

De stevige Miguel Angel werd mijn vaste therapeut. Hij legt wekelijks een knoop in mijn onderstel; dat is bij tijd en wijle hard werken. Momenteel is hij twee weken op vakantie; invallende therapeuten buigen zich thans over mij en mijn sneue heup. Zo kwam het dat ik in contact kwam met de warmste en zachtste handen die ik ooit voelde... Ze zijn van Dani die studeert aan de Universitat Miguel Hernández in Elche. De dagen na zijn oefeningen voelde het echter alsof ik door een vrachtwagen was overreden! Iets dergelijks gebeurde ook met therapeute Andrea. Haar favoriete oefening was het bruggetje. De dag erna leek het alsof een betonnen brug op mijn (onder)rug was ingestort. Verandering van spijs doet... eh, lijden. Ik neem hen niets kwalijk, zij doen hun werk naar behoren.

Zwemparadijzen in La Glea en omstreken

Doordat het gewrichtskapsel minder elastisch is, ben ik beperkt in de beweeglijkheid van het heupgewricht. Ik moet echter blijven bewegen. Daaraan werk ik dagelijks het liefst in eigen zwembad of zee, de prettigste plekken om te vertoeven tijdens een Spaanse zomer. 

's Morgens vroeg hebben we het zwembad vaak helemaal voor onszelf. Dat zijn zeer ontspannen momenten, het is puur genot voor waterratjes als wij. Ik ben happy dat ik weer zwem, zij het minder lang en snel. Vooral de beenslag van mijn schoolslag is verre van perfect. (Het lijkt nu sterk op de slag van mijn liefje...) Crawlen gaat nog tamelijk goed als ben ik geen Kromowidjojo meer. Inmiddels installeerde een lokale ondernemer een drijvend kinderspeelparadijs in het water voor het favoriete strandje. Ik ben blij als ik door het water glij.